- هدف سفر لاریجانی به سوریه و لبنان چه بود؟
- آمریکا به پرداخت ۴۸ میلیاد دلار غرامت به خانواه شهدا محکوم شد
- طعنه سنگین احمد زیدآبادی به مخالفت کیهان با دیدار نماینده ایران در سازمان ملل با ایلان ماسک
- حسین‌زاده:توانمندسازی جامعه اصل داستان ماست
- شورای عالی انقلاب فرهنگی باید مصوبه تاثیر قطعی معدل را لغو یا اصلاح کند
- گروه سایپا براساس فرایند رقابتی و توجه به قیمت تمام شده اقتصادی گام برمیدارد
- نادری: تا به سمت بمب اتم نرویم، تعادل در منطقه برقرار نمیشود
- چرا ۲۶ درصد جوانان، کاری برای آینده خود نمی‌کنند؟
- واعظی: کاسبان فیلترینگ گردش مالی حدود ۲۰ همتی دارند
- همتی: حجم دلاری نقدینگی به ۱۴۰ میلیارد دلار رسید
شنبه ۱۳ بهمن ۱۳۹۷ ساعت ۱۴:۱۸
نیمکت تیم ملی را فقط به ما بدهید!
از کارشناسانی که می‌گویند باید گزینه داخلی جایگزین کی‌روش شود باید پرسید اگر مربیان داخلی ما این همه رشد کرده‌اند، چرا نباید یک دعوتنامه از کشورهای همین دور و بر داشته باشند؟ چرا تیم‌های باشگاهی به شفر و برانکو و سایر خارجی‌ها رو می‌آورند؟
از کارشناسانی که می‌گویند باید گزینه داخلی جایگزین کی‌روش شود باید پرسید اگر مربیان داخلی ما این همه رشد کرده‌اند، چرا نباید یک دعوتنامه از کشورهای همین دور و بر داشته باشند؟ چرا تیم‌های باشگاهی به شفر و برانکو و سایر خارجی‌ها رو می‌آورند؟
به گزارش ایسنا، روزنامه شهروند نوشت: رفتن کی‌روش و خالی شدن نیمکت تیم ملی فرصتی شده تا دوباره این بحث داغ شود که چرا سرمربی خارجی؟ باورش سخت است. کارنامه مربیان ایرانی - با همه احترامی که برای آنها قائلیم - مشخص است و اختلاف سطح آنها با مربیان خارجی هم. اما دوباره میهمانان سیما، قبل از دیدار فینال جام ملت‌های آسیا و دیگر کارشناسان برنامه‌های ورزشی در شبکه ورزش و دیگر شبکه‌ها، لقلقه زبان‌شان این است که چرا نباید به مربیان داخلی فرصت داد و چرا باید این همه به مربیان خارجی میدان بدهیم. اسمش هم این است که اساتید موسپید کرده فوتبالند و دلشان برای فوتبال می‌سوزد.
واقعیت این است که هیچ بقالی نمی‌گوید ماست من ترش است و هیچ چاقویی هم دسته خودش را نمی‌برد؛ یعنی در عین دشمنی هم مربیان ما - که همه این کرسی‌های کارشناسی را اشغال کرده‌اند - گوشت هم را می‌خورند اما استخوان هم را دور نمی‌ریزند. حاضرند دشمن خونی همزبان‌شان سرمربی تیم ملی شود اما یک اجنبی نیاید؛ همه‌اش هم به اسم میهن‌دوستی و دلسوزی. از امیر حاج‌رضایی عزیز که این طور با حرارت از مربیان داخلی حمایت می‌کند باید پرسید اگر باشگاهی بداند که با مایلی‌کهن نتیجه می‌گیرد چرا باید ۱۰ برابر پول بدهد و برانکو و شفر را بیاورد؟ اگر مربیان داخلی ما این همه رشد کرده‌اند چرا نباید یک دعوتنامه از کشورهای همین دور و بر داشته باشند؛ دعوتنامه‌ای که اتفاقاً بازیکنان ما دارند.
