شعار کارساز نیست!

در چرخه و پوزیشن فعلی سیاست در کشور مجلس دقیقاً در کجا قرار دارد؟ در باید و نباید های سیاسی از عهده انجام چه اقداماتی بر می آید؟ مجلسی سردرگم، شعاری و دنبال مطرح شدن خودش!
کافی است که چینش نمایندگان در کمیسیون ها بررسی شود و تناسب تخصص و توانمندی های آنها محک زده شود. فی الواقع بخشی از آنها در این زمینه از تخصص و تجربه کافی و وافی برخوردار نیستند. بر همین مبنا بنا دارند با شعار و هیاهو پشتِ قله هایی مصنوعی پناه بگیرند و خودی نشان بدهند!
نگاهی گذرا به عملکرد و رفتار نمایندگان در همین مدت کوتاه گواه مدعای بالاست. صحبت از کمیسیون های عدس و سیر! بررسی اعتبارنامه های نمایندگان (با رفتارهایی متعارض و گزینشی، آنکه بیش از همه در مظان اتهام فساد هست به سادگی تایید می شود و آنکه هست یا کمتر درگیر است، اعتبارنامه اش تبدیل به پیراهن عثمان می شود)، فراخواندن وزراء به مجلس و سوال از بدیهیات متناقض( نماینده در حالیکه خود سر در گوشی مشغول گذاشتن انواع و اقسام توئیت هست، از سیاست های فیلترینگ دفاع می کند)، استیضاح هیئت رئیسه مجلس و پیشنهاد تغییر نام وزارت امورخارجه به وزارت امور خارجه و تجارت بین الملل از این جمله اند!
آنچه روز یکشنبه در مجلس در حین صحبت های آقای ظریف گذشت آنهم بعد از مواضع محکم او در جلسه شورای امنیت نشان می دهد که نمایندگان آنگونه که قرار بود در اول آموزش داده شوند تا رفتاری در حد و اندازه های نمایندگان واقعی از خودشان بروز دهند، آموزش ندیدند یا آموزش های لازم را خوب فرا نگرفتند. یک نماینده مجلس بیش از آنکه سر و صدا کند و با هیاهو مانع سخن گفتن فرد دیگری شود، باید مسلط به قواعد و مقررات سخنوری و دانایِ به ضوابط تذکر و پرسش و پاسخ از وزیر باشد.
نمایندگان بایستی بدانند کشاندن وزراء به مجلس و خلق جلسات متشنج نمایی انقلابی به آنها نمی دهد و آنها را در چشم سایر ارگانها و بویژه مردم، عزیز و محترم نمی کند. آنها از بافت و زمینه ی سلیقه های متنوع موجود در جامعه برخوردار نیستند. مجلس اگر بنا دارد سرپوشی بر ضعفهایش بگذارد و کمبودهایش را بویژه در موضوع عدم اقبال مردمی جبران کند، باید با فاصله گرفتن از هیاهوهای کاذب صرفاً بصورت کانالی عملی کرده و دست بر مشکلات عدیده ی مردم در حوزه های معیشتی و تورم بگذارد، آنهم با توسل به دیدگاههای کارشناسی و تاسی به سیاستهای علمی و سازگار با واقعیات جامعه ی فعلی.
پرسه زدن در سیاست بازی های کاذب و تهیه کردن تومار سوال از رئیس جمهور و خلق یکشنبه سیاه دیگری، دردی را دوا نمی کند. مجلس اگر اراده ی جدی برای کمک به برون رفت از شرایط فعلی دارد باید با گزینش تیمی خبره در فضایی دوستانه اما جدی با تیمی از دولت و سایر نهادهای ذی ربط با برگزاری جلسات مداوم و مستمر ضمن شناختن ریشه های بحرانهای درهم تنیده فعلی به دنبال خلق راهکارهای جدی برای غلبه بر مشکلات عدیده کنونی باشد. در غیر این صورت کشاندن رئیس جمهور به مجلس و انگشت کردن در چشم دولت که آنچه در کشور می گذرد همه از ناکارآمدی توست، نه تنها همه ی واقعیت نیست بلکه دردی را هم دوا نمی کند و مضاف اینکه کسی هم این استدلال های آبکی را نمی پذیرد. به زعم نگارنده اکنون هر ایرانی می داند که هر نهاد به نسبت اختیاراتش در آشفتگی ها و نابسامانی های کنونی چقدر سهیم است. همه باید به هوش باشیم و بدانیم در زیر پوست این شهر مشکلات و معضلات اقتصادی دارد نفس ها را به شماره در می آورد!
برای ترمیم هر مشکلی و غلبه بر هر معضلی امروز بهتر و کم هزینه تر از فردا خواهد بود! هیچ چیز هم به شعار و حرف درست نمی شود؛ به قول شاعر: دو صد گفته چون نیم کردار نیست!