جاده‌های کشور، کارخانه‌های تولید معلولیت

رئیس شورای سیاست‌گذاری جمعیت طرفداران ایمنی راه‌ها از تولید سالیانه 350 هزار معلول ناشی از سوانح رانندگی خبر داده است.
به گزارش مردم‌سالاری آنلاین، پایگاه خبری وزارت راه و شهرسازی از قول« محمد بخارایی» که در مراسم روز ملی ایمنی حمل ‌ونقل سخن گفته بود، گفت: سالیانه 16هزار نفر بر اثر سوانح رانندگی جان خود را از دست می‌دهند و 350 هزار نفر نیز مصدوم یا معلول دائمی می‌شوند.

حفظ جان انسان‌ها پیش‌شرط ارائه خدمت 
این آمار تکان‌دهنده -که یقیناً کوچک شده‌ی مقیاس بزرگ‌تری از یک بحران است- نشان می‌دهد پیشگیری از بروز معلولیت‌های ناشی از سوانح جاده‌ای اولویت دولت نیست و چنانچه توجه به آن در شرح وظایف دستگاهی گنجانده شده باشد، وضعیت حاضر اثبات می‌کند که این دستگاه در انجام وظایف خود دچار اهمال و تخلف است.
یقیناً حفظ جان و سلامت انسان‌ها اولین و مهم‌ترین رسالت دولت‌هاست و ارائه هر نوعی از خدمات به شرط موفقیت در انجام این رسالت خطیر، مقبول و اثربخش خواهد افتاد. همچون نماز بدون وضو که به‌خودی‌خود از دایره توجه خارج است چه رسد به محاسبه ثواب...
اگر نگوییم جان و سلامت انسان‌ها مدتی است کالای سودآور برخی تجارت‌خانه‌هاست و رونق‌بخش دکان عده‌ای از سودجایانی که از قضا لباس مَحرم و دلسوز به تن کشیده‌اند، دست‌کم می‌توان گفت این اصل اصیل، حالا فرعی‌ترین موضوعی است که صاحبان قدرت و اقتدار و متولیان جان و مال انسان‌ها درباره‌اش اندیشه می‌کنند.

تولید سالانه یک میلیون فقیر
طبق گفته رئیس شورای سیاست‌گذاری جمعیت طرفداران ایمنی راه‌ها، آمارها حاکی از آن است که یک میلیون نفر در کشور سالیانه بر اثر سوانح رانندگی و مصدومیت، دچار فقر شدید یا کاهش شدید درآمد می‌شوند. نقطه مقابل سخن وی، احتیاج شدید به خدمات درمانی، تهیه اقلام دارویی، مراجعه مداوم به مراکز درمانی، نیازمند بودن به خدمات بیمه‌ای است به اضافه اینکه این افراد در اغلب موارد فرصت‌های شغلی خود را نیز از دست می‌دهند.
سقوط از خط سیر طبیعی زندگی، پرتاب شدن به مناطق (به اصطلاح) پایین شهر، گرایش به حاشیه‌نشینی، عدم دسترسی به بسیاری از خدمات به علت عدم استطاعت مالی، تفکیک مناطق زندگی به بالا و پایین شهر و موارد دیگری از این دست که تعدادشان کم نیست، عواقب تولیدات این کارخانه‌های خطرناکی هستند که همه جا در تعقیب انسان‌اند.
در موارد زیادی افسردگی، خانه‌نشینی، گاهی ابتلا به انواعی از آسیب‌های اجتماعی و در نهایت نشستن در صف انتظار سازمان‌های حمایتی برای دریافت اندک مستمری ماهانه نیز در زندگی این افراد دیده می‌شود. نشست در صف انتظار مشروط به برهم نخوردن صف و برقراری عدالت در توزیع صدقه.. حال اگر این پروسه به نقص عضو و بروز معلولیت بینجامد وخامت اوضاع حادتر نیز می‌شود. نیازها ضروری‌تر و چالش‌ها عمیق‌تر خواهند شد. کسی که تا دیروز سلامت بوده امروز حتی برای اجابت مزاجش نیز نیازمند حمایت است. کسی که تا چندی پیش روی پاهایش راه می‌رفت حالا نیازمند صندلی چرخدار، عصا، واکر و انواع متعددی از لوازم توانبخشی است و اینها همه هزینه دارد... 

اگر اینجا ایران نبود...
هر فرد تندرستی که در اثنای سانحه رانندگی، سلامت جسم و روح خود را از دست می‌دهد و فصل جدید زندگی خود را با نام «معلولیت» آغاز می‌کند، به دنیایی از خدمات مختلف نیازمند می‌شود.  اگر اینجا ایران نبود و این حادثه در ایران رخ نمی‌داد، کارشناسان، مددکاران اجتماعی و روانشناسان با حضور در کنار فرد حادثه‌دیده، شرایط عبور از اولین و البته شدیدترین مراحل بروز معلولیت را آسان، کوتاه و با کم‌ترین آسیب روحی همراه می‌کردند. 
شاید باید گریست به حال جامعه‌ای که در آن، دولت برای ارائه خدمات ذاتی خود به مردم دردمند نیز نگاه اقتصادی دارد. اما سردرآوردن از اینکه سودِ تولید معلول و ایجاد معلولیت، به سوی کدام جیب سرازیر می‌شود و کیست که مردم را مبتلا و دردمند می‌خواهد تا تجارتش از سکه نیفتد، سؤالی است که پاسخ آسانی ندارد و ما نیز از آن می‌گذریم..

به کودکان بیندیشیم 
توجه به ایمنی راه‌ها و جاده‌ها نیازمند عزم ملی است. عزمی که دانش و دلسوزی را نیز با خود همراه کند.
برای رسیدن به این عزم کافی است به کودکانمان بیندیشیم. به نسلی نوپایی که سزاوار نیست وارث بی‌تدبیری پدران خود باشند.
چه کودکانی که خود یا والدینشان از سوانج رانندگی و عواقب آن آسیب می‌بینند و چه کودکانی که پدرانشان عامل بروز جنایت‌های پیدا و پنهان در زندگی سایرین هستند. 
به کودکانمان بیندیشیم. به کودکان که هر آنچه داریم را به ارث خواهند برد. از عقل و فرزانگی گرفته تا بی‌کفایتی و آه دل مظلومان را...
رقیه بابائی- خبرنگار حوزه معلولین