گرداب هولناک و پراضطراب کنکور

بي شك يكي از مراحل سخت و پر از دغدغه دوران تحصيل  نوجوانان ، سال هاي پاياني دبيرستان است كه به  برگزاري  پر استرس كنكور ورودي دانشگاه ها ختم مي شود. بنابراين دوراني از فرصت هاي ناب نوجواني كه مي تواند صرف پرورش صحيح استعدادها و مهارت ها در فرد شود به اضطراب و استرس برنامه هايي هدر مي رود كه پر نشان از كلاسهاي كنكور و تست زني و آزمون هاي رقابتي  هست. در دهه اخير كنكور و ميزان موفقيت در آن آنقدر در بين خانواده ها و موسسات و آموزشگاه و مدارس غوغا به پا كرده كه والدين در بدو ثبت نام فرزند خود در دبيرستان فقط به دنبال يافتن شاخص هايي در مدرسه هستند كه فرزند آنها را به نتايج خارق العاده در كنكور برساند. در حقيقت مسيري كه براي نوجوان  در نظر مي گيرند ميان بُرهاي تست زني و نكته يابي براي كسب رتبه بهتر در كنكور است و برخلاف هدف آموزش و پرورش كه  ارتقاي همزمان ابعاد  آموزشي و پرورشي دانش آموزان هست ، تنها موضوعي كه در دبيرستان ها دنبال نمي شود ميزان برخورداري از سواد علمي  و ارتقاي مهارتي دانش آموزان است. دبيرستان ها تلاش مي كنند با برنامه ريزي فشرده و بهره گيري از اساتيد مجرب كنكور از چرخه رقابتِ رتبه آوري دانش آموزان در كنكور عقب نمانند و براي رسيدن به اين هدف خود از هيچ افزايش ساعت درسي و كاستن زمان زندگي مضايقه نمي كنند.
خرده بر آموزش و پرورش و سيستم معيوبي كه در اين بخش دارد بسيار است و نمي توان بهانه ها و وعده هاي مسئولين امر را پذيرفت كه با هر موج اعتراضي به كنكور براي خالي نبودن عريضه بهانه اي همچون مافياي كتب كمك درسي و كلاس هاي كنكور و ...سر مي دهند و وعده بر اصلاح و باز تعريف روش برگزاري كنكور مي دهند. يقينا اصلي ترين نهاد براي باز تعريف چگونگي روش ورود به دانشگاه ها  آموزش و پرورش است كه با حذف كنكور و تدوين روش هاي جايگزين آن مي تواند موثرترين مهره ي عملكردي در بازگرداندن نشاط و شادابي به دوران نوجواني و تحصيل در دبيرستان  باشد. نه اينكه مثل حذف آزمون هاي ورودي مدارس، آموزش و پرورش بي پروا و بي برنامه عمل کند بلكه بايد هرچه سريعتر آموزش عمومي در كنار آموزش عالي زمينه حذف كنكور به اين سبك و سياق و  جايگزيني آن با متد به روز تر و آگاهانه تر اقدام كنند. تا زماني كه يكي از معيارهاي ارزيابي مدارس ميزان موفقيت دانش آموزان در كنكور سراسري و رتبه هاي تك رقمي و دو رقمي باشد اوضاع به همين منوال خواهد گذشت و دانش آموزان به جاي همدلي و  نوع دوستي ، رقابت و حسادت و فرافكني را ياد مي گيرند و تجربه مي كنند.
در اين ميان خانواده ها بي نقش در افزايش استرس دانش آموزان نيستند . انتظارات و توقعات والدين از قبولي فرزندانشان در بهترين رشته ها و بهترين دانشگاه ، همان دغدغه ي خانوادگي است كه دانش آموزان را  به سمت  گرداب هولناك و پر اضطراب كنكور سوق مي دهد. البته بايد به خانواده ها حق داد كه با وجود جو اجتماعي كه براي كنكور و ابعاد موفقيت و شكست در آن نهفته هست، انتظارات را بالا ببرند و فرزندخود را از كلاسي به كلاس ديگر براي بهتر تست زدن و بهتر رتبه آوردن توصيه كنند.
به عنوان دانش آموزي كه در اين كشور روزهاي بي قراري شركت در كنكور را تجربه كرده ام يادآور مي شود كه دانش آموزان داوطلب، اين روزها و شبها  استرس و اضطراب زيادي را متحمل هستند و شايد هم طعم زندگي را به معناي واقعي نمي چشند آن هم در روزهاي كه شادي و نشاط صفت بارز سن و سال شان هست. حيف است پتانسيل  و انرژي بي بديل نوجواني به انديشه سازي، نظريه پردازي و تفكرات ناب انتقادي و تحليلي و صدالبته خلاقيت و نوآوري نرسد... براي رهايي روح و جسم آينده سازاني كه بهتر از اين مي توان براي مهارت افزايي و دانش افزايي آنان اقدام كرد،  نيازاست كه چشم انداز ديگري به جز كنكور ترسيم شود. به اميد موفقيت نوجوانان ايراني چه در كنكور ورودي دانشگاه ها و  چه در زمينه ها و حوزه هاي ديگر....