معضل آلودگی هوا یا بازی«دستِش دِه»؟!

گویا قرار نیست برخی مشکلات ما فیصله پیدا کند و ناچاریم همانند بیماری مزمنی آن را تا به آخر عمر تحمل کنیم. از آن جمله است مسئله آلودگی هوا و محیط زیست که اگر تا چند سال پیش فقط گریبان تهران و تهرانیان را گرفته بود، امروز به سبب آسان گیری و آسان بینی مسوولان، توده های مسوم هوا، جنوب و غرب کشور را هم درنوردیده و بی اغراق میلیون ها شهروند را عاصی و کلافه کرده است. با همه وعده های مسوولان حوزه های مختلف درباره محیط زیست، هنوز تغییر نمایانی در حوزه آلودگی هوا در پایتخت و دیگر شهرهای کشور به چشم نمی آید. نکته غم بار ماجرا اینجاست که اصلا هیچ بعید نیست که در سال های پیش رو معضل آلودگی هوا توسط مسوولان به بوته اهمال بیفتد و همانند بازی کودکانه «دستِش دِه» آلودگی هوا به سایر مسوولان پاس داده شود و در این میان، سر مردمی بی کلاه می ماند که هر روز صبح ناگزیرند با چهره ای گرفته و اعصاب خراب و ریه های رنجور رهسپار محل کار و تحصیل شوند. در حالی که بسیاری از کارشناسان زبده، گشودن گره مسئله آلودگی هوای تهران را امری نه چندان دشوار می دانند و بر این عقیده پافشاری می کنند که با اندکی توجه و حساسیت می توان این مشکل را دست کم در ابعاد هیولایی کنونی اش، پشت سر گذاشت اما انگار در بدنه مدیران عالی رتبه، کسی گوششش را بدهکار این نظرات دلسوزانه نمی داند و مسوولان گویا سرشان شلوغ تر از این است که در ترازوی نظرات کارشناسان سنگی بگذارند و به آن ها روی خوش نشان دهند! در شرایطی که می شود با تغییر اندکی در زمان شروع کار مدرسه ها و ادارات و نیرومند کردن ناوگان حمل و نقل عمومی کشور بخش بزرگی از پرونده آلودگی هوا را حداقل در پایتخت کشور به بایگانی سپرد اما، بی توجهی به این امر نشانگر این است که ریه های خش دار مردم و رواج انواع و اقسام بیماری های تنفسی و... در شهر تهران و هزینه های بالای درمان هنوز آنچنان بزرگ و دردآور نشده که در ردیف اولویت های نخست قرار گیرد! چندی پیش نتیجه نظر سنجی جنجالی ای در رسانه ها و صفحات مجازی دست به دست شد و نظرات و تحلیل های زیادی را نیز برانگیخت. نظر سنجی ای که در آن ادعا شده بود ایران دومین کشور غمزده دنیا پس ازکشور عراق است! این که روش تحقیق به کار گرفته شده در این تحقیق چه کیفیتی داشته بر نگارنده این سطور معلوم نیست و احتمالا خالی از اشکال نیست اما، می شود از بی حوصلگی و کلافگی شهروندانی که هم ناگزیرند سم مهلک این روزها را به جای هوا تنفس کنند و هم اهمال مدیران شهری را در این زمینه تاب بیاورند؛ فهمید که در چنین شرایطی خندیدن و شاد بودن کاری بسیار دشوار شده است و با هر نظر سنجی وبا هر روش تحقیقی دست کم شهروندان تهران نشین، بر بالای جدولِ مردمانِ غمگین جهان می نشینند!