ظلمتِ مغاک، خسروِ هنر این مرزو بوم را به دندان گرفت و برد تا از این پس ادبیات ما، در کوچه های بی عابرِ خالی از سرود، پسِ پشتِ قافله ی باد، غربتِ هنر انسانی را تلخ و سنگین مویه کند.