مشهورترین جاسوسانی که نمیشناسیم!

شرایط و ضوابط حریم خصوصی «یا قبول کن یا بی خیال شو» و گزینه های پیش فرض برای تنظیمات حریم خصوصی کاربران، فضایی را به وجود آورده که در آن مردم اطلاع ندارند که زندگی شان در معرض نظارت دقیقه به دقیقه قرار دارد.
گروه غرب از نگاه غرب خبرگزاری فارس: با توجه به اطلاعات تازه ای که هر از چند گاه در نشریات منتشر می شود و نشان می دهد که شرکت های فناوری در محافظت از اطلاعات مشتریانشان چقدر ضعیف عمل می کنند، مردم بیشتر با سیاست ها و نیات این شرکت ها آشنا می شوند. از جمله این مطالب می توان به مقاله کارشناسی شده ای اشاره کرد که درباره جزئیات توانایی اپلیکیشن های گوشی های هوشمند برای ردگیری مکان کاربران درنیویورک تایمز به چاپ رسیده است. درنتیجه برخی شرکت ها و مهم تر از همه اپل شروع به تبلیغ این ایده کرده اند که آنها محصولات و خدماتی را به فروش می رسانند که از حریم خصوصی مشتریانشان صیانت می کند.
از کاربران گوشی های هوشمند هرگز به وضوح پرسیده نمی شود که آیا دلشان می خواهد در تک تک لحظات شبانه روز ردگیری شوند یا خیر. اما شرکت های مخابراتی، بازارهای تلفن های هوشمند و سازندگان اپلیکیشن ها و شرکت های شبکه های اجتماعی همگی ادعا می کنند که آنها برای انجام نظارت شخصی تقریبا دائمی از تک تک کاربرانشان، اجازه آنها را دارند.
مشکل اساسی این است که بیشتر مردم نمی فهمند که این ردگیری در واقع چگونه انجام می شود. شرکت های فناوری نیز تلاش نکرده اند با آموزش این موضوع به مشتریانشان در این باره کمکی به آنها کنند. در واقع آنها عامدانه جزئیات مهمی را مبهم گذاشته اند تا بتوانند یک اقتصاد چندین میلیارد دلاری خرید و فروش داده ها را براساس انگاره رضایت اطلاع داده شده که از نظر اخلاقی جای سئوال دارد بنا کنند.

 چگونه مشتریان وادار به پذیرفتن می شوند
بیشتر شرکت ها روش های حفاظت از داده های خود را در ضوابط حریم خصوصی شان اعلام می کنند. بیشتر نرم افزارها کاربران را ملزم به کلیک روی دکمه ای می کنند که زیر آن نوشته شده پیش از استفاده از آن برنامه، شرایط و ضوابط شرکت را می پذیرند. 
اما همیشه امکان انتخاب آزادانه به مردم داده نمی شود. بلکه یک توافق «یا قبول کن یا بی خیالش شو» را برکاربر تحمیل می کنند که در آن مشتری فقط می تواند در صورتی از آن سرویس استفاده کند که موافقت خود را با شرایط آن شرکت اعلام کند.
اگر کسی واقعا بخواهد سردربیاورد که این شرایط و ضوابط چه می گویند، ریزه کاری هایی را پیدا می کند که در لا به لای خطوط اسناد حقوقی دور و درازی مدفون شده اند که تقریبا برای هیچ کس، شاید جز وکلایی که به نگارش آنها کمک کرده اند، قابل خواندن نیستند.
این سیاست ها غالبا درلفاف یک اظهارنظر پوششی نظیر «حریم خصوصی شما برای ما مهم است» پنهان می شوند. با این حال شرایط و ضوابط حقیقی، واقعیت متفاوتی را توصیف می کنند. گفتن اینکه شرکت تا وقتی که در این باره به شما اطلاع داده، اساسا می تواند هر کاری که دلش می خواهد با اطلاعات شما انجام دهد، چندان مغلق و پیچیده نیست.
قوانین فدرال آمریکا  ازنظر قانونی این را الزامی نمی کند که شرایط و ضوابط حریم خصوصی یک شرکت باید عملا از حریم خصوصی کاربران صیانت کند. همچنین هیچ الزامی برای این وجود ندارد که یک شرکت باید اقدامات خود را به زبانی روشن و غیرحقوقی به مشتریانش اطلاع دهد یا این اطلاعات را به شیوه ای قابل فهم برای کاربر دراختیارشان قرار دهد.
از نظر تئوریک کاربران می توانند انصراف دهند و خدمات مشابهی را در شرکتی با ضوابط حریم خصوصی بهتر مربوط به داده ها پیدا کنند. اما درنظر گرفته شدن توافقات یا قبول کن یا بی خیال شو، برای ابزارهایی که از نظر تکنولوژیک پیشرفته محسوب می شوند، قدرت رقابت را  کم و بیش در سراسر سطح این صنعت محدود می کند.
فروش داده ها به اشخاص ثالث
موارد معدودی وجود دارد که در آن شرکت های مالک پلتفرم موبایل مثل اپل یا گوگل،  اطلاعاتی تخصصی را در اختیار کاربران قرار داده اند تا بتوانند کنترلی نصفه و نیمه را بر مجموعه داده های خود اعمال کنند.
برای مثال سیستم های عامل موبایل هر دوی این شرکت ها به کاربران اجازه می دهند تا خدمات مکان یابی مثل ردگیری جی پی اس را خاموش کنند. ایده آل این است که بشود با بیشتر اپلیکیشن هایی که می خواهند اطلاعات مربوط به مکان شما را گردآوری کنند همین کار را انجام داد، اما همیشه اینطورنیست. بعلاوه  اگر ارائه دهنده خدمات موبایل شما اطلاعات مربوط به مکان تلفنتان را به اشخاص ثالث بفروشد، با این تنظیمات هیچ کار خاصی نمی توان انجام داد.
سازندگان اپلیکشن ها همچنین می توانند کاربران را ترغیب به خاموش کرد خدمات مکان یاب گوشی خود کنند، البته باز هم با پیام های یا قبول کن یا بی خیال شو. کاربران هنگام مدیریت ترجیحات خود برای اپلیکیشن های آی او اس، می توانند انتخاب کنند که آیا اپلیکیشن می تواند «همیشه»، «هنگام استفاده از اپ» یا «هرگز» به مکان گوشی آنها دسترسی داشته باشد یا خیر.
اما تغییر این تنظیمات می تواند منجر به این شود که با یک پیام دلسرد کننده مواجه شوند، چرا که اپلیکیشن پیام می دهد: «ما برای بهبود تجربه شما، به اطلاعات مربوط به مکان شما نیاز داریم.» از کاربران سئوال های مهم دیگری پرسیده نمی شود، مثل اینکه آیا قبول می کنند که آن اپلیکیشن تاریخچه مکان هایشان را به دیگر شرکت ها بفروشد یا خیر.
خیلی از کاربران نمی دانند که حتی با حذف کردن نام و اطلاعات تماس خود از داده های مربوط به مکان آنها، حتی یک تاریخچه مکان متوسط هم  می تواند نشانی خانه  و مکان هایی که بیشتر به آنجا سرمی زنند را فاش کند و سرنخ هایی را درباره هویت، وضعیت سلامتی و پزشکی و روابط شخصی شان به دست دهد.

