مدیران تلویزیون ایران دغدغه خلاقیت ندارند

نادر برهانی مرند نمایشنامه نویس و کارگردان تئاتر و مدیر دفتر ادبیات نمایشی رادیو نمایش گفت: اغلب مدیران تلویزیون ایران دغدغه خلاقیت نداشته و هرگز حاضر نیستند فرم های نو و خلاق و مسائل و مشکلات روز جامعه را جایگزین تفکرات قدیمی و پوسیده کنند. 
برهانی درگفت وگو با پایگاه خبری فریادگر افزود: شخصا اعتقاد دارم باید مدیران تلویزیون کشور بیش از تحمیل گرایشات محتوایی ای که دیگر دغدغه امروز مردم نیست و به شکل طبیعی مخاطب باهوش امروزی آن را پس می زند ، کمی هم دغدغه فرم های نو داشته باشند . وی افزود: متاسفانه این روزها مدیران سیمای جمهوری اسلامی ایران حتی به فکر ایده های نو و واقع گرایانه نیستند و ترجیح می دهند همان شکل یکنواخت، کهنه و قدیمی خود را ادامه داده و جلوی هرگونه خلاقیت و نوآوری را سد کنند . مدیر دفتر ادبیات نمایشی رادیو نمایش تصریح کرد: تفاوت رادیو با تلویزیون این است که در رادیو با بودجه ای بسیار بسیار کمتر از تلویزیون دارد اما با همین بودجه اندک در بخش نمایش های رادیویی و سریال های دنباله دار نمایشی سطح کیفی را مهم تر از تمامی چیزهای دیگر قرار داده و کیفیت را فدای کمیت کاذب و غیر اصولی نکنیم . کارگردان نمایش «مرغابی وحشی» تاکید کرد: دو چیز هم اکنون برای بالا رفتن سطح کیفی برنامه های تلویزیون لازم است ، یکی هزینه ای است که این کار در بر دارد و دیگری مساله خود مدیران است که باید دید آنها عوض شود و این چیزی است که مدیران دوست ندارند به آن فکر کنند و به همین دلیل می بینیم که همه فیلمنامه های تلویزیون شبیه هم شده است و هیچ اتفاق جدید و خوبی در سریال سازی شبکه های تلویزیونی نمی افتد. این کارگردان نمایش افزود : در حالی که هم اکنون در دنیا آثاری با ژانرهای ترکیبی رواج یافته و فیلم ها و سریال های تلویزیونی با این شیوه ساخته می شود تا بر جذابیت برنامه ها افزوده شده و به این ترتیب مخاطب با برنامه ها و محتوای درونی آنها همراه شود، شاهد آن هستیم که مدیران تلویزیون راه را بر ساخت آثاری این چنینی می بندند و به این ترتیب فضا را برای ریزش مخاطب رسانه تصویری ملی فراهم می کنند. برهانی در پایان گفت : پخش مجدد سریال های قدیمی تلویزیونی نشانی از کمبود و احساس خلا محتوایی و فرم های جدید در تلویزیون است که مدیران این رسانه با توسل به آن تلاش می کنند توجه مخاطب را دوباره به سمت تلویزیون جلب کنند، اما از این امر غافل هستند که این سریال ها و برنامه ها تنها حس نوستالژی مخاطب را به خود جلب می کند و نمی تواند نوجویی آنها را ارضا کرده و جبران کننده سطح کیفی پائین تولیدات جدید آنها باشد.