دخالت‌ها اجازه رقابت را از قطعه‌سازان گرفته است

به گزارش مردم سالاری آنلاین،این مجموعه دستگاه آبکاری در خلأ را تولید کرده و در عین حال خطوط مونتاژ، قالب‌ها و مواد اولیه پیچیده مورداستفاده در سایر صنایع را داخلی‌سازی کرده است. در حال حاضر این شرکت در ۵ واحد تولیدی، چراغ  و مواد اولیه تولید می‌کند که به طور مستقیم برای هزار نفر و به طور غیرمستقیم برای حدود سه‌هزار نفر اشتغال ایجاد کرده است. مشروح گفت‌وگوی ما با علی چنگی، مدیرعامل گروه پژوهش صنعت مدرن درخصوص دستاوردهای این مجموعه و همچنین موانع و محدودیت‌های پیش‌روی صنعت تولید قطعات خودرو به شرح ذیل است:

 مواد اولیه مصرفی شما در این صنعت چیست؟
امروزه مواد اولیه مصرفی در صنعت چراغ، پلیمرهای مهندسی و فوق تخصصی هستند و دیگر فلز و شیشه مطلقا در این صنعت به کار نمی‌رود. تمام قطعات از جنس پلاستیک است که اصطلاحا به آنها پلیمرهای مهندسی می‌گوییم و عمدتا در داخل تولید می‌شود. بخشی از آن هم در شرکت ما تولید می‌شود که مواد اولیه آن را از پتروشیمی ‌و سایر صنایع تامین و براساس نیازمان ترکیب و فرموله می‌کنیم تا نیاز این حرفه را پوشش دهد.

 تحریم‌ها چه تاثیری روی فعالیت شما داشته است؟
به طور قطع تحریم‌ها اثرگذار بوده، اما نکته مهم‌تر این است که چگونه با تحریم‌ها برخورد کرده ایم. تحریم یک تهدید کشنده است، اما اگر شرکت‌ها هوشمندانه رفتار کنند و قدر پتانسیل‌های داخلی مجموعه خود و داخل کشور را بدانند، این تهدید کشنده به یک فرصت طلایی تبدیل می‌شود. به گفته صنعتگران ترکیه‌ای، امروز تمام افتخاری که صنعت این کشور کسب کرده، مرهون تحریم سه ساله این کشور در دهه ۱۹۷۰ است، بنابراین ما هم می‌توانیم با عزم و اراده این تهدید را به یک فرصت طلایی تبدیل کنیم.

 پس با این اوصاف شما در مجموعه مدرن موفق به دورزدن تحریم‌ها شده‌اید؟
ما مفتخریم که امروز حتی بهترین چراغ‌سازان دنیا توان رقابت با تولیدات ما را ندارند. چون ما به صورت مقتدرانه و شکست ناپذیر محصولات خود را به واسطه تلاش و همت خود، نه با اتکا به رانت و امضای طلایی و وام‌های کم بهره، رقابت‌پذیر کرده‌ایم و ارزان‌ترین چراغ‌های دنیا را با رعایت تمام استانداردهای بین‌المللی تولید و عرضه می‌کنیم.

 حال که تحریم‌های خارجی را با موفقیت پشت سر گذاشته‌اید، خودتحریمی ‌و مشکلات داخلی چه تاثیراتی بر روند فعالیت شما داشته است؟
موانع داخلی برای ما یک فاجعه است. اگر بخواهیم معضلات امروز را در جامعه صنعتی ارزیابی کنیم، ۱۰درصد آنها ناشی از تحریم و ۹۰درصد ناشی از سوءمدیریت و خودتحریمی ‌است. ما نیازمند حمایت از طرف دولت نیستیم، ما به فهم انقلابی و به کسانی نیاز داریم که متوجه باشند در چه مقطع زمانی قرار گرفته‌اند و چگونه باید صنعت کشور و فراتر از آن، تولید ناخالص داخلی کشور را مدیریت کنند. ما در این حوزه ضعف اساسی داریم که جامعه ما را تهدید می‌کند و اگر نتوانیم تولید ناخالص داخلی و صنعت کشور را مدیریت و مسائل آن را حل کنیم، تبدیل به معضلات بزرگی در بخش تولید می‌شوند.

