ممنونیم که حداقل شما به رویاهایمان احترام گذاشتید

نه فقط برای اینکه رویای صعود از گروهمان در جام جهانی تعبیر نشد، به خاطر همه اتفاقاتی که در این سالها رخ داده، به خاطر همه امیدهایمان که ناامید شده و به خاطر همه آرزوهایی که فقط در دلمان مانده و پاسخی نگرفته، فکر می کنم شاید دیگر آرزو کردن و امید داشتن برایمان جایز نیست. انگار دیگر حق نداریم امید داشته باشیم، خوش باشیم و خوشحالی کنیم. نه فقط برای فوتبال. برای همه آرزوهای پرپر شده و امیدهای تعبیرنشده.
وسط این همه مشکل اقتصادی و اجتماعی، در میانه این همه نگرانی از حال و آینده، بین این همه دغدغه های ریز و درشتی که برنامه ریزی برای فردایمان را هم ناممکن می کند، فوتبال فقط یک دلخوشی بود. یک دلخوشی کوچک که می توانست دغدغه هایمان را کم کند و ساعاتی ما را از فکر گران شدن بی ضابطه سکه و دلار، از فکر تحریمی که هنوز نیامده مثل گذشته اثرش را گذاشته، از فکر همه محدودیتهایی که می پذیریم به این امید که گشایشی ایجاد شود، و از فکر آینده ای مملو از ابهام و تردید و نگرانی برای خودمان و فرزندانمان در این جامعه بی ثبات، رها کند. اگر تیم فوتبال ایران از گروهش صعود می کرد، نه گرانی سکه و دلار کم می شد، نه تحریم لغو می شد، نه محدودیتهای نوشته و نانوشته کم می شد، نه ابهام آینده برایمان رفع می شد و نه ثبات در این جامعه بیشتر می شد. اما حداقل یکی از رویاهایمان تعبیر می شد و فکر می کردیم که می توانیم باز هم امید داشته باشیم... باز هم آرزو کنیم... باز هم برای تعبیر خوش رویاهایمان نقشه بکشیم...
جام جهانی که شروع شد دلار به ۶ هزار تومان نرسیده بود. حالا که جام جهانی به نیمه هم نرسیده، دلار از ۹ هزار تومان هم رد شده و خیلی از آنهایی که توانستند به روسیه بروند و بازیهای ایران را از نزدیک ببینند، اگر قرار بود جام جهانی امروز شروع شود، دیگر نمی توانستند. و چه دلیلی روشنتر از این برای نشان دادن بی ثباتی؟ اما باز هم می شد دلمان خوش باشد. دلمان خوش باشد به این که اگر نایک تحریممان کرد، پرتغالی را حذف کردیم که لباسش مارک نایک داشت. دلمان خوش باشد که حداقل برای دو مسابقه ای که هیچ بازیکنی در استادیوم نیست، زنان و دختران می توانند در کنار خانواده به استادیوم بروند و برای تماشای فوتبالی هیجان زده شوند که صدای شعارهایشان را بازیکنان تیم ایران نمی شنوند. دلمان خوش باشد که حداقل در سینما می توانیم خانوادگی فوتبال ببینیم. دلمان خوش باشد که حداقل یک بهانه ای هست که برای دلیلی غیر از شعار مرگ بر این و آن دادن، به خیابان بیاییم و با شادی کنار هم باشیم.
البته آنها راست می گویند. دغدغه های مهمتری هست. بیکاری و گرانی و بی ثباتی اقتصادی و نداشتن مسکن و کم شدن ارزش پول ملی و هزار و یک دغدغه دیگر که از خانوادگی به استادیوم رفتن و در خیابان شادی کردن خیلی مهمتر هستند. آنها دغدغه های مهم همه ما هم هست. اما راستش دیگر امیدی به رفع آن دغدغه های اساسی نداریم. سالهاست امید داشتیم. در این انتخابات و آن انتخابات شرکت کردیم و رای دادیم. اما کسی برای رای ما به جز همان روزهای تبلیغات انتخاباتی ارزش قائل نبود. این شد که دغدغه های اساسی را گذاشتیم کنار. حالا که دیگر امیدی برای بهبود اوضاع نیست و فقط زنده ایم و زندگی نمی کنیم، فقط فوتبال می توانست حالمان را خوش کند که آن هم نشد.
اما... اما اگر دلمان خوش نشد، این همه استرس برای دیدن بازیهای تیم ملی فوتبال یک فایده داشت. این که یک مربی خوب و بازیکنانی که مثل پسرانش بودند، ضربان قلب هشتاد میلیون ایرانی را یکی می کند تا از آنهایی که می خواستند رویایمان را تعبیر کنند، حمایت کنیم. همراه با آنها بعد از بازی با پرتغال گریه کردیم چون می دانستیم برای تعبیر رویاهایمان کم نگذاشتند.
بله آقایان! ما دغدغه هایی خیلی مهمتر از فوتبال داریم که قرار نبود رویای ما باشد. قرار بود حق ما باشد. اما چون امیدی به رفع آنها نداریم، ترجیح می دهیم به آنهایی دلخوش باشیم که برای تعبیر رویاهای مشترک همه ما، از جانشان مایه گذاشتند. ترجیح می دهم دغدغه کوچکی مثل فوتبال داشته باشم، اما بیهوده خودم را دلخوش کسانی نکنم که برای رویای من ارزشی قائل نیستند.
آقای کی روش! بازیکنان تیم ملی فوتبال ایران! از شما ممنونیم که به رویاهایمان احترام گذاشتید و برای تحقق آن، جنگیدید. تنها داشته ما، نه لبخندی از ته دل در بین این همه مشکلات، بلکه ضربان های قلب تک تک ماست که ترجیح می دهیم با شما یکی شود که برای تعبیر رویاهایمان جنگیدید.
حمیدرضا شکوهی