جام 2018 از نگاهی دیگر

پس از 4 سال انتظار بالاخره سوت شروع جام جهانی 2018 با آغاز بازی روسیه و عربستان به صدا درآمد جایی که بن سلمان ( با عرض شرمندگی از مدیرمسئول یه روزنامه خاص که اونو چند وقت قبل با دو تا گلوله تو یه خبر کاملا امنیتی که فقط به دست اون رسیده کشته بود) ، در جوار عزیز دل کشورمون جناب پوتین که این روزها مثل وانتی های دوره گرد با یه بلندگو در دست، داره به همه کشورهای اطراف ایران اس300 و اس 400 می فروشه نشسته بودن و تخمه کدو میشکوندن و با انگشت های دستشون گل های خورده تیم نگون بخت عربستانو میشمردن و پایان بازی هم که بن سلمان (باز هم شرمنده اون  مدیر مسئول خاص هستم) آرزو می کرد که ای کاش به جای این همه پولی که خرج تروریست ها کرده بود چند تا اس چند صد از پوتین میخرید تا یه کم تو بازی هواشو داشته باشه.
اما مهمترین بازی این سه روز ، بازی ایران مراکش بود که با حمایت بی چون و چرای برادران فلسطینی از مراکش جذابیتش بیشتر از همیشه بود. بازی از دقیقه یک تا نود کاملا متعادل پیش میرفت به طوری که بیرانوند از کنار دروازه شوت می کرد و مراکشی ها بعد از تصاحب توپ مثل این ندید بدیدها میریختن رو سر ایرانی ها تا توپ دوباره میرفت بیرون و بیرانوند دوباره با یه شوت بلند مراکشی ها رو صاحبت توپ میکرد تا اونها دوباره بریزن سرمون و برادرهای فلسطینی هم قند تو دلشون آب شده بود که یکی از این حملات سریالی و بی پایان تبدیل به  گل میشه و اونها بعد از بازی با برچم مراکش میریزن تو خیابون و حسابی از مردم ما قدردانی می کنن.
اما از اونجایی که هیچوقت نباید سر به سر یه ایرانی گذاشت حتی تو زمین فوتبال ، دقیقه 94 یه کاری کردیم که برادرهای فلسطینی پرچم مراکشو مثل یه پشه بند بکشن رو خودشون و تو خونه استراحت کنن و ما بدون اینکه از 7 گلی که تو گروهمون زده شده سهمی داشته باشیم بشیم صدرنشین و عادل خان فردوسی پور هم که با یه ضد گزارش از دقیقه یک بازی به نفع مراکش حرف میزد مثل چی کیف کنه و تاکید هم داشته باشه که مثل چی کیف کرده. حالا این چی یعنی چی خودتون بهتر می دونید.
در مورد حواشی بعد از بازی هم دیگه حرفی برای گفتن نمونده چون بچه های تیم اقتصادی دولت که احتمالا میگن برد ایران فقط حبابه و مردم اونو خیلی جدی نگیرن، دلواپس ها هم که قرارداد کی روشو میخوان آتیش بزنن چون باعث شده زن و مرد در کنار هم تو فضای باز و بسته فوتبال ببینن و تشویق ایسلندی بکنن و بعد هم بریزن تو خیابون و شادی کنن،  بعضی ها هم از بازی زیبا و هماهنگ ایران به شدت تعریف کردند که احتمالا از اول تا پایان 96 دقیقه فکر می کردند تیمی که قرمز پوشیده ایرانه که از زیبایی و هماهنگی صحبت کرده که این مشکل هم با یه مشاوره ساده حل میشه.
در پایان هم باید از صدا و سیما تشکر کرد که 96 دقیقه تماشاگرهای مراکشی رو نشون داد و ثابت کرد که مثل همیشه عاشق خدمت به همه مردم دنیاست که امیدواریم یه روزی هم برسه که نوبت به مردم ایران بشه که مورد عنایت رسانه ملی قرار بگیرن وگرنه باید به مسئول پرکار سانسور این رسانه عزیز گفت: اخوی ، برادر ، همه تماشاگرهای ایرانی که با لباس لب دریا تو استادیوم نبودن که شما فقط مراکشی هارو نشون دادی ، یه کم هم عرق ملی بد چیزی نیست ،  به اسم رسانه ملی هم میاد، حداقل یه کم بهش فکر کن.