- ادعای جدید چهره نزدیک به سعید جلیلی درباره فیلترینگ
- واکنش سازمان غذا و دارو به فروش برچسب اصالت دارو در دیوار
- وضعیت آب و هوای تهران طی روزهای آینده
- اجرای همسان‌سازیِ ۴۰ درصدی برای همه بازنشستگان از آذرماه؟
- مکانیسم ماشه فعال می شود؟
- یک گزینه عجیب دیگر در دولت ترامپ
- آمادگی ایران برای توافق جدید هسته ای با ترامپ
- گوشت گرم تنظیم بازاری از آفریقا می‌رسد
- جداسازی بزرگراه‌های پایتخت در دستور کار شهرداری
- هشدار چین درباره فشار آژانس به ایران
جمعه ۱۲ بهمن ۱۳۹۷ ساعت ۱۶:۲۰
مردم تلویزیونها را شکستند
مهماندار هواپیمای حامل امام می‌گفت اندکی بعد از سوارشدن به هواپیما در فرودگاه شارل دو گل پاریس، امام به طبقه‌ی بالای هواپیما رفت، نمازش را خواند و از پاریس تا تهران، کف هواپیما روی دو پتو خوابید. در تهران، ارتش به خیابان‌ها آمده بود و با طرفداران آیت‌الله ستیز داشت اما خواب آرام امام نشان از این بود که او از اتفاقات آینده بیمی به دل راه نداده است.
مهماندار هواپیمای حامل امام می‌گفت اندکی بعد از سوارشدن به هواپیما در فرودگاه شارل دو گل پاریس، امام به طبقه‌ی بالای هواپیما رفت، نمازش را خواند و از پاریس تا تهران، کف هواپیما روی دو پتو خوابید. در تهران، ارتش به خیابان‌ها آمده بود و با طرفداران آیت‌الله ستیز داشت اما خواب آرام امام نشان از این بود که او از اتفاقات آینده بیمی به دل راه نداده است.
دوازدهم بهمن، روزی که امام به کشور برگشت، روزنامه‌ی کیهان با قطعه شعری از هوشنگ ابتهاج به استقبالش رفت: «در بگشایید، شمع بیارید، عود بسوزید، پرده به یک سو زنید، شاید این از غبار راه رسیده، آن سفری همنشینِ گمشده باشد». «بزرگ‌ترین استقبال تاریخ» برای امام برگزار شد. اما چند دقیقه از پخش زنده‌ی مراسم با سرود مشهور «ای ایران» نگذشته بود که تصویر قطع شد. در بعضی شهرها مردم تلویزیونها را شکستند و به خیابان‌ها ریختند.
تصاویر تلویزیون نشان می‌داد که جمعیت کثیری به پیشواز امام رفته‌اند. ساعت ۹ و ۳۰ دقیقه هواپیما در فرودگاه مهرآباد به زمین نشست. تدابیر امنیتی شدیدی برای حفاظت از رهبر انقلاب پیش‌بینی شده بود و در صف اول استقبال‌کنندگان، یاران انقلاب و رهبران احزاب و گروه‌ها دیده می‌شد. پای پلکان هواپیما در میان استقبال‌کنندگان جمعی از خانم‌ها نیز حضور داشتند. ۹ و ۴۰ دقیقه داریوش فروهر از هواپیما پایین آمد و لحظاتی بعد امام روی پلکان ظاهر شد و در میان جمعیت محافظان، سوار بر یک اتومبیل سواری بنز محل را ترک کرد.
