آیا باقری به خط قرمز دیگری تبدیل می شود؟

وقتی سعید جلیلی به عنوان نخستین مهمان گفت‌وگوی ویژه خبری در شبکه دوم سیما، حضور یافت، مجری برنامه سوالی از او پرسید که بیش از جلیلی به  احمدی‌نژاد برمی‌گشت. از او درباره خط قرمزهای احتمالی دولت آینده‌اش پرسیده شد و او پاسخ گفت: «همه باید مساوی باشند و در دولت نباید برای افرادی گارانتی و ضمانت گذاشت تا هر کاری که می‌خواهند انجام بدهند و یا به خاطر پست و یا نسبت محیط امنی برای خود ایجاد کنند».
به گزارش پایگاه خبری فریادگر، هرچند مخاطب و موضوع اصلی چنین پرسشی و چنان پاسخی برای هر ایرانی روشن و آشکار است، اما خود سعید جلیلی نیز از داشتن همکارانی که بیش از حد به آن‌ها نزدیک است، مستثنی نیست. علی باقری کنی کسی است که در این هشت سال هر کجا جلیلی بوده همراهش رفته است. بعضی از حامیان جوان جلیلی، باقری را خوش‌تیپ‌ترین مرد ایران می‌خوانند؛ در احوالات اسفندیار رحیم‌مشایی هم آمده که در سال ۵۷ او خوش‌تیپ‌ترین انقلابی رامسر بود.

علی باقری از دانشگاه پدری تا شورای عالی امنیت ملی
علی باقری، در همان دانشگاهی تحصیل کرده که سعید جلیلی درس خوانده است. اگر سعید جلیلی میهمان تهران و این دانشگاهش شده بود، علی باقری با امام صادق غریبه نبود. چه این که قائم مقام آیت الله مهدوی کنی در این دانشگاه آیت الله محمدباقر باقری کنی بوده و هست. کسی که به گفته یکی از دانش‌آموختگان امام صادق، اگرچه کسی خارج از دانشگاه نمی‌شناسدش، اما در امام صادق همه او را می‌شناسند. آیت الله محبوب امام صادقی‌ها، نماینده مردم تهران در مجلس خبرگان رهبری نیز هست.
به رغم این که برخی تحلیلگران خارجی دلیل برجسته بودن نقش علی باقری در پرونده هسته‌ای را ارتباطات خانوادگی او می‌دانند و معتقدند باقری به دلیل آیت‌الله‌زاده بودن و خویشاوندی برادرش با مقام معظم رهبری به این جایگاه برکشیده شده، اما واقعیت جز این است. باقری سال‌های سال است که دست راست سعید جلیلی به حساب می‌آید.
زمانی که سعید جلیلی به سمت معاونت اروپا و آمریکای وزارت امور خارجه منصوب شد، کلیدی‌ترین اداره کل این معاونت را به رفیق سال‌های دور و دیرش سپرد. علی باقری از پائیز ۸۴ مدیر کل اروپای مرکزی و شمالی وزارت خارجه شد و تا سه سال بعد در این معاونت وزارت امور خارجه حضور داشت.
وقتی در سال ۸۶، جلیلی راهی دبیرخانه شورای عالی امنیت ملی شد، باقری در ابتدا نتوانست او را همراهی کند، چرا که به عنوان دست راست جلیلی خود به سرپرستی معاونت اروپا و آمریکای وزارت امور خارجه برکشیده شد. جلیلی در ماه‌های نخست در دبیرخانه شورای عالی امنیت ملی، با معاون بین‌الملل زمان علی لاریجانی، یعنی جواد وعیدی همکاری کرد. وعیدی اگرچه اصولگرا بوده و هست و پیش از آن در جام جم و همشهری سابقه روزنامه‌نگاری داشت و پس از پایان همکاریش با شورای عالی امنیت ملی به همشهری دیپلماتیک رفت و اینک هم رئیس حوزه ریاست سازمان بازرسی کل کشور است، گزینه مطلوب سعید جلیلی نبود.
با این که در اصولگرایی وعیدی تردیدی نبوده و نیست، اما علت اصلی تغییر در معاونت دبیرخانه شورای امنیت، نزدیکی بیش از اندازه جلیلی به باقری بود. جلیلی به یک دست راست واقعی نیاز داشت. او برای این که اختیارات کافی به باقری بدهد، با برکناری سیدمهدی بخارایی‌زاده، اداره امور سیاست خارجی شورای عالی امنیت ملی را نیز منحل و در معاونت امور بین‌المل ادغام کرد. باقری در تابستان ۱۳۸۷ به معاونت بین‌الملل دبیرخانه شورای عالی امنیت ملی رسید و یکی از اصلی‌ترین اعضای تیم مذاکره‌کننده ایران شد.
علی باقری پس از آن همواره نقشی پررنگ در مذاکرات داشته. او به نوعی سمت سخنگوی تیم مذاکره‌کنندگان را نیز یافت و همواره در خط مقدم گفت‌وگوهای رسانه‌ای تیم مذاکره‌کننده قرار دارد. او دو هفته پیش از اعلام کاندیداتوری جلیلی به دانشگاه تهران رفت و در دفاعی تمام قد از عملکرد رئیس خود، عملکرد گذشتگان به ویژه حسن روحانی را زیر سوال برد.
با کاندیداتوری جلیلی در انتخابات و کناره‌گیری لنکرانی از رقابت‌ها بسیاری گمان می‌کردند ستادهای پایداری به طرفه‌العینی در اختیار جلیلی قرار خواهد گرفت. با وجود گمانه‌زنی‌های رسانه‌ای در خصوص ریاست یکی از اعضای ارشد پایداری، یعنی لنکرانی یا میرکاظمی بر ستاد انتخاباتی سعید جلیلی، او بار دیگر یار گرمابه و گلستان خویش را به دیگران ترجیح داد و علی باقری را رئیس کرد. این گونه دبیر و معاون شورای عالی امنیت ملی، هر دو به مرخصی یک ماهه رفتند.
حالا سعید جلیلی نشان داده که همچون سلف خود، علاقه ویژه‌ای به برخی از اطرافیان خود دارد و در هر سمتی که باشد، خواه یک سمت دیپلماتیک، خواه یک سمت امنیتی و خواه یک سمت تشکیلاتی، نزدیکان خود را حتی به شایسته‌ترین‌ها ترجیح خواهد داد. آیا ممکن است در صورت ریاست جمهوری جلیلی، باقری نیز برای او تبدیل به خط قرمز شود؟