شعارهايي که بر باد رفت

جشنواره سي و يکم هم به پايان رسيد و سخنان رييس سازمان سينمايي در باره جاي خالي برخي ژانرهاي مورد علاقه و دلخواه ايشان در جشنواره اين نکته را ثابت کرد که سياست‌گذاران سينمايي در وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامي علي‌رغم اينکه به زعم خودشان امسال مي‌توانند از همه فيلم‌هاي حاضر در جشنواره سي و يکم دفاع کنند اما باز هم نتوانسته اند به آن متر و معيارهاي مورد نظر خود در پرداختن به ژانرهاي مختلف دست يابند. يکي از اين بخش‌ها همان سينماي انقلاب اسلامي است که مسوولان فعلي سازمان سينمايي و وزارت ارشاد بارها و بارها بر وجود و حضور فيلم‌هايي با تاکيد بر رخدادهاي سال‌هاي ۵۵ تا ۵۷ اصرا ر ورزيدند اما در نهايت چنين فيلمي با مضمون مورد نظر در ويترين سي ويکم سينماي ايران به چشم نيامد. پرداختن به رويکرد سال ۹۰ و ۹۱ «توليد ملي‌،حمايت از کار و سرمايه ايراني» و «همت مضاعف،کار مضاعف» نيز با اينکه در سخنان شعارگونه مسوولان سينمايي بارها بيان شد جايي در توليدات دولتي سينماي ايران نيز نداشت و اين مساله نشان از عدم برنامه‌ريزي مناسب براي تحقق اين ديدگاه‌ها‌، ‌عدم سرمايه‌گذاري در بخش دولتي براي ساخت فيلم‌هايي با مضامين ياد شده وعدم تشويق و وجود اهرم‌هاي تشويقي و حمايتي براي بخش خصوصي با هدف ساخت آثاري با اين رويکردها دارد.

از ديگر سو عدم تنوع فيلم‌ها در ژانرهاي مختلف به ويژه جاي خالي سينماي کمدي و سينماي دفاع مقدس در جشنواره امسال در کنار حضور انبوه فيلم‌هايي با ژانر خانوادگي و اجتماعي در فجر سي و يکم پيام ديگري را با خود به همراه دارد: اينکه سياستگذاران سينماي ايران آنقدر نگران واکنش‌هاي منفي منتقدان از طيف‌ها و گروه‌هاي مختلف سياسي و مذهبي بوده اند که براي حفظ خود و جايگاهشان از هرگونه آسيب احتمالي دور سينماي کمدي را خط کشيده‌اند و سينماي جنگ را نيز کاملا فراموش کرده اند و بجاي آن ترجيح داده شده تا با دستور کار قراردادن صدور پروانه ساخت و حمايت مالي از فيلم‌هايي که داراي دستمايه خانوادگي و اجتماعي بوده و از پرداختن به دغدغه‌هاي سياسي نيز چشم‌پوشي کرده‌اند ويتريني در سي و يکمين جشنواره به طيف‌هاي مورد اشاره ارائه کنند که فضاي هرگونه اعتراض و انتقادي از سوي ايشان مسدود شود تا مديران مذکور، چند ماهه باقي مانده کار خود را نيز در آرامش و آسايش سپري کرده و با آرام ساختن فضا در انديشه پستها و مشاغل بعدي خود باشند.

از همين رو در سال ۹۲ و در بحبوحه اکران، با توجه به نبود فيلم‌هايي با موضوعات ومضاميني که به آنها اشاره شد بدون ترديد ريزش زيادي را از سوي مخاطبان شاهد خواهيم بود. ريزشي که به احتمال قريب به يقين مطلوب بخش خصوصي‌، سينماداران، سينماگران و در مجموع مطلوب سينماي ايران نخواهد بود اما با توجه به پايان کار مديران سينمايي در دولتي که ماه‌هاي آخر فعاليت خود را سپري مي‌کند و با توجه به عدم دغدغه آقايان پشت ميز نشين در سازمان سينمايي در خصوص موفقيت و يا عدم موفقيت گيشه سينماي ايران در سال آينده اين مساله که مي‌تواند سال حادي را براي سينماي ايران رقم بزند چندان مساله مهمي نخواهد بود و تنها کار مديران بعدي را براي سياستگذاري و برنامه‌ريزي در سينماي ايران براي جشنواره سي و دوم و به ويژه اکران ۹۳ به شدت با مشکل مواجه خواهد ساخت مگر اينکه بپذيريم مديران بعدي که از اواسط سال ۹۲ بر مسند سينماي ايران تکيه خواهند زد نيز از جنس همين مديران فعلي و با طرز تفکر ايشان باشند که آنگاه ديگر نگراني‌اي از بابت بحران گيشه و بحران توليد و جشنواره سي و دوم و غيره براي تيم بعدي هم وجود نخواهد داشت.