جشنواره ای بدون حضورهیچ چیز با عنوان جشنواره تئاتر خیابانی

سالهاست دیگر داریم عادت می کنیم که یک ویترین خالی از هرچیز را به عنوان تئاتر و به ویژه جشنواره های مرتبط با آن را به هنرمندان و حتی مخاطبان عاشقش تحویل دهند . خالی ازهرچیز که می گویم یعنی دقیقا هرچیز ممکن اعم از دانش و تخصص لازم دبیران و حتی برخی از اوقات داوران و سخنرانان آن جشنواره .
به گزارش پایگاه خبری فریادگر، جشنواره تئاتر خیابانی که از قضا معلوم نیست چرا نام بین الملی را هم با خود به دوش می کشد در این میان سردمدار بسیاری از دیگرجشنواره های تئاتری کشور است . جشنوارهایی که اگرچه بودجه مشخص و رئیس و دبیر و سیاستگذار و کلی پست های کوچک و بزرگ و کلی هم پول های ریز و درشت در آن وجود دارد تا برای خود آوازه درست کنند اما دریغ از یک ارزن توجه و دلسوزی برای این جشنواره و هنرمندان عاشقش.
داستان از این قراراست که امسال جشنواره تئاتر خیابانی در حالی هفتمین دوره خود را در مریوان برگزار می کند که پس ازگذشت سه روز از برگزاری جشنواره و نزدیک شدن به نیمه آن هنوز هیچ مبلغی به عنوان کمک هزینه گروه‌های شرکت‌کننده پرداخت نشده و مشخص نیست که آیا تا روز اختتامیه و پایانی آن، بالاخره مسئولان تصمیم می گیرند که کمی از بودجه واریزشده به حسابشان را به جشنواره و هنرمندانش دهند یا قراراست همانند بسیاری از رسم های دیگر، این رسم دیرینه را نیزبه جا آورده و انتظارداشته باشند که هنرمندان مهجور تئاتر خیابانی از جیب خود هزینه گروه و دکور و .. را بپردازند تا مدت ها پس از پایان جشنواره به دنبال دستمزد خود و احتمالا دیگر اعضای گروه بدوند و به قول معروف کفش و کلاه پاره کنند تا چند وقت بعد بتوانند به حق و حقوق خود رسیده و دستمزد خود را از مسئولان مربوطه دریافت کنند و این رسم قدیمی است که متاسفانه در طول سال ها عادت شده و هنرمندان نیزچاره ای جز قبول آن ندارند. اما ای کاش ماجرا تنها به کمک هزینه و دستمزد اجرای جشنواره ای تئاتر خیابانی محدود می شد و هنرمندان این رشته که جان ومال خود را در سرما و گرما برای این هنر مهجور گذاشته و تلاش می کنند تا از فراموش شدنش جلوگیری کنند. در دیگر اوقات سال با مشکل دستمزد روبرو نبودند ،حال آن که این هنرمندان اکنون نزدیک به هفت ماه است که ریالی از دستمزد خود را دریافت نکرده و بازهم با نجابت تمام، عاشقانه برای این گونه تئاترتلاش می کنند و آن قدراین نجابت خود را ادامه می دهند تا شاید مدیران و مسئولان این حوزه به خود آمده و برای پرداخت دیون خود به این هنرمندان اقدام کنند . اما گویی که صبر در برابر برخی از مدیران بی فایده است و آنان به راحتی عدم پرداخت دیون خود به هنرمندان را امری عادی تلقی کرده و درباره آن با خونسردی تمام صحبت می کنند.
مجید امرایی، مدیر دفترتئاتر خیابانی اداره کل هنرهای نمایشی که خود مسئولیت سنگینی دراین باره دارد، با خونسردی دراین باره گفته است :« گروهی از هنرمندان صحنه‌ای تنها اگر ذره‌ای در دستمزد خود با تغییر مواجه شوند حتی در صحنه جهت اجرای عمومی حاضر نمی‌شوند اما هنرمندان تئاتر خیابانی با توجه به آنکه هنوز از ابتدای سال هیچ مبلغی دریافت نکرده‌اند، با تمام توان و انرژی در جشنواره‌های نمایشی مانند مریوان حاضر می‌شوند». گویی این مدیرمحترم از یاد برده که خود او یکی از کسانی است که باید پاسخگوی این مشکل باش و پیگیر پرداخت بدهی دفتری باشد که مسئولیت آن را بر عهده گرفته است؛ حال این که چگونه این مدیر محترم می تواند با این خونسردی از بدهی هفت ماهه ای سخن بگوید که پرداخت نکرده اند و خود را در این زمینه ملزم به پاسخگویی برای روند پی گیری پرداخت آن به هنرمندان نمی داند ، حتما به اعتماد به نفس این روزهای مدیران عرصه فرهنگی کشور باز می گردد که به راحتی با یک فرافکنی کوچک و بیان این که بله اینها را می بیند همه طلبکارند (کسی نداند که ازمن طلبکارند چون من یادم نمی آید پس شما هم نباید یادتان بیاد ) غائله را ختم کرده وهمه مسئولیت ها را ازدوش خود ساقط کرده و دوباره به پشت میزبزرگ و زیبایی باز می گردد که هیچ چیزو هیچ کس را نمی بیند.
