تیتر این متن، زیر غبار پنهان است

تغییر ریتم ضربان قلب از نخستین روزهای آلودگی هوا شروع می شود. مسئولین می گویند کودکان و افراد کهنسال از خانه بیرون نیایند. مدرسه ها را هم تعطیل می کنند. شاخص های آلودگی هوا را هم حتی وقتی به طور میانگین اعلام می کنند چیزی حدود 177 و برای همه همه گروه های سنی ناسالم تخمین زده می شود. کارشناس های غیر دولتی هم همواره گفته اند که این اعداد و ارقام خیلی بالاتر از چیزی است که به طور رسمی اعلام می شود؛ دلیلش را هم نمی دانند؛ شاید نترساندن و مردم شاید تعطیل نکردن ادارات.
اعضای شورای تهران که در دوره پنجم، یک  ری و تجریش هم به پس آن اضافه شده،  در حالی که مشغول بررسی جزئیات بودجه سال 97 شهرداری تهران هستند، وقت کافی برای تذکرات خود راجع به آلودگی هوا پیدا نمی کنند و چند جمله خاکستری شکسته بسته در دو سه دقیقه پایانی در این باره ایراد می شود.
ساعت حوالی هشت و چهل و پنج دقیقه صبح، مترو تجریش خراب می شود؛ به خط کهریزک هم امیدی نیست؛ محترمانه می گویند تشریف ببرید بیرون اگر می خواهید معطل نمانید. بلیط هایتان را هم عودت می دهیم.
خیابان دودی تهران با هجوم از دورازه های مترو به استقبال می آید و به آدم هایی که سرفه می کنند و هرازچندگاهی دستی روی قلبشان می گذارند، خوش آمد می گوید. همه تصاویر غیرشفافند؛ دلگیر و اندکی افسرده.
قرار است ارقام بودجه های همه بخش های شهرداری مشخص شوند و نسبت به دوره شهرداری گذشته کم یا زیاد شده یا دست نخورده باقی بمانند.
در تهران از ابتدای بلوارمرزداران(ناحیه 2، منطقه 2) تا سر تخت طاووس(شهید مطهری) هیچکس هیچ اتوبوسی را تحت عنوان وسیله حمل و نقل عمومی مشاهده نمی کند. این را مردمانی گفته اند که می خواستند از اتوبوس های شهری استفاده کنند؛ جایی که خط BRT(همان اتوبوس های تندرو) را ندارد. مترو هم که خراب است و البته دلیل استفاده از مترو و اتوبوس را نمی توان به حرف شنوی مردم از اعضای شورای شهرشان ربط داد که در جلسات قبل گفته بودند مردم در استفاده از این وسایل برای کاهش آلودگی هوا مشارکت کنند؛ خودروهای شخصی با شیشه های بالا آمده همچنان زیادند.
شاید از سر تخت طاووس تا میدان ولیعصر از لابه لای دودهای بدبو بتوان دود سیاه و بوی سوختگی پرونده ها را هم تشخیص داد؛ آتش از ساعت یازده و چهل و پنج دقیقه شب دوشنبه شروع شد و تا پایان صحن علنی شورا در روز سه شنبه همچنان ادامه داشت؛ ساختمان برق حراراتی وزارت نیرو تقریبا شبیه پلاسکو- ساختمانی در چهارراه استانبول در سال گذشته- آتش گرفت؛ دلیل؛ نامشخص؛ احتمال ریزش؛ زیاد؛ سن ساختمان؛ بالای 50 سال منتها آتش از یکی از چهار طبقه منفی(زیر زمین) شروع شد؛ همانجا که پر از اسناد و پرونده های مربوط به امور توسعه ای و حساس است. این ساختمان قدیمی سرجمع، 8 طبقه دارد.
 مسئولان نتوانسته اند برای مقاوم سازی  و رسیدگی جدی به وضعیت ناایمن ساختمان هایی که در معرض آتش سوزی و زلزله قرار دارند، کاری کنند، اما یک چیز را یاد گرفته اند؛ دیگر هیچ آتشنشانی را تو نفرستاده اند و همه بیرون در(البته با شعاع 100 متری) ایستاده اند تا آتش خودش خاموش شود؛ ساختمان بریزد و بعد بروند جمع اش کنند؛ این طوری لااقل هیچ کسی نمی میرد.
گرد و غبار در تمامی مجاری تنفسی آدم ها در حال رفت و آمد است و شاید پشت درهای ساختمان شورا در خیابان بهشت هم گوش ایستاده تا تذکرات تکراری اعضای شورای شهر را راجع به از بین بردن خودش بشنود؛ شاید هم با خودش بگوید که تقصیری ندارند؛ این اعضا در طول سالیان گذشته یکسری وظایف نظارتی بی تاثیر داشته اند  و هیچ تفاوتی ندارد که شهردار از خودشان باشد یا نه(به معنای هم حزبی و هم سلیقه)؛ و «چنین خانه ای اگر هم از پایبست ویران نباشد خودم به تنهایی می توانم ویرانش کنم».
اینجا تهران است؛ شهری که  شاخص آلودگی هوایش هیچ وقت به صورت کاملا دقیق اعلام نشده اما آن قدر آلوده هست که معترضان همیشگی از اصناف متفاوت، روبری شهرداری و شورایش نباشند؛ همان ها که در دوره شهرداری محمدباقر قالیباف تار و مار می شدند و حالا در زمان آقای نجفی در حلقه امن علیه فساد و رانت و هرچه دلشان بخواهد شعار می دهند.