انقلاب اسلامی را می توان نقد کرد

در بیانیه گام دوم انقلاب اسلامی آمده است که؛"انقلاب اسلامی همچون پدیده‌ای زنده و با اراده، همواره دارای انعطاف و آماده‌ی تصحیح خطاهای خویش است، امّا تجدیدنظرپذیر و اهل انفعال نیست. به نقدها حسّاسیّت مثبت نشان می دهد و آن را نعمت خدا و هشدار به صاحبان حرفهای بی‌عمل می شمارد."
 اگر بخواهیم با امنیت  رسانه ای بخشی از دستاوردهای انقلاب اسلامی را نقد کنیم، به طوری که دلواپسانِ بی عمل خرده بر نقد نگیرند و حاشا نکنند بایدبه این بند از بیانیه گام دوم اشاره کنیم و برای بهبود شرایط، نقد خود را انجام دهیم. با استناد به واکنشی که در این بیانیه بر آن تاکید شده و رهبر انقلاب آن را حساسیت مثبت نامیده اند، می توان برای بهره گیری از فرصت ها و تهدیدها عرصه های مختلفی از سیاست، فرهنگ، اقتصاد، اجتماع و... پس از انقلاب را  واکاوی کرد. متولیان رهبری و پایداری پیروزی مردم در 22بهمن ماه 57 ، در آن روزگاران بایستی برای نگهداشت و استمرار انقلاب برنامه ریزی ها و اقداماتی را طراحی می کردند که با آرمان های انقلاب همخوانی داشته باشد و آینده آن را تضمین کند. بدون شک یکی از بخش های مهم کشور که با پیروزی انقلاب به سمت تحول و تغییرات اساسی گام برداشت، نظام آموزشی و محتوای آن بود. چرا که با آموزش، هرآنچه نیاز است تا به نسل فردا و بستر جامعه منتقل شود، امکان پذیر است و جمهوری اسلامی ایران توانسته است در زمینه های مختلفی از آموزش و پرورش نوجوانان وجوانان خود موفق باشد. با این وجود با گذشت 41سال از عمر انقلاب اسلامی باید نویدی امیدوارانه از اعداد و ارقامی که محصول عدالت و فرصت آموزشی هستند، به ارمغان برسد اما شواهد حاکی از آن است که در این قسمت با وجود اقدامات و تلاش های مطلوبی که صورت گرفته هنوز با شرایط ایده آل و آنچه جزو  اهداف اوایل انقلاب بوده است فاصله داریم.کودکان کار، بازماندگان از تحصیل، مسیر نامساعد محل زندگی تا محل تحصیل در مناطق کوهستانی و عشایری، ایمنی نامطلوب و تجهیزات نامناسب مدارس در مناطق محروم و...نشان می دهدآنچنان که که باید به شعار حمایت از مستضعفان و رسیدگی به مناطق محروم عمل نکرده ایم. باید برای صدور پیام های انقلاب مستضعفان، در مسیر کاهش آلام وتبعیض ها ،گام برداشت. اینکه در کشور، منطقه ای وجود داشته باشد که گاز رسانی نشده یا آب آشامیدنی ندارد، اما با این وجود صادرات گاز و آب داشته باشیم ، عدالت اجتماعی را به چالش می کشاند. «چراغی که به خانه رواست، به مسجد حرام است».
 بخشی دیگر که در این مجال می توان به آن نقد کرد ، حضور زنان در عرصه های مدیریتی کلان و مناصب تصمیم گیر و سیاستگذار است. این ادعا که زنان چندین درصد از فلان و بهمان پست و حضور اجتماعی را دارند آن سخنی نیست که ن سخنی نیست که بتوان بر آن  عدالت جنسیتی و حضور برابر را برساند. در بین اعضای مجمع تشخیص مصلحت نظام یک زن حضور ندارد، در هیئت دولت یک وزیر زن نیست، در مجلس شورای اسلامی زنان اقلیت هستند، در مناصب مدیریتی زنان کمتر از مردان در میدان تصمیم و عمل هستند، در مناسبات اجتماعی زنان کمتر از مردان دعوت به کار می شوند و... .  بار اصلی آموزش در کشور بر عهده زنان است؛ چه در خانواده و چه در مدارس. اما در واقعیت تعداد مدیران زن دانشگاه ها ، ادارات کل آموزش و پرورش استان ها، معاونت  وزارتخانه های آموزشی و فناوری و دستگاه های اجرایی و نظارتی  به انگشتان یک دست هم نمی رسد. با این وجود در هر عرصه ای که مدیریت با زنان بوده است غیر از تعهد، مسئولیت پذیری ، خلاقیت ، نوآوری ، پاک دستی و مدیریت کارآمد و... چیزی دیگری برجای نمانده است. باید پذیرفت که در عدالت آموزشی و جنسیتی آنچنان که باید مطلوب اقدام نشده است.گذشت 41 سال از انقلاب به این معناست که زنانی که در همین انقلاب آموزش دیده و تربیت شده اند آماده حضور در سیاستگذاری و تصمیم گیری ها هستند ، اگر نخواهیم به بودن آنها در مناصب کلان اعتماد کینم یعنی به انقلاب و تربیتی که از آن حاصل شده، اعتماد نشده است.