ناگهان پخش تلویزیونی مراسم قطع شد و گوینده اعلام کرد که به دلیل مشکل فنی، پخش مراسم مقدور نیست. این اتفاق باعث خشم مردم شد. با این حال کارمندان تلویزیون ساعاتی بعد در تماس با روزنامه کیهان گفتند: «ما در ابتدای برنامه آرم تلویزیون را به این شکل پخش کردیم که به دست دو شیر، دو گل به جای سرنیزه دادیم و به جای سرود شاهنشاهی، سرود ملی ایران یعنی سرود «ای ایران، ای مرز پر گهر» را پخش کردیم. نظامیان بلافاصله پس از ورود به استودیو به این عمل اعتراض کردند و ما را از استودیو بیرون راندند. شورای مؤسس اتحادیه رادیو تلویزیون پس از قطع پخش برنامه به واحدهای سیار تلویزیون دستور داد که مراسم تاریخی را دقیقاً ضبط کنند اما به تلویزیون نیاورند زیرا امکان توقیف و از بین رفتن آنها وجود دارد».
در پی این اتفاق در برخی شهرها از جمله همایونشهر اصفهان (خمینی‌شهر) و آبادان، مردم که بعضی از آنها کفن‌پوش بودند به خیابان‌ها ریختند و عده‌ی زیادی برای عزیمت به تهران آماده شدند.
مردم از محل ورود امام به کشور، یعنی فرودگاه مهرآباد، تا محل سخنرانی او در بهشت زهرا زنجیره‌ی انسانی تشکیل دادند و این مسیر سی‌وسه‌کیلومتری را با گل‌های سرخ و سفید زینت دادند. در طول مسیر گروه‌های سیاسی مختلف با پلاکاردها و شعارهای خاص خود به استقبال امام رفتند.
هزاران نفر از شب قبل در مسیر ورود امام خوابیده بودند و در اولین ساعات آزادشدن عبورومرور صدها استقبال‌کننده در هوای سرد صبحگاهی تهران در اطراف میدان به نماز ایستادند و فریاد «الله اکبر» سر دادند.
خبرنگار کیهان نوشته «امام هنگام ورود گریه می‌کرد». رهبر کبیر انقلاب در میان اسکورت صدها محافظ به سمت بهشت زهرا راهی شد. اولین پیام امام به مردم این بود که «فقط قدم اول پیروزی را برداشته‌ایم».
قضات دادگستری شاهنشاهی در رشت دست از کار کشیده بودند و کارکنان بسیاری از شرکت‌های دولتی هم در اعتصاب بودند. برخی نمایندگان مجلس شورای ملی از سمت خود استعفا کردند. کارمندان و کارکنان بسیاری از شرکت‌های دولتی، پزشکان و روحانیون در شهرهای مختلف همبستگی خود با قیام مردم را اعلام کردند.
فضای «انقلاب» و «انقلابی‌گری» طوری در سراسر کشور حاکم شده بود که هر کس به نحوی تلاش می‌کرد التزام خود به آرمان‌های انقلاب اسلامی را نشان دهد و خود را در جرگه‌ی انقلابیون جای دهد. یک شهروند خانم به اسم فریده رجایی در تماس با روزنامه‌ی کیهان گفت: «من در جنوب شهر زندگی می‌کنم. دیروز برای کاری به اطراف میدان مخبر الدوله آمده بودم و روسری به سر نداشتم. گروهی که در این محل تظاهرات می‌کردند، بخاطر نداشتن حجاب به من توهین کردند. راننده‌ی تاکسی هم به همین جرم از سوارکردن من خودداری کرد. درست است که ما انقلاب کردیم اما آیا این حرکات درست و منطقی است؟».
۱۲ بهمن ۱۳۵۷ روزنامه‌ها خبر به آتش کشیدن خانه‌ی ارتشبد نصیری (رئیس ساواک) و ترور رئیس شهربانی کرمان را منتشر کردند. از سوی دیگر به دنبال حرکت نیروهای زرهی در تهران، بر اثر تیراندازی مأموران دو نفر کشته و هشت نفر زخمی شدند.
