نارضایتی از وضع موجود

این روزها متاسفانه نارضایتی از شرایط موجود همه گیر و شامل موارد متعدد و مختلفی شده است.ناخشنودی از تورم، گله از بیکاری،نارضایتی از بروکراسی و کاغذ بازی ادارات،ناراحتی از مؤسسه های پولی و مالی، نالیدن از تاخیر و کیفیت ضعیف دو غول ماشین سازی داخلی، نگرانی از افت بی سابقه ی  ارزش پول ملی،چِندش از ادبیات مسئولین،افزایش خودسرانه قیمت ها و از همه مهم تر فغان و بیداد از اپیدمی فساد و اختلاس نمونه ای از علل و زمینه های نارضایتی از وضع موجود است.
متاسفانه چیزی که می تواند این نارضایتی ها را گسترده و تعمیق کند فقدان اراده برای فائق آمدن بر مشکلات و برطرف کردن آنها توسط متولیان امر است. عدم توجه به سطوح نارضایتی ها می تواند اینگونه ناخشنودی ها را به سمت نارضایتی انقلابی سوق دهد.توضیح اینکه جامعه شناسان هر گونه نارضايتي را انقلابی نمی دانند. به زعم آنها نارضایتی ای می تواند دارای این شاخصه باشد که:
اولا ناخشنودی از جنبه ی افقی گسترده و شامل گروه‌ها و نحله های متعددی باشد، یعنی نارضایتی صرفا به یک طیف خاصی مربوط نباشد.اگر ناراحتی همه اقشار را در گرفته باشد می تواند واجد صفت عمیق باشد.برای نمونه فرهنگیان، کشاورزان،بازاریان،دامداران، دانشگاهیان،صنعت گران، تولید کنندگان، جوانان، زنان و غیره
ثانیاً ناخشنودی تعمیق شده باشد به گونه ای که ناراضیان امیدی به بهبود وضعیت موجود نداشته باشند به عبارت دیگر چشم انداز روشنی برایشان متصور نباشد که می تواند زمینه ساز تغییر فیلد در بروز ناراحتی هم بشود.مثلا امید به تغییر و بهبودی اوضاع از راههای مسالمت آمیز را غیر مؤثر بدانند.
hینگونه تغییر ریل تفکر پیرامون حل و فصل مشکلات هزینه های فراوانی در بر خواهد داشت.بهتر این است که مسؤلین جهت جلب رضایت مردم هر دو وجه نارضایتی را مد نظر قرار دهند به گونه ای که از گسترش سطوح آن به اقشار و طیف های وسیع تر جلوگیری کنند و از طرف دیگر با رفع مشکلات از انباشت ناخوشایندی عمومی و تعمیق آن به صورت عمودی ممانعت بورزند.