وعده هايي كه محقق نشد

برخي از موضوعات اجتماعي وكنش هاي مدني به گونه اي در جوامع مطرح و پيگيري مي شوند كه تا زمان دستيابي به هدف هيچ وقت كهنه نمي شوند و هميشه مطالباتي براي به نتيجه رسيدن دارند. زنان و حضور آنان در عرصه هاي مختلف اجتماعي و اقتصادي و سياسي و دسترسي برابر به حقوق شهروندي از جمله مواردي است كه نه تنها در كشور ما بلكه در اكثر جوامع به شكلي ويژه پيگيري مي شود. حسن روحاني در سال 92 در بين طومار وعده هاي انتخاباتي خود به زنان و امور مربوط به آنان به شكل ويژه اي پرداخت و از هر تريبون انتخاباتي وعده و وعيد داد كه من چنين و چنان كنم. تشکیل وزارت زنان ، تهیه لوایح حمایت از زنان ، بیمه‌ی زنان سرپرست خانوار ،ایجاد امنیت برای زنان در اماکن عمومی ، رفع تبعیض‌های جنسیتی ، انتخاب وزیر زن، ورود زنان به ورزشگاه‌ها و تدوین و ارائه‌ پیوست‌های جنسیتی برای طرح‌های ملی از آن دست وعده هايي است كه روحاني براي انجام و به ثمر نشستن آنها سخن گفت و فعالان مدني وعدالت جنسيتي را به تب و تاب انداخت. سال آخر دولت است و هنوز نه از وزير زن خبري است و نه از وزارتخانه زنان و دستيابي برابر به موقعيت هاي اجتماعي. در اين ميان دو موضوع كاملا روشن است. موضوع اول آنكه اگر زنان و ارزش نهادن به توانمندي مديريتي و نوآوري هاي آنها مورد پذيرش و از باورهاي رياست جمهوري بوده است چه دليلي دارد كه با گذشت حدود 39ماه از مديريت روحاني بر دولت تدبير و اميد هيچ خبر و روزنه اميدي در اين باب گشوده نشده است؟ فراموش نشود كه هرچند انتصاب زنان در مديريت منطقه آموزشي، اقتصادي، بخشداري و فرمانداري هم خوب است اما معيار و منظور در سطح كلان كشور است نه سطح محله و شهر. و اما موضوع دوم اينكه اگر مي خواهند پس از اين همه فرصت سوزي در انجام وعده هايي كه داده اند فرياد وااسفا برآورند كه دست هايي پشت پرده است و نگذاشتند و نمي گذارند و...بايد گفت: شما كه بهتر از ما با چنين موانعي آشنا و مواجه بوديد و هستيد چه دليلي داشت كه وعده اي بدهيد كه از اساس شدني نيست؟! نگارنده يادداشت منكر كورسو هايي از اقدامات انجام گرفته در حوزه زنان نيست و بدون ترديد تحركات و فعاليت هايي هم بوده است. اما اصل ماجرا بر اين تاكيد مي كند كه چرا در سطح كلان اتفاقي نيفتاده است؟ به عنوان مثال در بين 31 استان كشور، در بحث مديريت آموزش و پرورش فقط يك استان مدير كل زن دارد و 30 استان ديگر را مردان مديريت مي كنند، در عرصه فرهنگ و ارشاد سه استان كشور با مديريت زنان هدايت مي شود، در حوزه اقتصاد و دارايي در بين روساي استاني فقط دو مدير زن حضور دارند يا اينكه در بين مديران ارشد وزارت ارتباطات و فناوري اطلاعات هيچ مدير زني سكانداري بخش هاي مهم و اصلي را برعهده ندارد. البته اين چند عدد و آمار هم در سطح استان است و اگركلان كشور مورد دقت قرار بگيرد با اوضاع ناخوشايندتري  در انتصابات زنان مواجه مي شويم .با گذشت 42 سال از انقلاب اسلامي كه زنان نشان داده اند چه با تعليم و تربيت قبل از انقلاب (زناني كه در دوران انقلاب جزو انقلابيون بودند يا در دوران جنگ پا به پاي  مردان در امور محوله به دفاع پرداختند از تربيت يافتگان پيش از انقلاب بوده اند) و چه با تعليم و تربيت پس از انقلاب قادر به ايفاي نقش هاي مديريتي با نشانگان كارآمدي،تعهد، پاك دستي و نوآوري هستند، اين همه تعلل در بكارگيري و حضور آنان در سطوح مديريتي و سياستگذاري براي چيست؟ بد هم نمي شود اگر در كشورهاي دوست و نادوست همسايه و غير همسايه كه هر روز اخبار انتخابات، اعتراضات و ناعدالتي ها شان در صدر اخبار كشور است،  نيم نگاهي به حضور زنان در مناصب تصميم گيري و سياستگذاري بيندازيد و گشايش هاي مديريتي ، اجتماعي و رفاهي آنها را واكاوي كنيد. به انصاف و به جاست اگر گفته شود زنان اين مرز و بوم در نتيجه سنجش و برآورد شاخص هاي مختلف علمي و مهارتي نه تنها كاستي ندارند بلكه در بسياري از موارد هم سرآمد هستند و به تاريخ ثبت شده قابليت هاي انكارناشدني دارند.براي يك بار هم كه شده سنگ ها را وابكنيد و با خودتان و ما رو راست باشيد و اين موضوع را چاره انديشي كنيد .حال چاره شدني اش هر چه مي خواهد باشد؛ مواجه با انديشه هاي متعصب مذهبي و قومي يا سرمايه گذاري كردن مدت دار بر روي توانمندي زنان و حضورشان در سياست كلان كشور.