درهمین روز تحصن، تظاهرات و راهپیمایی در شهرهای مختلف ایران برپا بود. در تویسرکان مردم برای تجلیل از شهدا راهپیمایی کردند، در رودبار قصران مردم در تظاهراتشان خواستار استعفای نماینده‌ی شهر شدند، در ملایر مردمی که خواستار برکناری دولت بختیار بودند به کشتارها اعتراض کردند، در همدان تظاهرکنندگان خواستار تشکیل «جمهوری دموکراتیک اسلامی» به رهبری امام خمینی شدند، در بابل برای تجلیل شهدای انقلاب راهپیمایی کردند، در اقلید و سبزوار و بم و کرج، مردم علیه دولت راهپیمایی کردند و در میبد تظاهرکنندگان از آیت‌الله خمینی حمایت کردند.
فرماندار نظامی تهران هم اعلام کرد به مناسبت بازگشت حضرت آیت‌الله العظمی امام خمینی به میهن، به تقاضای عده‌ای از همشهریان و تصویب دولت، راهپیمایی و اجتماعات به نحوی که موجب هیچ‌گونه درگیری و عملیات مخل نظم عمومی نشود، تا سه روز مجاز خواهد بود.
دوازدهم بهمن، روزی که امام به کشور برگشت، روزنامه‌ی کیهان با قطعه شعری از هوشنگ ابتهاج به استقبالش رفت: «در بگشایید، شمع بیارید، عود بسوزید، پرده به یک سو زنید، شاید این از غبار راه رسیده، آن سفری همنشینِ گمشده باشد». «بزرگ‌ترین استقبال تاریخ» برای امام برگزار شد. اما چند دقیقه از پخش زنده‌ی مراسم با سرود مشهور «ای ایران» نگذشته بود که تصویر قطع شد. در بعضی شهرها مردم تلویزیونها را شکستند و به خیابان‌ها ریختند.
تصاویر تلویزیون نشان می‌داد که جمعیت کثیری به پیشواز امام رفته‌اند. ساعت ۹ و ۳۰ دقیقه هواپیما در فرودگاه مهرآباد به زمین نشست. تدابیر امنیتی شدیدی برای حفاظت از رهبر انقلاب پیش‌بینی شده بود و در صف اول استقبال‌کنندگان، یاران انقلاب و رهبران احزاب و گروه‌ها دیده می‌شد. پای پلکان هواپیما در میان استقبال‌کنندگان جمعی از خانم‌ها نیز حضور داشتند. ۹ و ۴۰ دقیقه داریوش فروهر از هواپیما پایین آمد و لحظاتی بعد امام روی پلکان ظاهر شد و در میان جمعیت محافظان، سوار بر یک اتومبیل سواری بنز محل را ترک کرد.
ناگهان پخش تلویزیونی مراسم قطع شد و گوینده اعلام کرد که به دلیل مشکل فنی، پخش مراسم مقدور نیست. این اتفاق باعث خشم مردم شد. با این حال کارمندان تلویزیون ساعاتی بعد در تماس با روزنامه کیهان گفتند: «ما در ابتدای برنامه آرم تلویزیون را به این شکل پخش کردیم که به دست دو شیر، دو گل به جای سرنیزه دادیم و به جای سرود شاهنشاهی، سرود ملی ایران یعنی سرود «ای ایران، ای مرز پر گهر» را پخش کردیم. نظامیان بلافاصله پس از ورود به استودیو به این عمل اعتراض کردند و ما را از استودیو بیرون راندند. شورای مؤسس اتحادیه رادیو تلویزیون پس از قطع پخش برنامه به واحدهای سیار تلویزیون دستور داد که مراسم تاریخی را دقیقاً ضبط کنند اما به تلویزیون نیاورند زیرا امکان توقیف و از بین رفتن آنها وجود دارد».
در پی این اتفاق در برخی شهرها از جمله همایونشهر اصفهان (خمینی‌شهر) و آبادان، مردم که بعضی از آنها کفن‌پوش بودند به خیابان‌ها ریختند و عده‌ی زیادی برای عزیمت به تهران آماده شدند.