چرا مردم از به کار بردن آنها منصرف نمی شوند
وبسایت ها و اپلیکیشن ها نه گفتن به نظارت تهاجمی و اقدامات مربوط به گردآوری داده ها را برای بیشتر مردم دشوار و گاه غیرممکن می سازند. یکی از مسائلی که من به عنوان یک پژوهشگر تعامل انسان - رایانه درمورد آن مطالعه می کنم، قدرت گزینه های پیش فرض است.
وقتی شرکت ها چیزی را دریک سیستم به حالت پیش فرض قرار می دهند مثل «خدمات مکان یاب تنظیم و روشن شد» احتمال اینکه مردم آن را تغییر دهند کم است، به خصوص اگر آگاه نباشند که گزینه های دیگری هم وجود دارد که می توانند از آنها استفاده کنند.
بعلاوه  همانطور که امروز هم در مورد سیستم های آی او اس دیده می شود و هم اندروید، با توجه به اینکه تغییر دادن خدمات مکان یاب مشکلاتی را به وجود می آورد، احتمال اینکه مردم  با گردآوری اطلاعات مکان خود مخالفت کنند - حتی درصورتی که از این کار مورد پسند آنها نباشد - باز هم کمتر می شود.
شرایط و ضوابط حریم خصوصی «یا قبول کن یا بی خیال شو» و گزینه های پیش فرض برای تنظیمات حریم خصوصی کاربران، فضایی را به وجود آورده که در آن مردم اطلاع ندارند که زندگی شان در معرض نظارت دقیقه به دقیقه قرار دارد.
همچنین اکثر آنها نمی دانند که اطلاعاتی که می تواند  منجر به شناسایی دقیق هویت آنها شود، برای تولید آگهی های همواره هدفمندتر شده تر به فروش می رسند. با این حال شرکت ها اگر نه اخلاقا، قانونا می توانند ادعا کنند که برای این کار موافقت همه را جلب کرده اند.
غلبه بر قدرت گزینه های پیش فرض
پژوهشگران حریم خصوصی می دانند که مردم از این گونه اقدامات خوششان نمی آید و اگر از حجم داده های گردآوری شده در مورد خود مطلع شوند، خیلی هایشان قید استفاده از این سرویس ها را خواهند زد. اگر نظارت فراگیر بهایی باشد که برای استفاده رایگان از این سرویس ها باید پرداخت، خیلی ها ترجیح می دهند بابت استفاده از آنها پول پرداخت کنند یا دست کم ببینند که شرکت ها مقررات سختگیرانه تری در مورد داده های گردآوری شده اتخاذ کرده اند.
شرکت ها نیز این را می دانند و به همین دلیل است که به اعتقاد من آنها از شکلی از اجبار برای تضمین مشارکت مردم سود می جویند.
تا وقتی که ایالات متحده مقرراتی را وضع نکند که حداقل شرکت ها را ملزم به جلب واضح رضایت کاربران کند، افراد باید بدانند چگونه از حریم خصوصی شان صیانت کنند. این کار از سه راه امکان پذیر است: 1) کاررا با یادگیری نحوه خاموش کردن خدمات مکان یاب گوشی آیفون یا اندروید خود شروع کنید2) مکان یاب را تنها زمانی روشن کنید که به وضوح معلوم باشد که یک اپلیکیشن برای انجام کار خود به اطلاعات مکان گوشی نیاز دارد، مثل اپلیکیشن های نقشه یاب3) از نصب اپلیکیشن هایی – مثل فیس بوک موبایل - که تا اعماق گوشی شما را می کاوند تا بتوانند تا حد ممکن اطلاعات شخصی شما را به دست بیاورند خودداری کنید و به جای آن از یک مرورگر دارای حالت خصوصی مثل فایرفاکس استفاده کنید.
به طورکلی اجازه ندهید که تنظیمات پیش فرض، بیشتر از آنچه که می خواهید اطلاعاتی درباره شما به دست بیاورند.
نویسنده: جن کینگ  (Jen King) مدیر مرکز حریم خصوصی مشتری  برای اینترنت و اجتماع در دانشگاه استنفورد