 در حال حاضر بیشتر کدام نهادها در مسیر فعالیت شما سنگ‌اندازی می‌کنند؟
طی ۳۰ سال اخیر بانک‌های کشور به صورت یک‌طرفه و به نفع خود کار کرده اند. حدود ۱۷ سال پیش به دنبال بحران اقتصادی که در آمریکا رخ داد، ده‌ها بانک ورشکست شدند و این وضعیت نشانگر وجود اقتصاد سالم در یک کشور است. در حالی که در بحران‌های اقتصادی، بانک‌های ما قوی‌تر می‌شوند. این وضعیت نشان می‌دهد که زیرساخت‌های اقتصادی در کشور ما به درستی چیده نشده و به همین دلیل امروز تحت هر شرایطی بانک‌های ما در حال رشد هستند. این در حالی است که در کل دنیا، بانک‌ها با یک عطسه اقتصادی دچار فروریزش می‌شوند یا رکود ایجاد می‌شود، اما در کشور ما در بحران‌های اقتصادی قیمت کالاها به طور وحشتناک بالا می‌رود.

 در حوزه تولید وام‌های بانکی چقدر اثربخش هستند؟
وام‌هایی که بانک‌ها ارائه می‌کنند، دراصل وام نیست. وام تولید اصلا نباید بهره داشته باشد. اگر نظام و دولت واقعا قصد حمایت از واحدهای تولیدی را دارد، به کسانی وام ارزان ارائه کند که واقعا در بخش تولید فعالیت می‌کنند. امروز در شهرک‌های صنعتی ۸۰درصد واحدهای تولیدی تعطیل است و افراد با گرفتن وام‌های حمایتی و خرید زمین و ساخت سالن و تامین تجهیزات، یک واحدی را راه‌اندازی و سپس رها کرده‌اند. در حالی که یک صنعتگر باید کار و تلاش کند تا به درآمد برسد. اعطای وام‌های حمایتی به این افراد که انگیزه‌ای برای کار ندارند، ظلمی‌است که به اسم رونق تولید و صنعت در حق جامعه ما کرده‌اند. در این بین کسانی هم که کار می‌کنند، قربانی روابط اقتصادی هستند.
قوانین و مقررات ناکارآمد نیز که گاهی در تعارض و تضاد با هم هستند، موجب می‌شوند که یک واحد تولیدی که می‌خواهد در عمق فعالیت کند، با محدودیت مواجه شود. به طور نمونه در راستای اجرای طرح‌های توسعه‌ای، سازمان محیط زیست و جهاد کشاورزی سد راه ما می‌شوند و مذاکره با آنها فایده‌ای ندارد. البته منظور این نیست که قوانین محیط زیست رعایت نشود. امروزه محیط زیست به قدری اهمیت دارد که همه کشورهای دنیا قرارداد پاریس و ژاپن را امضا می‌کنند و ما هم باید به آن توجه کنیم، اما متاسفانه قوانین محیط‌زیست در کشور ما حربه ای برای خودکامگی کارمندان نهادهای ذی‌ربط شده است.
در عین حال دخالت‌های ناروا در امور این صنف، اجازه رقابت و رقابت‌پذیری را از فعالان این صنف سلب کرده است.

 آیا انجمن و اتحادیه‌ای برای حمایت از حقوق تولیدکنندگان قطعات خودرو وجود دارد؟
امروز تعداد انجمن‌ها در صنف قطعه‌سازی به قدری زیاد شده که ارزش ذاتی خود را از دست داده‌اند و انجمن‌های موجود به صورت ناقص و ناکارآمد عمل می‌کنند، بنابراین یکی از معضلات بزرگ صنف ما در قطعه‌سازی، نبود یک انجمن قاطع و مقتدر است که بتواند از حق صنف دفاع کند و ما این خلأ را به شدت احساس می‌کنیم.