«علیرضا زمانی»، تهرانشناس، درباره تاریخچه این بیمارستان میگوید: «پزشکان این بیمارستان نخست، ایتالیایی بودند و سپس از انگلستان و در نهایت هم ایرانیانی که در رشته طب در انگلستان تحصیل کردند، به مداوا مشغول شدند، اما برای پذیرش و بستری در بیمارستان «نوتردام دو فاطیما» بیماران ابتدا در درمانگاه روستای هشتگرد معاینه و در صورت تشخیص برای مداوا بیشتر به این بیمارستان اعزام میشدند.
در کنار بیماران اعزامی از هشتگرد؛ ۲وزارتخانه، امور خارجه و شرکت نفت، هم با این بیمارستان قرارداد بسته بودند که کارمندان خود را برای ویزیت سالانه به این بیمارستان بروند. این بیمارستان چهار طبقه داشت که بخش اطفال، زنان، جراحی و داخلی از جمله آن بود. سیستم برقکشی هم انحصاری و به سبک انگلستان کار گذاشته شده بود که در نتیجه برای تعمیر میبایست این وسایل از انگلستان وارد میشد.»
به گفته زمانی، علاوه بر بخشهای درمانی، ۳سویئت هم برای استقرار و اقامت موقت پزشکان خارجی، در این فضا در نظر گرفته شده بود. همچنین برخی دیگر از پزشکان هم در آپارتمانهای تجهیز شده و استیجاری در اطراف بیمارستان مستقر شدند. او میگوید: «در آن دوران این بیمارستان به تجهیزات پیشرفته از قبیل سیستم اطلاعرسانی Pager ، سونوگرافی و Dictaphone که برای گذاشتن یادداشت در پرونده بیماران که توسط منشیها تایپ و پس از تایید توسط پزشکان مربوطه در آن زمان استفاده میشد، مجهز بود.»بعد از انقلاب کادر و پزشکان این بیمارستان همه ایرانی بودند. در سال ۱۳۵۸ این بیمارستان به بیمارستان آموزشی و زیر نظر مجتمع آموزشی «باتمانقلیچ» تبدیل و به دانشکده پزشکی واگذار شد. این بیمارستان در دوران جنگ تحمیلی به مرکز درمانی برای مداوای مجروحان جنگی اختصاص داشت. نام این بیمارستان به حضرت فاطمه(س) تغییر پیدا کرد و در سال ۱۳۵۹با آغاز جنگ تحمیلی و نیاز به اختصاص تختهای بیمارستانی متناسب با تعداد مجروحان نیازمند به عمل ترمیمی در نظر گرفته شد.
پزشکان شاغل در بیمارستان شهید مطهری به این بیمارستان منتقل و این بیمارستان منحصرا به جراحیهای ترمیمی و زیبایی در بخشهای ناهنجاریهای مادرزادی و پلاستیک عمومی، بخش جراحی دست، جراحیهای جمجمه، فک و صورت و بخش زیبایی اختصاص داده شد. بعد از گذشت چند دهه این بیمارستان به قطب جراحیهای پلاستیک، ترمیمی، زیبایی و مرکز ارجاع از تمام نقاط کشور تبدیل شد.»