ترور، شهید فخری‌زاده، استاد شجریان و سه نقطه...

اپیزود اول: چند هفته از حادثه ای تر‌وریستی می گذرد که منجر به شهادت آقای فخری زاده شد. آنچه در این اپیزود می آید در همان چند روز اول بعد از شهادت ایشان، در ذهنم بود اما باید صبر می کردم تا فضا کمی آرام شود و جامعه از اتمسفر احساسات خارج شود تا مقداری بیشتر واقع بین باشیم برای اینکه ابعاد این مسئله را بیشتر و بهتر مورد مداقه قرار داد.
در سال های اخیر اگر حادثه ای رخ دهد بیشتر از "بود" آن واقعه، "نمود" آن بررسی می شود و پدیدارنگری بر پدیده نگری غلبه می کند. همانطور که در چند روز ابتدایی بعد از شهادت آقای فخری زاده دیدیم به جای اینکه برخی جریانات سیاسی خود را آماده شهرآوردی سیاسی با دشمن اصلی کنند،  مشت خود را بر دهان رقیب داخلی خود زدند و بر طبل دو قطبی های کاذبی چون مقاومت-برجام کوبیدند. به جای اینکه از دشمن انتقام بگیرند،  فضای مجازی را مملوء انتقام از رقیب سیاسی داخلی خود کردند و بر خلاف رهنمود قرآنی " واعتصموا بحبل الله جمیعا و لاتفرقوا" که تاکید بر وحدت در جامعه اسلامی دارد، قدم و قلم زدند.
این اقلیت، بی مهابا از کنار رهنمودهای قرآنی مانند "اصلحوا..." ، " الف بین قلوبکم..."،  "امه واحده.." ،  " انما المومنون اخوه" و... گذشتند و بر طبل تفرقه در داخل کوبیدند. این مسیر پیموده شده توسط این اقلیت، برخلاف ادعای ولایتمداری شان، موافق تواصی امام خمینی ره و رهبر مکرم انقلاب نیز نیست.
قرآن کریم همواره مومنان را دعوت به شنیدن و گفتگو می کند و به شنوندگان بشارت می دهد که " فبشر عباد الذین یستمعون القول و یتبعون احسنه اولئک الذین هداهم الله..." و از تفرقه و نزاع باز می دارد. همچنین توصیه این کتاب آسمانی این است که "ولاتنازعوا فتفشلوا و تذهب ریحکم..." زیرا اختلاف و نزاع، عامل انهدام کیان شخصیت جامعه اسلامی است.
اما همه این مصائب، از شهادت عزیزان ما گرفته تا تفرقه داخلی؛ یک دلیل بسیار موثر و با اهمیت دارد و آن مسئله " انسداد گفتگو " است. وقتی راه گفتگو به هر دلیلی مسدود می گردد، تیربارها فعال می شوند. برخی تیربارها،  جان ها را نشانه می روند و برخی تیربارها آبرو و شخصیت افراد را هدف می گیرند.
ترور،  نقطه آغاز خشونت کور و نقطه پایان هر نوع گفتگو است. آنجا که دیالوگ و منطق نباشد، تیری است که تلخ و تاسف بار است. در این شکی نیست که ما با دشمنی بی منطق طرف هستیم، او که در هر شرایطی سعی بر این دارد که خون های عزیزان مان را جاری کند و این خوی سبعیت او ربطی به برجام و مقاومت ندارد چه اینکه در آن دوره ای که تحریم ها را کاغذ پاره قلمداد می کردند، به مراتب تعداد بیشتری از دانشمندان و موثران عرصه هسته ای کشور ترور شدند. با این وجود خون شهید را سیاسی نکنیم. شهید برای همه است و یک شخصیت ملی است.
اما به دشمنی دشمن بازگردیم، وقتی او شخصیتی را از ما می گیرد ما باید به ای نحو کان و با توجه به شرایط حکمرانی، پاسخ دشمن بی منطق را بدهیم ولی اگر در عوض پاسخ به دشمن، یقه رفیق ناهمنظر را گرفتیم، آنگاه دشمن دو پیروزی کسب کرده است اول: یک شخصیت ما را حذف کرده است و ما از علم و تجربه و دانش او محروم شده ایم. دوم این‌که وحدت سیاسی اجتماعی ما را نیز منهدم کرده است. همه می دانیم که "یدالله مع الجماعه" ، بنابراین اگر جماعت باشیم نه جمعیت، قدرت الهی از آستین مردم بیرون خواهد آمد و آنگاه " یدالله فوق ایدیهم" رخ می دهد و دشمنان ما عقب می نشینند. مگر نه اینکه تواسی بزرگان دین حنیف اسلام بر عدم تفرقه است و مگر نه این‌‌که " التفرقه من الشیطان"؟  پس هر کجا که بانگ تفرقه نواخته می شود، آنجا شیطان است.
