بازگشت احمدی‌نژاد به سیاست از مسیر مراسم ختم

مراسم‌های ختم جدا از ویژگی معنوی آن که یادآوری جایگاه مرگ در زندگی انسان است یک ویژگی مهم دیگری نیز دارد و آنهم دید و بازدیدهای اقوام و آشنایان بعد از ماه‌ها و سال‌ها ندیدن است. گویی مراسم ختم میعادگاه تازه شدن دیدارهاست. این مراسم برخلاف عروسی‌ها و شادی‌ها احتیاجی به دعوت ندارند و همه می‌توانند در غم شریک باشند و همین امر باعث می‌شود مجالس ختم محفلی باشد برای دیده شدن.

این ویژگی مراسم ختم در فضای سیاسی ایران نیز به وضوح قابل مشاهده است. مراسم ختم نزدیکان یک سیاستمدار می‌تواند محفلی باشد برای حضور چهره‌های مختلف از راست تا چپ از میانه رو تا تندرو. معمولا در این مراسم‌ها سیاسیون سعی می‌کنند فارغ از گرایش‌ها و حتی دعواها کنار یکدیگر بنشیند و فاتحه‌ای را نثار متوفی کنند. هنوز بسیاری تصویر معروف تعارف آیت‌الله جنتی به مهدی کروبی در حاشیه مراسم ختم عبدالعزیز حکیم در اوج حوادث سال ۸۸ و اختلاف این دو بر سر نتایج انتخابات ریاست جمهوری را فراموش نکرده‌اند.
بازگشت احمدی نژاد از مسیر مراسم ختم با لبخند و سکوت

گاهی این مراسم ختم‌ها جایی برای دیده شدن نیز هست به ویژه برای افرادی که دوست ندارند فراموش شوند. یکی از این افراد محمود احمدی نژاد است. رئیس جمهور سابق ایران این روزها تنها در قاب تصویر مراسم ختم دیده می‌شود.

هاشمی رفسنجانی پس از دوران ریاست جمهوری‌اش به دلیل ریاست مجمع تشخیص و خطیبی نماز جمعه تهران در صحنه سیاسی و راس اخبار کشور حضور داشت. سید محمد خاتمی با حضور در جمع روشنفکران، دانشجویان و یا سفر به کشورهای خارجی و به واسطه رسانه‌های اصلاح طلب نامش در صحنه سیاسی کشور باقی مانده بود اما احمدی نژاد هیچکدام از این ویژگی‌ها را ندارد و مجبور است برای ماندن در صحنه سیاسی کشور و یاد مردم، متوسل به مراسم ختم شود. مراسم ختم بهترین مکان برای دیده شدن آدم‌های معروف است.

احمدی نژادی که مثل احمدی نژاد حرف می زد!

رئیس دولت‌های نهم و دهم از همان روزهای ابتدایی نقش رئیس جمهوری متفاوت را نسبت به روسای جمهور گذشته بازی کرد. او نه مثل هاشمی ادبیات ویژه داشت ونه مثل خاتمی فلسفی سخن می‌گفت، احمدی‌نژاد مثل احمدی‌نژاد سخن می‌گفت نه مثل یک رئیس جمهور و این باعث شد که تمام سخنان او از هرجا و هرمکان تبدیل به تیتر یک رسانه‌های ایران و جهان شود.

احمدی‌نژاد با اینکه اهل رسانه نبود و هیچ سابقه مطبوعاتی در کارنامه خود نداشت اما بهتر از هرکسی نقش رسانه را در پیش برد اهداف خود را شناخته بود و می‌دانست اگر می‌خواهد حرف‌هایش شنیده شود باید به گونه‌ای سخن بگوید که خبرنگاران و اهالی رسانه سریعا اخبار سخنان او را تبدیل به تیتر اصلی رسانه خود کنند. در این میان رسانه ایرانی و خارجی چندان متفاوت نبود، احمدی نژاد ادبیات خاص خودش را داشت، ادبیاتی که شبیه هیچ رئیس جمهوری نبود.

دوران هشت ساله احمدی نژاد پر است از تکه کلام‌هایی که حتی برخی در زندگی شخصی خود نیز با آن سروکار ندارند چه برسد به آنکه آن را از رئیس قوه مجریه بشنوند. برخی ادبیات احمدی نژاد را ادبیات عوامانه می‌نامند و برخی آن را ادبیات هوشمندی و زیرکی می‌نامند.

او نه جذابیت و قدرت کلام خاتمی را داشت و نه کاریزمای هاشمی را، پس باید متفاوت می‌نمود و چه چیز بهتر از ادبیات و سخنرانی‌های بی‌پرده که عده‌ای در قالب مخالفان وی بگویند ادبیات او در شان یک رئیس جمهور نیست و موافقان شهردار سابق تهران بگویند ادبیات او، ادبیات مردم است، ادبیات همین مردم کوچه و بازار.

از روز اول سعی کرد متفاوت باشد، با کت و شلوار سفید راهی سازمان ملل شد برخلاف رسم همیشه که روسای جمهور با کت و شلوار تیره راهی تریبون سازمان ملل می‌شوند. از حذف اسرائیل گفت، به اندازه تمام مهمانان سازمان ملل با رسانه‌های جهان مصاحبه کرد، گفت و شنید، سوال شد و سوال کرد و وقتی به تهران بازگشت، تیتر اصلی نیم بیشتر از رسانه‌های جهان بود. لباس ورزشی پوشید و به میان ورزشکاران رفت و به سمت دروازه ابراهیم میرزاپور شوت روانه کرد یا با لباس تکواندو عکس گرفت و بازهم نشان داد که من متفاوت ترین رئیس جمهور ایران هستم.

حالا برای چنین فردی که همیشه دوست داشته است متفاوت باشد عدم حضور در صحنه سیاسی کشور و رسانه‌ها بسیار سخت و رنج آور است. همین معنا باعث می‌شود که شهردار سابق تهران از مجالس ختم به عنوان ابزاری برای ماندن در صحنه سیاسی کشور استفاده کند.

در این میان برخورد احمدی نژاد با اهالی رسانه پس از حضور در مراسم ختم نیز بسیار جالب توجه است. خنده، سکوت و دعا برای خانواده خبرنگاران، شاه بیت کلام رییس جمهور سابق در حاشیه این مراسم‌هاست. به طور نمونه می‌شود برای مراسم ختم والده آیت‌الله شاهرودی اشاره کرد. احمدی نژاد در پاسخ به خبرنگاران در مورد نقش وزرایش در ماجرای بابک زنجانی، دعوت از نمایندگان برای شام و سخنرانی روحانی در سازمان ملل فقط سکوت کرد و خندید.

این حضور به ویژه در آستانه انتخابات مجلس دهم می‌تواند پیام ویژه‌ای برای تمام گروه‌های سیاسی باشد. رئیس جمهور سابق ایران نمی‌خواهد یک فعال سیاسی باشد بلکه می‌خواهد یک بازیگر موثر در سپهر سیاست ایران باشد. او می‌خواهد با لبخند و سکوت به صحنه سیاسی کشور بازگردد