میان فرکانس عصرهای صورتت کوچه در نمای مرفین پلاستیکی می شکند، روی پیاده روی خودم چه باید می کردم؟ هیچکس عقل سرخ را حدس نزد تا بارانم سهروردی کوچک، بلند می بُردَت، بر گُرده ماهی سوار بودم این همه حرف های بی خود ...