دولت تکلیفش را با آموزش و پرورش مشخص کند

ماشینی سنگین را در نظر بگیرید که در باتلاقی گیر افتاده است. سوختش رو به اتمام است، موتورش میزان نیست، مدت هاست کسی به روغنش نگاهی نینداخته است. خودرو و سرنشینانش اندک اندک در باتلاق فرو می روند. صاحب شرکت مسافربری و مالک ماشین که خوب از زیر و بم خودرو آگاه است در پاسخ به درخواست ها و برای رفع مشکل به دنبال راننده ای هست تا تکانی به ماشین بدهد، هر از گاهی و فقط برای خاموش نشدن کامل خودرو چند لیتری سوخت به باک خودرو ریخته می شود.
مسافران داخل خودرو بدون آنکه متوجه باشند چه اتفاقی در حال رخ دادن است، نشسته بر صندلی های رنگ و رو رفته ماشین مشغول تکرار الفاظ و واژه هایی هستند که خود نمی دانند به چه کارشان خواهد آمد و خودرو همچنان در حال فرو رفتن است. زمانی می گذرد، راننده ای دیگر پشت فرمان می نشیند اما هر چه که توانمند هم باشد نمی تواند جز تکانی جزئی و حرکتی میلیمتری کاری از پیش برد.
 عده ای در خارج از خودرو کارشناس مابانه نظر می دهند، شرکت و مالک خودرو را زیر سوال برده و سعی در معرفی راننده و کمک های مورد نظر خود دارند. اما غافل از اینکه باید دید آیا عزمی برای نجات این خودرو به گل نشسته وجود دارد که اگر چنین باشد راه نجاتش  باید متفاوت از این باشد.
خودروی سنگین نمادی از نهاد عریض و طویل آموزش و پرورش کشور است که فرسودگی بخش های مختلف آن از یک سو و مشکلات انباشته شده چندین دهه از سوی دیگر آن را در باتلاقی قرار داده است که جز با عزمی واقعی راه نجاتی برایش متصور نیست.
تغییر پی در پی وزرای این نهاد همانند تغییر راننده همان خودرو است که عملا توانایی حرکت از آن گرفته شده است و قابل ترین و ماهر ترین ها هم در این وضع کاری از پیش نخواهند برد.
این روزها با استعفای وزیر آموزش و پرورش بازار گمانه زنی ها و پیشنهادها برای جایگزین وی داغ شده است. گروه های مختلف سیاسی در این بین به دنبال تصاحب کرسی وزارتخانه ای هستند که به دلیل گستردگی این نهاد بهترین محل برای نمایش عزل و نصب های جناحی شان است.
اما سخن معلمانی که خود درون این خودرو به گل نشسته تماشگر هیاهوی بیرون از آن هستند چیز دیگریست. آنها می گویند که دولت قبل از مشخص کردن وزیر بعدی باید سیاست خود را در قبال آموزش و پرورش مشخص کند و خیلی شفاف بگوید آیا به توسعه از مسیر آموزش و پرورش و سرمایه گذاری در این راه اعتقادی دارد یا خیر . اگر آنگونه که در ظاهر می گویند آموزش و پرورش، نیروی محرکه توسعه کشور است پس  توجهی درخور می خواهد و همه ارکان دولت و نظام باید به کمکش بشتابند، همه آنهایی که به دنبال سهم خواهی در این نهاد پر مسند هستند باید که خواهان حضور متخصصان واقعی تعلیم و تربیت در این نهاد شوند تا از درون و برون روحی تازه در کالبدش دمیده شود و اما اگر اینگونه نباشد به یقین بهترین گزینه ها هم نخواهند توانست این کشتی به گل نشسته را به سرمنزل مقصود رسانند.