آیا اوباما ناامید شده است؟

 به نقل از گاردین، کارویل، مشاور و مفسّر سیاسی، در سال ۱۹۹۲، نقش مهمی‌ در وارد شدن بیل کلینتون، به کاخ سفید داشت.

نمی‌شود با نظر کارویل، در مورد مناظرهٔ هفتهٔ گذشته مخالف بود. اوباما آشفته، خسته و به نظر می‌رسید جدا از سیاست هایی است که به آنها اعتقاد و علاقه دارد، شما را به این فکر می‌انداخت که آیا این مرد واقعا علاقه دارد که دوباره انتخاب شود؟ آیا شجاعت لازم برای ادامهٔ ریاست جمهوری در چهار سال آینده را دارد؟

هر بازیگر تئاتر یا تلویزیون که در اجرایش ناموفق عمل کرده، می تواند با اوباما احساس همدردی کند. من با آزردگی رویم را از مناظره برگرداندندم و فکر کردم که اوباما با ریگان، رئیس جمهور سابق آمریکا، مناظره می‌کند نه با رامنی‌ای که داشت با صدایی مردمی، استادانه و کمی‌ محافظه کار بحث خود را پیش می‌برد. البته تعجبی ندارد که رامنی داشت عمدا مثل قهرمان جمهوریخواهان (ریگان) حرف میزد و این خطر بزرگی‌ برای اوباما به حساب می‌‌آید.

تحقیقات زیادی در مورد تاثیر مناظرات ریاست جمهوری، بر رای دهندگان مردّد انجام شده است. نتیجه نشان می دهد که مناظره‌ها خیلی‌ مهم نیستند و کاندیدایی که بعد از مناظرهٔ اول در نظرسنجیها پیشی‌ می‌گیرد، برندهٔ انتخابت خواهد شد. اوباما هنوز این برتری را دارد و این به معنی‌ است که هر اتفاقی که در مناظرات ۱۶ و ۲۲ اکتبر بیفتد، نباید تغییر چندانی در نتیجه ایجاد کند.

اما نمی توان این موضوع را در انتخابات ۲۰۱۲، موضوعی قطعی دانست، برتری و پیشتازی اوباما بعد از مناظره ۲ درصد کاهش یافت. اگر چه نرخ بیکاری که به زیر ۸ درصد رسیده و پایین‌ترین میزان در دوران ریاست جمهوری اوباماست، ضعف وی را می پوشاند.

آنچه که به اندازهٔ عملکرد کاندیداها اهمیت دارد، تفسیر و نحوه ی ارائه‌ آن در رسانه هاست. مطالعه ای بر رقابت جورج بوش و جان کری در سال ۲۰۰۴، نشان می دهد که رسانه‌ها تاثیر مهمی‌ در انتخابات دارند. کسانی‌ که برنامه را از شبکه‌ای دیدند که تفسیری بعد از مناظره نشان نداد، بر این باور بودند که کری مناظره را برده است اما کسانی‌ که برنامه را از شبکه ان بی‌ سی‌ دیدند، به دلیل آنکه این شبکه عملکرد بوش را در مناظره ستود، اصرار داشتند که بوش مناظره را برده است.

مناظره‌ها معمولاً جائی‌ برای آزادی عمل می گذارند و هر دو طرف چیزهایی از آن به دست می‌آورند. اما اوباما آنچنان ضعیف در مناظره حاضر شد که رسانه‌ها بدون تامل و تردید، امتیاز را به رامنی دادند. او از تمام جهات به اوباما برتری داشت. ظاهر بهتری داشت، بهتر حرف می زد (در صحبتهایش ۵۴۱ کلمه بیشتر از اوباما استفاده کرد با اینکه ۴ دقیقه کمتر حرف زد) و به موضوع اصلی‌ پرداخت. در مقابل، اوباما چندین بار از موضوع اصلی‌ منحرف شد و تلاشی هم برای بازگشت به آن نکرد.

این را شاید بتوان لحظه محوری و اصلی کمپین تبلیغاتی دانست. چیزی اشتباه به نظر می‌رسید. با اینکه نوشته‌ای در واشنگتن تایمز اینگونه اظهار می کرد که اگر به جای تماشا کردن مناظره به آن گوش کنید، متوجه می شوید که اوباما فاتح آشکار آن است. اما این می توان بی‌ ربط دانست. به دلیل آنکه ۶۷.۲ میلیون آمریکایی این مناظره را تماشا کردند و مطالعه جدید موسسه تکنولوژی ماساچوست، نشان می دهد که این کاندیدای پرانرژی و خوش قیافه است که از مناظره‌ها نفع می برد، به خصوص به دلیل حمایت جدیدی از رای دهندگانی که اطلاعات کافی‌ ندارند و مناظرات تاثیر زیادی بر آنها می گذارد.

اینکه رئیس جمهور، یک سیاه پوست خسته به نظر می‌رسید و مادامی که رامنی صحبت می کرد، او مدام به نوشته‌هایش نگاه می‌انداخت، باعث ایجاد و یادآوری موضوعی آزار دهنده است که مردم آمریکا به ندرت به آن اذعان می کنند.

متاسفم که این موضوع را مطرح می‌کنم، اما تفاوت یک مرد سیاه پوست که دائماً به پائین نگاه می‌کند با یک مرد سفید پوست با چشمانی راسخ و مسلط، در ناخودآگاه رای دهندگان به گونه‌ای ثبت می شود، که خیلی‌ به دور از عقاید تبعیض نژادی نیست.

رامنی به پیشینه‌اش به عنوانه فرماندار ماساچوست، می بالد. جائی‌ که با گروه بزرگی‌ از اکثریت دمکراتها کار می کرد.

وی خودش را یک میانه رو جلوه داد تا بتواند به مردم تلقین کند که در واقع این اوباماست که باعث تفرقه در دنیای سیاست آمریکاست. انجام موفقیت آمیز این حرکت می تواند برای اوباما خطرناک باشد.

آیا اجرای ضعیف اوباما در هفتهٔ گذشته نشان دهنده میل ناخودآگاه او برای استعفا از کاخ سفید و بازگشت به هاروارد و شیکاگو برای نوشتن کتاب است؟

در رویارویی با انتخاب بدهی یا رکود اقتصادی، دولت آمریکا، در نهایت گزینهٔ اول را انتخاب می‌کند اما نتیجهٔ هیچ کدام از اینها خوب نخواهد بود. علاوه بر آن، پیروز ریاست جمهوری، با عواقب مشکلات اقتصادی در اروپا، موضوع هسته‌ای ایران و جو مسموم واشنگتن رو به رو خواهد بود، که قطعاً با پیروزی اوباما شرایط آسان نخواهد بود.

برای فردی مثل اوباما، که دمدمی مزاج و خودشیفته نیست، این کار سبب خستگی روانی منحصر به فردی است.

اما با توجه به سخنرانی‌های رسمی نافذ و پر قدرت هفتهٔ گذشتهٔ اوباما، می‌توان نتیجه گرفت که او هنوز به این کار تمایل دارد. آنچه که فراموش شده آن است که مناظرات، تفاوتهای ایدئولژیکی دو مرد را با جزئیات بیرون می‌‌کشد. اوباما یک روز بد داشته، چیزی که همهٔ ما تجربه کرده ایم اما رقابت آنقدر نزدیک است که هنوز نمیتوان نتیجه گیری کرد.