آنچه از حق زنان پایمال می شود...

بر این شکی وجود ندارد که یکی از شاهکارهای خلقتِ خدایی،  آفرینش مخلوقی به نام و نشان "زن" است. شاهکاری که از ازل تا به ابد روزگارِ جهانیان بی  بدیل خواهد ماند و هستی مفتخر به داشتن چنین خلقی، بر تارک قدرت خویش می بالد که  وی را در نهان و آشکار خود با طیفی از روح نوازی های خداوندگاری  دارد. نه حرف آنان که می پندارند و می گویند مردان جنس برتر هستند ،درست و باور پذیر است و نه اینکه بگویند و مصر باشند که  زنان جنس کمال پذیر و بدون مخاطره هستند. حقیقتا جهان زمانی تعریف می شود که در صورت  و مخرج کسر خود مساوات زنان و مردان را داشته باشد، نه رادیکالی از زنان گرفته شود و نه دامنه ای از مردان محدود شود.اما با این اوصاف بسیارند جوامعی که در آنها زنان از بودن ها و شدن ها؛ حضورهای اجتماعی و علمی و سیاسی؛ برخورداری از حقوق مساوی شهروندی و...حذف شده اند. قصد آن نیست که بر جامعه ایرانی نسبت ناروای نابرابری جنسیتی زده شود،اما کم هم دیده نشده است که  تا زنی در خیابان در حال رانندگی است مردان به جای دادن حق تقدم و حمایت از آنان در قبال شاید خطایی کوچک و یا آرامش آنان در حین رانندگی، دست به فحاشی های نا بخردانه می زنند یا برای تصدی پست های مدیریتی و سیاستگذاری هر تبصره و ماده ای را به قوانین می افزایند تا زنان از این عرصه ها به دور باشند و آنان بر اریکه قدرت و سیاست و اجتماع سلطه زنند یا آنکه امنیت عبور و مرور در شب تار و روز روشن آنقدر نیست که زنی بی هراس از تعرض های خیابانی و ناخوشی های رفتاری پا به جامعه بگذارد  و از این قبیل مثال های دیگری که زیاد است و  در  مجال این یادداشت حوصله نمی کند. از اینها که گذر شود آنچه به جهان امروز رنگ و معنا و زیبایی می بخشد، بی گمان این خواهد بود که زنان و مردان در قالب یک حضور در جامعه در کنار هم با هم افزایی اندیشه و فخر تجربه، بر غنای بودن و زندگی معنا دهند.امروز جای زنان در کرسی های اندیشه ورز دانشگاهی، کرسی های سیاست مجلسی و دولتی، کرسی های فقهی و دینی و...خالی است و آنچه نیاز و ضروری است اعتماد کردن و سپردن بخشی از امور به زنان و پیگیری نتایج آن است. مصداق است که تا زمانی که امری در میزان محک قرار نگیرد نمی توان آن را ارزیابی و سنجش توانایی کرد. تا زنان در جوامع به همان اندازه ای که مردان  آزمون و خطا کرده اند تا به تجربه زیستی وافری برای حکمرانی و سیاستگذاری دست پیداکنند، نرسند نمی توان انتظار داشت وجود زنان در عرصه های مختلف معجزه آفرینی کند. زن را در پستوی خانه ها و امور کوچک و سطوح اجرایی و میانی نگه داشتن ، فکر و عقیده نه تنها عصر هجری ها است بلکه باور آن نابلدان عدالت اجتماعی و حقوق شهروندی است. جهان امروز صلح، آرامش، فزونی دانش، کارایی و بهره وری خود را در این پیدا خواهد کرد که به زنان و مردان با هم و با یک زاویه مساوی بنگرد. فاطمه (س) دختر پیام آور اسلام با آنکه به تمامی احکام و اصول اسلام آشنا بود - آن گونه که در تاریخ نگاشته شده است- با صلابت و کامله  به اجتماع وارد می شود و در کمال برتری و عدالت طلبی، حق همسر خود و خانواده اش و چه بسا تضمین سعادت آینده بشر را جویا می شود. در حقیقت حضور اجتماعی و  شایستگی های سخنوری و عملکردی حضرت فاطمه (س)، استناد قابل قبول و پرمفهومی است برای آنان که با زبان دین زنان را از بودن در جامعه محروم می کنند. حضور در ورزشگاه ها برای مسابقات ورزشی، رهایی از بندهای تبعیضی در محیط کار،امنیت شهری،دستیابی به حقیت های اولیه عدالت جنسیتی  و... مواردی نیست که زنان برای طلب آن جنبش های اجتماعی داشته باشند. این حق و حقیقتی است که باید  بنیان برقراری مساوات در جوامع گذاشته شود  و زنان به همان میزان مردان رهایی حضور و آسایش فکری داشته باشند. در سالروز تولد بانوی مهربانی ها – فاطمه زهرا سلام الله علیها-  و نامگذاری آن به نام روز زن  نه از آن رو که تنها به گرامیداشت مقام زن پرداخته شود که بی گمان واجبه ی چنین روزی است ، بلکه می توان از نشان امروز برای نمود حقانیت ها و واقعیت های حضور موثر زنان بهره برد و ابعاد مورد نیاز آن بیشتر مورد واکاوی جنبش ها و طرفداران عدالت قرار گیرد.