طمع سیاسی برای بهارستان

در یک دایره محدود بحث‌های مربوط به انتخابات مجلس شورای اسلامی شروع شده است. البته که وقتی یک خبرگزاری اعلام می‌کند حدود 50 درصد مردم خبر ندارند که امسال انتخابات برگزار می‌شود گواه می‌دهد که برای غالب و اکثریت جامعه این بحث از حیض انتفاع خارج است. اما به هر روی از کنار برخی اظهارات به سادگی نمی‌توان گذشت. ما با افرادی روبرو هستیم که گویا دچار طمع حاد سیاسی شده‌اند. یعنی اگرچه دولت و مجلس تماما در اختیارشان است اما بازهم از منظر سیاسی و جناحی سیر نشده‌اند و ولع به یکدستی بیشتری دارند. مصادیق این مهم بسیار هستند. پدرخوانده‌های جناح اصولگرا وقتی اصرار و تاکید دارند که بایستی مجلسی انقلابی‌تر شکل بگیرد منظورشان آن است که حتی طاقت بعضی نقدهای نصف و نیمه برخی نمایندگان را نیز ندارند. به جرأت می‌توان گفت در مجموع و از میان حدودا 300 نماینده مجلس، پنج نفر قدری به وضع موجود نقد دارند و الباقی همگی در راستای منویات دولت و سایر ارکان قدرت عمل می‌کنند. خب در چنین شرایطی وقتی پدرخوانده‌ها از ناکافی بودن این یکدستی خبر می‌دهند به واقع مایه حیرت است.
از سوی دیگر، این تمامیت‌خواهی در حالی صورت می‌گیرد که کارنامه این یکدستی در دو سال گذشته قابل دفاع نیست. برای مثال، اگر در این دو سال ما با شرایط خوب اقتصادی روبرو بودیم می‌توانستیم بگوییم این حرص سیاسی حداکثری منشا خیر می‌تواند باید ولی وقتی می‌بینیم این دولت و مجلس در حوزه‌های مختلف و استراتژیک حرفی برای گفتن نداشتند دیگر جای اما و اگری نمی‌ماند. البته بنده نمی‌دانم عقلای قوم در این باره چه نظری دارند ولی اگر واقعا دلسوز این نظام و کشور هستیم این قدرت‌طلبی عریان و طمع سیاسی فرجام خوبی ندارد. به هرحال این سخنان لایه‌های زیرینی هم می‌تواند داشته باشد که ظن‌های بدی را به ذهن متبادر می‌کند. اینکه یکدست کردن قدرت وقتی به مثابه یک تکلیف عنوان می‌شود یعنی برنامه‌های آشکار و نهانی در این باره ممکن است وجود داشته باشد که دموکراسی را به محاق ببرد.
سوگمندانه باید گفت جریان سیاسی اصولگرا از اعتماد به نفس بالایی نیز برخوردار است و در محافل غیر عمومی خود قبضه تمام قدرت را حق مسلم خود دانسته و معتقدند اصلاح‌طلبان فقط سخنان خوبی مطرح می‌کنند و مدیریت بلد نیستند. همین ادعاها در واقع مجوزی شده برای اینکه طمع سیاسی خود را توجیه کنند. در حقیقت، آنان گوش‌ها و چشمان خود را بسته‌اند و فقط و فقط به افزایش قدرت خود می‌اندیشند. این موضوع هم در تناقض با آرمان‌های انقلاب است و هم شعارهای آن. این انقلاب را مردم آوردند پس قرار نیست در ید یک اقلیت باشد.