مردم از محل ورود امام به کشور، یعنی فرودگاه مهرآباد، تا محل سخنرانی او در بهشت زهرا زنجیره‌ی انسانی تشکیل دادند و این مسیر سی‌وسه‌کیلومتری را با گل‌های سرخ و سفید زینت دادند. در طول مسیر گروه‌های سیاسی مختلف با پلاکاردها و شعارهای خاص خود به استقبال امام رفتند.
هزاران نفر از شب قبل در مسیر ورود امام خوابیده بودند و در اولین ساعات آزادشدن عبورومرور صدها استقبال‌کننده در هوای سرد صبحگاهی تهران در اطراف میدان به نماز ایستادند و فریاد «الله اکبر» سر دادند.
خبرنگار کیهان نوشته «امام هنگام ورود گریه می‌کرد». رهبر کبیر انقلاب در میان اسکورت صدها محافظ به سمت بهشت زهرا راهی شد. اولین پیام امام به مردم این بود که «فقط قدم اول پیروزی را برداشته‌ایم».
قضات دادگستری شاهنشاهی در رشت دست از کار کشیده بودند و کارکنان بسیاری از شرکت‌های دولتی هم در اعتصاب بودند. برخی نمایندگان مجلس شورای ملی از سمت خود استعفا کردند. کارمندان و کارکنان بسیاری از شرکت‌های دولتی، پزشکان و روحانیون در شهرهای مختلف همبستگی خود با قیام مردم را اعلام کردند.
فضای «انقلاب» و «انقلابی‌گری» طوری در سراسر کشور حاکم شده بود که هر کس به نحوی تلاش می‌کرد التزام خود به آرمان‌های انقلاب اسلامی را نشان دهد و خود را در جرگه‌ی انقلابیون جای دهد. یک شهروند خانم به اسم فریده رجایی در تماس با روزنامه‌ی کیهان گفت: «من در جنوب شهر زندگی می‌کنم. دیروز برای کاری به اطراف میدان مخبر الدوله آمده بودم و روسری به سر نداشتم. گروهی که در این محل تظاهرات می‌کردند، بخاطر نداشتن حجاب به من توهین کردند. راننده‌ی تاکسی هم به همین جرم از سوارکردن من خودداری کرد. درست است که ما انقلاب کردیم اما آیا این حرکات درست و منطقی است؟».
۱۲ بهمن ۱۳۵۷ روزنامه‌ها خبر به آتش کشیدن خانه‌ی ارتشبد نصیری (رئیس ساواک) و ترور رئیس شهربانی کرمان را منتشر کردند. از سوی دیگر به دنبال حرکت نیروهای زرهی در تهران، بر اثر تیراندازی مأموران دو نفر کشته و هشت نفر زخمی شدند.
درهمین روز تحصن، تظاهرات و راهپیمایی در شهرهای مختلف ایران برپا بود. در تویسرکان مردم برای تجلیل از شهدا راهپیمایی کردند، در رودبار قصران مردم در تظاهراتشان خواستار استعفای نماینده‌ی شهر شدند، در ملایر مردمی که خواستار برکناری دولت بختیار بودند به کشتارها اعتراض کردند، در همدان تظاهرکنندگان خواستار تشکیل «جمهوری دموکراتیک اسلامی» به رهبری امام خمینی شدند، در بابل برای تجلیل شهدای انقلاب راهپیمایی کردند، در اقلید و سبزوار و بم و کرج، مردم علیه دولت راهپیمایی کردند و در میبد تظاهرکنندگان از آیت‌الله خمینی حمایت کردند.
فرماندار نظامی تهران هم اعلام کرد به مناسبت بازگشت حضرت آیت‌الله العظمی امام خمینی به میهن، به تقاضای عده‌ای از همشهریان و تصویب دولت، راهپیمایی و اجتماعات به نحوی که موجب هیچ‌گونه درگیری و عملیات مخل نظم عمومی نشود، تا سه روز مجاز خواهد بود.
کد مطلب: 102149