همه این مسائل  و بروز هیجانات و احساسات ‌‌که در عمل هیچ عایدی برای مردم ندارد به جهت عدم توجه به آن مسئله مهم که مورد تایید عقل و شرع است، یعنی گفتگو؛ می باشد. چه گفتگو در داخل با خود و چه گفتگو با غیر خود... . اما گفتگو یا دیپلماسی باید سقیم و حکیم باشد و نباید به آموزه های تاریخی یا تعلیمات دینی بدل گردد. قرآن کریم دستور می  دهد که " یا ایها الذین آمنوا اتقوالله و قولوا قولا سدیدا" . مفسران می گویند قول سدید تنها به الفاظ محکم نیست بلکه به محتوای آن است که باید مستدل و کافی باشد. این برداشت مفسران نیز دلیل قرآنی دارد، آنجا که خداوند به موسی ع دستور می دهد که به سمت فرعون برود و او را تذکر بدهد، می فرماید" فقولا له قولا لینا لعله یتذکر او یخشی". این آیه شریفه دو نکته بسیار مهم دارد اول این‌که به موسی (ع) جواز بلکه دستور گفتگو با طاغوت و مستکبران آن زمان را می دهد دوم اینکه می گوید با آن طاغوت به نرمی و آرامی سخن بگو! زیرا امیدها در نرمی کلام زنده می شود و انتظاری از خشونت نیست.
اپیزود دوم:  استاد شجریان، آن صدای لاهوتی ایرانی در میان ناباوری ایرانیان ما را ترک می کند. بنابه تکریم بزرگان و استادان علم و فرهنگ و هنر، تصمیمی اتخاذ می گردد ‌که خیابانی را در تهران به نام همایون آواز ایران نام گذاری کنند. اینکه چه فرآیندی و چگونه طی شد بماند، اما خیابانی را به نام استاد  شجریان معرفی می کنند. بلافاصله عده ای تابلوی خیابان را کنده و نام شهید فخری زاده را به آن دیوار نصب می کنند؛ هر چند که کار آنان را خانواده محترم شهید فخری زاده نیز تایید نمی کنند.
تا اینجا هم شاید مشکلی نباشد اما در میان معترضان مردی با محاسن سفید ایستاده که خود زخم خورده ترور است و فرزند گرانمایه اش را در یک ترور از دست داده است. انتظار این است که این پدرشهید، حرمت خون شهید خود را حفظ کند و اینگونه عمل نکند و با دشمن و قاتل فرزند خویش سر ستیز داشته باشد و آن تعداد دیگر همراه، نیز آنگونه عمل نکنند و مشت خود را برای ناهمفکران سیاسی داخلی گره نزنند .
پدر شهید احمدی روشن-که برای ایشان صحت و سلامت آرزومندم- سال هاست که از نردبان غیرت بالا رفته و بر سر افراد داخلی فریاد می کشد. هر چقدر فرزندشان در سکوت بود، پدر در فریاد است. ظاهرا این عده کم، خود را مالک الرقاب ایران می دانند. این نگاه به هر حوزه ای وارد شود جز تخریب و ویرانی آثاری برجای نخواهد گذاشت و وقتی به حوزه حکمرانی سیاسی نفوذ کند همه ایرانیان را هم ردیف مجانین و صغیرانی می بینند که باید برای ما پدری کنند. جماعتی که همه مسائل، امور و پدیده های زیستی و اجتماعی و... را نیز سیاسی می بینند و جمله دقیق امام خمینی ره مبنی بر اینکه " سیاست ما دیانت ماست و دیانت ما سیاست ماست" را بصورت دین ما سیاسی بازی و سیاست زدگی است، می فهمند.
اپیزود سوم:  در این میان ، مجلس محترم یازدهم فارغ از مسائل اصلی کشور، بنادارد؛ کت و شلوار ریاست جمهوری را به اندازه شخص خاصی بدوزد و هیچ اهتمامی ندارد که راه را برای افاضلی باز کند که شان و منزلت " نفر دوم کشور بودن" را دارند. بی توجه به گفته علی ع که فرمود" یستدل علی ادبار الدول باربع تضییع الاصول و التمسک بالفروع و تاخیر الافاضل و تقدیم الاراذل" .
اپیزود چهارم: مردم و مخصوصا جوانان ناامید از آینده خویش نیز، استخوان هایشان زیر فشار اقتصادی در حال له شدن است....
اپیزود پنجم: سه نقطه...