رفتارهای آنارشیستی با ماهیتی ملوک الطوایفی!

در سراسر ایران اینقدر بزرگراه، اتوبان، خیابان و کوچه است که می شود ما به ازاء هر شهید و مفاخر علمی، ادبی، فرهنگی، سیاسی، متوسط چند نامگذاری انجام داد و همچنان قابلیت نامگذاری جدید وجود داشته باشد. اینکه معدودی افراد خودسرانه نام شهیدی را بر تابلوی خیابانی دیگر(استاد شجریان) که توسط یک نهاد نامگذاری شده است، بگذارند، با وجودی که هر کدام به نحوی صادقانه به این مرز و بوم خدمت کرده بودند، اقدام نامبارک و نشان از ضعف، فتوری و تنگ نظری در اندیشه و عمل آنهاست.
اینقدر خویشتن داری و روادری از این مملکت رخت بر بسته است که عده ای آنقدر خودشان را ورای قانون متصور می کنند که بدون واهمه از کار غیراخلاقی و غیرقانونی شان، خودسرانه هر کاری که دل شان بخواهد انجام می دهند و در عمل نیز نه تنها برخوردی با آنها نمی شود، چه بسا تمجید هم می شوند. این در حالی است که بلافاصله بعد از ترور فجیع، غیرانسانی و مشمئز دکتر فخری زاده، خیابانی به نام ایشان مزین شده بود.  آنچه این عمل را غیرحرفه ای تر میکند استفاده از اعتبار شهید فخری زاده برای ایجاد توجیه اقدام خودسرانه و غیرمنطقی این افراد است.

انحصار طلبی و خودمطلق انگاری به درجه ای رسیده است که این عده قلیل ظرفیت پذیرفتنِ نامگذاری یک نام در میان هزاران نام را ندارند. هزاران نام به سلیقه ی شما بر معابر گذاشته شده است، حالا یکی هم به اسم دیگران باشد به کجای زمین و زمان بر می خورد؟ اگر ذره ای عقلانیت به خرج می دادند نیازی به این کارهای غیراخلاقی و غیرقانونی نبود.

فراتر از هژمونیِ آنارشیسمِ رفتاری، اقدامات غیراخلاقی و تعرض به حقوق دیگران(بالاخره استاد شجریان حامیان و طرفدارانی دارد که آنها نیز حق دارند بخواهند محلی به اسم ایشان نامگذاری شود) در درازمدت پیامدهای ناگواری دارد، و آن این است که ارجحیت قانون و تصمیمات نهادها به سادگی بازیچه عده‌ی معدودی قرار می گیرد.

این امر نشان می‌دهد با وجود گذشت دهه‌ها از زمانی که میرزا یوسف خان مستشارالدوله در کتابش «یک کلمه» جوهر واپس ماندگی این مملکت را در بی قانونی می دانست، همچنان بی قانونی بر شئون جمعی این کشور حاکم است، در غیر این صورت معنا ندارد عده ای خودسرانه، بدون ملاحظه از محاکمه و پاسخ گویی هر چه دل شان می خواهد، انجام بدهند. 

تاکنون ضربات فراوانی از دخالت های خودسرانه و رفتارهای آنارشیستی بر اعتماد عمومی، سرمایه اجتماعی و منافع ملی وارد شده، به گونه ای که آسیب های جدی به اقتدار دولت وارد کرده است. واجب است دولت برای حفظ اقتدار خودش هم که باشد به گونه ای ریشه‌ای اینگونه حرکتها که می تواند یادآور خصلت ملوک الطوایفی سیستم و بازگشت به سده ی قبل باشد را، برای همیشه بزداید.