استفاده از مربی خارجی تنها مختص ما نیست و در همین جام ملت‌ها شاهد حضور مربیان شاخص بودیم. همین قطر را مربی اسپانیایی به افتخار رساند. آقای مجید جلالی که همیشه طرفدار توسعه و تکنولوژی‌اند اما پای مربی خارجی که می‌رسد ناگهان موضع‌شان تغییر می‌کند، می‌توانند جواب بدهند که اگر محصول داخلی خوب است چرا همیشه در تیم‌هایشان از بازیکن خارجی استفاده کرده‌اند؟ آیا حاضرند سوار خودروی داخلی بشوند؟ یا همه محصولات خارجی خوب است غیر از مربی‌هایش؟ چون این سهم و بازار ماست و به کسی نمی‌دهیم‌اش. آقای مجید جلالی لب مطلب‌شان این است که به جای هزینه کردن برای مربیان خارجی چرا همان پول را خرج مربیان داخلی نمی‌کنیم. چرا مربی داخلی تربیت نمی‌کنیم. حرف غلطی نیست. فوتبال باید مربی خوب تربیت کند اما جنس مطرح کردن این سوال و زیرکی نهفته در آن مثل این است که بپرسیم این همه مربی ایرانی داشته‌ایم چرا در همه این سال‌ها یک کاگاوا تربیت نکرده‌اند. چرا یک بازیکن مثل المعز علی نداریم. موضع سیما را هم که دیگر همه می‌دانیم؛ در این بحث‌ها حاضرند متعصب‌ترین و تکراری‌ترین کارشناسان و مربیان را دعوت کنند اما از روزنامه‌نگارها و نظرات متفاوت استفاده نکنند.
به گزارش ایسنا، روزنامه شهروند نوشت: رفتن کی‌روش و خالی شدن نیمکت تیم ملی فرصتی شده تا دوباره این بحث داغ شود که چرا سرمربی خارجی؟ باورش سخت است. کارنامه مربیان ایرانی - با همه احترامی که برای آنها قائلیم - مشخص است و اختلاف سطح آنها با مربیان خارجی هم. اما دوباره میهمانان سیما، قبل از دیدار فینال جام ملت‌های آسیا و دیگر کارشناسان برنامه‌های ورزشی در شبکه ورزش و دیگر شبکه‌ها، لقلقه زبان‌شان این است که چرا نباید به مربیان داخلی فرصت داد و چرا باید این همه به مربیان خارجی میدان بدهیم. اسمش هم این است که اساتید موسپید کرده فوتبالند و دلشان برای فوتبال می‌سوزد.
واقعیت این است که هیچ بقالی نمی‌گوید ماست من ترش است و هیچ چاقویی هم دسته خودش را نمی‌برد؛ یعنی در عین دشمنی هم مربیان ما - که همه این کرسی‌های کارشناسی را اشغال کرده‌اند - گوشت هم را می‌خورند اما استخوان هم را دور نمی‌ریزند. حاضرند دشمن خونی همزبان‌شان سرمربی تیم ملی شود اما یک اجنبی نیاید؛ همه‌اش هم به اسم میهن‌دوستی و دلسوزی. از امیر حاج‌رضایی عزیز که این طور با حرارت از مربیان داخلی حمایت می‌کند باید پرسید اگر باشگاهی بداند که با مایلی‌کهن نتیجه می‌گیرد چرا باید ۱۰ برابر پول بدهد و برانکو و شفر را بیاورد؟ اگر مربیان داخلی ما این همه رشد کرده‌اند چرا نباید یک دعوتنامه از کشورهای همین دور و بر داشته باشند؛ دعوتنامه‌ای که اتفاقاً بازیکنان ما دارند.
استفاده از مربی خارجی تنها مختص ما نیست و در همین جام ملت‌ها شاهد حضور مربیان شاخص بودیم. همین قطر را مربی اسپانیایی به افتخار رساند. آقای مجید جلالی که همیشه طرفدار توسعه و تکنولوژی‌اند اما پای مربی خارجی که می‌رسد ناگهان موضع‌شان تغییر می‌کند، می‌توانند جواب بدهند که اگر محصول داخلی خوب است چرا همیشه در تیم‌هایشان از بازیکن خارجی استفاده کرده‌اند؟ آیا حاضرند سوار خودروی داخلی بشوند؟ یا همه محصولات خارجی خوب است غیر از مربی‌هایش؟ چون این سهم و بازار ماست و به کسی نمی‌دهیم‌اش. آقای مجید جلالی لب مطلب‌شان این است که به جای هزینه کردن برای مربیان خارجی چرا همان پول را خرج مربیان داخلی نمی‌کنیم. چرا مربی داخلی تربیت نمی‌کنیم. حرف غلطی نیست. فوتبال باید مربی خوب تربیت کند اما جنس مطرح کردن این سوال و زیرکی نهفته در آن مثل این است که بپرسیم این همه مربی ایرانی داشته‌ایم چرا در همه این سال‌ها یک کاگاوا تربیت نکرده‌اند. چرا یک بازیکن مثل المعز علی نداریم. موضع سیما را هم که دیگر همه می‌دانیم؛ در این بحث‌ها حاضرند متعصب‌ترین و تکراری‌ترین کارشناسان و مربیان را دعوت کنند اما از روزنامه‌نگارها و نظرات متفاوت استفاده نکنند.
کد مطلب: 102205
