مونولیزر در ارغنون

نمایش "مونولیزر" به کارگردانی بهادر آذری و بازی دانیال خجسته، ‌ محمدرضا سجادیان، کاوه مرحمتی از اول آبان‌ماه در تماشاخانه ارغنون روی صحنه رفته است.
به گزارش پایگاه خبری فریادگر، درخلاصه داستان این نمایش آمده است : تئاتر شهر دیوارهای بلندی دارد. دیوار های بلند و دوّار که از یک قلب تپنده ی فرهنگی صیانت می کنند. دیوارهایی که ضدفرهنگ ها آنقدر به آن نزدیک شده اند که با تیغ تیز روی آجرهای تازه ترمیم شده اش یادگاری می نویسند و گاه ناهنجاری ها سیگارهایشان را با فشردن آتش سرخ به بدن آن خاموش می کنند. اما هنوز نبضی هست، نبضی که ما می خواهیم تا انتهای زمین بتپد.
بهادر آذری در ابتدای سخنانش می گوید که ما گروه تئاتری به نام "روژدا" داریم که اعضا ثابتی دارد، این سومین پروژه رسمی گروه تئاتر ماست که صفر تا صد آن را خودمان برعهده داشتیم.
وی در ادامه می گوید که به همراه محمدرضا سجادیان نویسنده کار، برای دیدن اجرایی به تماشاخانه ارغنون رفته بودند که ایده‌ای مطرح شد و بر اساس آن نمایشنامه "مونولیزر" نوشته شد. این نمایش درباره سالن ارغنون است؛با خودم فکر می کردم قبل از تبدیل شدن این ساختمان به سالن نمایش ، اینجا چگونه بوده است .ما در طول نمایش می بینیم که چه اتفاقاتی برای این سالن می افتد، یعنی می بینیم که تئاتر به زوال می رود و این تماشاخانه به یک مخروبه تبدیل می شود.
آذری تصریح می کند که این روزها سالن‌های خصوصی بسیاری وجود دارند که آینده آنها چندان مشخص نیست به عنوان نمونه سالن مشایخی از جمله جاهایی است که این روزها کمتر نام آن را به نسبت گذشته می‌شنویم. بر این اساس موضوع را با مدیران تماشاخانه ارغنون مطرح کردیم، ابتدا بسیار تعجب کردند اما با ما همراه شدند و از ما حمایت کردند.
کارگردان مونولیزر در رابطه با دکور این نمایش می گوید که طراحی صحنه نداریم و بازیگران در لحظه با ابزاری که در اختیار دارند بر صحنه طراحی می‌کنند. ما در این نمایش یکسری اتفاقات احساسی را وارد داستان کرده ایم و سعی داشته ایم که بگوییم کارهای تخریبی آدم ها در اجتماع چه تاثیری دارد و افکار تخریبی چه مسایلی را پیش می آورد.
وی عنوان می کند که این نمایش قصه ۲ شخص خرابکار است که یک نفر را می دزدند و او را به یک مخروبه می برند، این مخروبه سالن تئاتری است که در آن دست و پای این شخص را می بندند و به او می گویند برای ما تئاتر اجرا کن، سپس ما تاثیرات اجرای تئاتر را می بینیم که بر یکی تاثیر مثبت و بر آن دیگری تاثیر منفی می گذارد و سپس می‌بینیم که آن ۲ با یکدیگر درگیر می شوند. می توانم بگویم که در نمایش تاکید روی شخصیت پردازی کاراکترها است. اینکه برداشت درست و یا اشتباه ازرفتار آدم ها و یا از محصولات هنری چگونه است. جنس رفتاری که خرابکار خشن نمایش که خودش را شبیه لئون می کند انجام می دهد ودرعین حال کسی که شخصیتش سطحی دیده می شود خود شخصیت خربکار دوم است . اما در عین سطحی دیده شدن کلی پیچیدگی دارد .
این کارگردان بیان می کند که تلاش کردیم روی این مسئله تاکید کنیم که در لحظه ممکن است اتفاقات این نمایش برای هرکسی رخ بدهد. به طورمثال موقعی که بازیگر ساعتش شش و بیست دقیقه را نشان می دهد. تماشاگر با این دلهره ساعتش را نگه کند وبه این هم زمانی توجه اش جلب شود.و این دو خرابکار قرار است در این تایم ۵۰ دقیقه ای ودرراس ساعت هفت تنها سالن باقیمانده نمایشی کشور( تئاتر شهر) را منفجر کنند. این هم زمانی سوای بحث زیبا شناسانه اش ذهن و حواس مخاطب را با دوجهان موازی درگیر می کند .
وی با اشاره به استقبال مخاطبان و تمدید اجرای این اثر تا 9 آذرماه ، می گوید که در روزهای ابتدایی مخاطب آنچنانی نداشتیم، اما در ادامه راه تماشاگران زیادی به تماشای این اثر نشسته اند و ما از این موضوع راضی هستیم، اما به طور کل باید بگویم که سالن های خصوصی به قدری زیاد شده اند که آثار مختلفی روی صحنه می رود و این موضوع باعث می شود که مخاطبان در انتخاب یک نمایش برای تماشا، سردرگم شوند.
این کارگردان جوان می گوید که تعداد زیاد سالن های نمایش منجر به افت کیفیت تئاتر می شود. اگرتعداد سالن کم و درکنارش استاندارد محیطی آنها بالا برود گروههایی می توانند کار کنند که کارشان با کیفیت است و در ضمن باعث پراکندگی مخاطبان تئاتری نمی شوند و این کارها با استقبال مخاطب اجرا می شوند .
گزارش : علی ودایع