از بحث دستمزد هنرمندان وعدم پرداخت حتی کمک هزینه به هنرمندان که بگذریم، نکته شگفت انگیز در این جشنواره عدم حضور دبیر جشنواره درمحل برگزاری آن است . ظاهرا دبیر جشنواره تاریخ برگزاری جشنواره را فراموش کرده و به اشتباه این روزهای برگزاری جشنواره را احتمالا به کارهای مهم تری از وظایف دبیری اش اختصاص داده است . خبرگزاری فارس دراین باره نوشته: « اتفاقی که جای تعجب دارد این است که قباد میمنت‌آبادی دبیر جشنواره تئاتر خیابانی مریوان را همچنان هیچ یک از داوران، هنرمندان و خبرنگاران حاضر در جشنواره ندیده‌اند، چه برسد به میهمانان و گروه‌های خارجی؛ حتی در مراسم افتتاحیه جشنواره که دبیر باید حضور داشته باشد، میمنت‌آبادی حضور نداشت» و این یکی دیگر از مسائلی است که هفتمین جشنواره تئاترخیابانی را به چالش و البته ابهام عجیبی فرو برده است .
جالب اینجاست که داوران و سخنرانان جشنواره نیز اغلب تحصیلات آکادمیک وحتی تجربی لازم برای شرکت درداوری وبرگزاری ورک شاپ های این جشنواره نداشته وندارند وحال سوال اینجاست که این غیرمتخصص ها چگونه به خود اجازه می دهند که نحوه اجرای آثاری را داوی و نمره دهند که تجربه وسواد ودانششان چندین وچند برابر اغلب اعضای هئیت محترم داوران است ؟
برگزاری نشست های پژوهشی نیز توسط کسانی که ازاساس تجربه و پیش زمینه علمی لازم در رشته تئاتر خیابانی ندارند، از دیگر موضوعاتی است که حتی نشست خبری این جشنواره را به چالش بسیار کشید و مجید امرایی مدیر دفتر تئاتر خیابانی اداره‌ کل هنرهای نمایشی را واداشت تا درباره اعضای هئیت دوران توضیح دهد و به راحتی بگوید : «به عقیده ما داوران و پژوهشگران نیازی نیست که حتما دررشته تئاتر خیابانی تحصیل کرده یا تجربه داشته باشند بلکه تنها کافی است که تئاترصحنه ای آموخته باشند و آن وقت می توانند داوری بخش خیابانی را نیزبر عهده گیرند! » حال کسی نیست به این مدیر محترم که خود را از اهالی تئاتر دانسته و ادعاهای فراوانی نیزدر این باره دارد بگوید آخر مدیر محترم اگر کسی کار با چاقوی قصابی را بلد باشد که نمی تواند جراحی کند !
درهرحال هفتمین جشنواره تئاتر خیابانی درحالی به نیمه خود نزدیک می شود که مسئولان هنوز بودجه ای به این جشنواره وهنرمندانش پرداخت نکرده و دبیرش هنوزآغاز جشنواره را به یاد نیاورده و داوران و سخنرانان و برگزارکنندگان کارگاه های آموزشی اش تخص لازم ندارند و دراین شرایط معلوم نیست چرا باید نام بین المللی را با خود به دوش کشیده و هزینه سنگین مهمانان خارجی را از بیت المال مردمی که این روزها با سختی زندگی دست به گریبان هستند، به جشنواره تحمیل کرد ؟ ای کاش حداقل جشنواره ای با این همه نقاط ضعف شگفت انگیز درسطح داخلی برگزار می شد تا باعث خنده و تمسخر هنرمندان و مهمانان خارجی ای نشویم که با پول بیت المال به این جشنواره آمده و با این سطح پایین کیفی روبرو شده و تئاتر ایران را تنها در همین حد می دانند.
صبا رادمان