- ظریف: کارت هدیه های ۳۰۰ هزار تومانی پول کدام کاسب تحریم است؟
- استوری پرویز پرستویی و دعوت به رای دادن به پزشکیان (عکس)
- از کجا تجهیزات اتوماسیون صنعتی مطمئن بخریم؟
- دولت سوم روحانی بهتر از دولت اول جلیلی
- آن‌چه باید از تفاوت‌ها و شباهت‌های حسابداری شرکتی، بانکی و فروشگاهی بدانید
- آشنایی با بهترین شهر بازی های استانبول
- مناظره آخر؛ عبور پزشکیان از زمین مین‌گذاری شده
- 6 نکته درباره آخرین مناظره: از 60 درصد قلابی جلیلی تا 60 درصد واقعی پزشکیان
- جلیلی در مناظره عصبی و پر استرس بود
- بهزاد نبوی: کسانی که انتخابات را تحریم می کنند در واقع به رقبای پزشکیان رای می دهند
خود شیفتگی سیاسی یا خوی دیکتاتوری
اینکه مرسی به عنوان رئیس‌جمهور ملت انقلاب کرده مصر دادستان کشورش را خلع نماید یک بحث است اما اینکه این رئیس‌جمهور بخواهد اختیارات عزل و نصب دادستان را برای همیشه در حیطه اراده و اختیار خویش قرار دهد موضوع دومی است که نه در محکمه منطق و تعقل، نه در عرصه حقوق اساسی ملت‌ها و نه در گفتمان دموکراسی و مردم‌سالاری امروزی قابل توجیه و دفاع است. در موضوع اول یعنی برکناری دادستان سابق چند گزاره استدلالی می‌تواند توجیه کننده اقدام محمدمرسی باشد: ۱- مردم مصر علیه کلیت و ساختار نظام دیکتاتوری حاکم بر مصر قیام کرده‌اند نه فقط علیه مبارک یا کابینه‌اش ۲- یکی از مهمترین انگیزه‌های انقلابیون احیای حقوق تضییع شده‌شان بوده و طبیعتا متولی و ضامن اصلی حقوق مردم مصر می‌بایست که دادستان این کشور باشد ۳- مردم، نظام دیکتاتوری را برانداخته‌اند و مسلما خواهان استقرار یک نظام منجسم، هماهنگ و کارآمد هستند و از طرفی دادستان سابق به عنوان یکی از اعضا و اجزای اصلی قدرت در نظام سابق به هر دلیلی تاکنون باقی‌مانده و به دلیل مهیا نبودن ساز و کار قانونی در این مقطع گذار، رئیس‌جمهور منتخب مردم به عنوان عالی‌ترین مقام کشور اقدام به برکناری او کرده است.
اما در ارتباط با موضوع دوم یعنی واگذاری اختیار عزل و نصب دادستان توسط مرسی به خودش می‌توان گفت این اقدام یا ناشی از خود شیفتگی، جوزدگی و هیجان‌زدگی سیاسی مرسی است که با انتخاب شدن به عنوان رئیس‌جمهور به آن دچار شده است یا اینکه دلالت بر وجود خوی دیکتاتوری و تکبر سیاسی این شخصیت دارد اما به هر حال این خواسته رئیس‌جمهور مصر در هیچ محکمه‌ای قابل توجیه و دفاع نیست و به همین دلیل گمان نمی‌رود که مردم مصر به همین راحتی و شاید تحت هیچ شرایطی به برآورده شدن این هدف مرسی تن دهند و البته وضعیت ناآرام و پرتنش موجود در مصر بهترین شاهد بر مدعای فوق است.
اما این روزها از اخبار می‌شنویم که هم محمد مرسی و هم مخالفان، همدیگر را به گفت‌وگو و مذاکره دعوت می‌کنند، لیکن مخالفان این اقدام مرسی لغو بیانیه مربوطه را پیش‌شرط مذاکره اعلام کرده‌اند و از طرفی مرسی بر درستی اقدام خود اصرار دارد. به اعتقاد اینجانب این مهم نیست که اول بیانیه لغو شود یا نشود بلکه مهم این است که مخالفان به درخواست مرسی مبنی بر انجام مذاکره پاسخ مثبت بدهند و به جای پیش‌شرط مذکور انجام مذاکره را مشروط به علنی و رسانه‌ای بودن آن کنند چرا که اگر مرسی
آیا غیر از این است که در همه کشورهای دنیا بخش مهمی از وظیفه دستگاه قضا دلالت دارد بررسیدگی و رفع دعاوی فی‌مابین مردم و دستگاه‌های دولتی آنگاه این وظیفه مهم دستگاه قضا چگونه جامه عمل به خود می‌پوشاند؟ وقتی که رئیس دولت تعیین کننده رئیس دستگاه قضا باشد آیا غیر از این است که در نظام حقوقی حاکم برتمامی حکومت‌های مردم‌سالار این مدیران و متولیان اجرایی و دولتمردان هستند که همواره خود را تابع قوانین و مقررات قضایی می‌دانند تا جایی که در همین دنیای مردم‌سالار کنونی بارها شاهد بوده‌ایم که دادگاه‌ها و محکمه‌های قضایی برخی کشورها از چنان هویت مستقلی برخوردار بوده‌اند که گاهی به عنوان مدعی العموم و گاهی حتی با شکایت یک فرد حقیقی و عادی عالی‌ترین مقامات حکومتی را پای میز محاکمه کشانده‌اند؛ راستی آیا می‌توان انتظار داشت که هم رئیس جمهور دادستان را انتخاب کند و هم دادستان پیگیر مطالبات حقوقی مردم از رئیس جمهور باشد؟
