غلبه غم در برنامه های نوروزی رسانه ملی

 علیرغم گذشته نسبتا درخشان تلویزیون در زندگی خانواده های ایرانی و ساخت و پخش سریالهای متنوعی که هرکدامشان بخش مهمی از حافظه تاریخی مردم را به خود اختصاص داده اند و هنوز هم با یادآوری و حتی بازپخش آنها مخاطبان خاص و علاقمند خود را دارند،متاسفانه طی سالهای اخیر روز به روز از مخاطبان این رسانه کهن کاسته شده و به دلیل پایین آمدن کیفیت برنامه ها علی الخصوص سریالهایی که روزگاری مردم را شبانه به خانه اقوام میکشاند تا نظاره گر سریالهای جورواجور باشند مخاطبان ترجیح میدهند اوقات فراغت خود را با شبکه های ماهواره ای و سریالهای مختلف آن پر کنند.اگر چه شاید محتوای این برنامه ها هم چنگی به دل نمیزند و اغلب حول سوژه های تکراری در گردش است لیکن توانسته گوی سبقت را از رسانه ملی برباید.و مخاطبان بسیاری را به خود جذب کند.
انتظار میرفت حداقل در ایامی که مردم زمان فراغت بیشتری دارند و روزهایی که جشن و شادمانی نوروز و سال نو برپاست برنامه های رسانه ملی متنوع تر و متفاوت تر از همیشه با در نظر گرفتن اصل شادی و شادمانی ساخته و ارائه شود لیکن بازهم مثل سالهای قبل شاهد روندی یکنواخت،تکراری و کسل کننده با غلبه مضامین غمبار در برنامه های نوروزی تلویزیون بودیم.
برنامه های اشکباری که در لحظه تحویل سال با سوژه قرار دادن مشکلات و بدبختی های مردم همانند ایام عزاداری به مخاطب عرضه می شود او را وادار میکند تا کنترل تلویزیون را برداشته و آنتن را به سمت شبکه های آنور آبی بچرخاند تا اقلا همین لحظات تحویل سال را بتواند بخندد و شاد باشد.
سریالهایی که قرار است شبانه های نوروزی خانواده های ایرانی را شیرین کند و لبخندی بر لبان آنها بنشاند علی رغم سوابق خوب سالهای قبل حال که مخاطبان خود را یافته به ناگهان تغییر جهت داده و از یک سریال طنز جذاب تبدیل به یک سناریوی هدفدار سیاسی می شود!
سریال پر مخاطب پایتخت که همه مردم در سالهای گذشته با شوق و ذوق پای تلویزیون منتظر دیدارش بودند امسال هم پخش شد. انصاف نیست اگر بگوییم هیچ جذابیتی نداشت چرا که بازی درخشان محسن تنابنده و احمد مهران فر و سایر هنرمندان لحظات ماندگاری را خلق کرد اما دخالت دادن سوژه ای مثل داعش آن هم در سریالی که طنز نام دارد و مخاطب کودک و نوجوان هم پای تماشایش نشسته چندان تصمیم درستی برای این ایام نبود.
اگرچه هدف خوبی پشت این امر قرار داشت و لزوم تاکید بر امنیتی که به برکت سربازان این سرزمین در مقابل خطر وجود داعش کاملا بدیهی است اما برنامه های مختلف و تریبون های متنوعی برای این امر وجود داشته و دارد و نیازی نبود که پای طنز پردازان و سریالهای پر بیننده را هم به این امر باز کنیم و به نوعی از کیفیت این کار بکاهیم و آن را تبدیل به محلی برای رواج شعارهای سیاسی کنیم.
امید که برنامه سازان و مدیران رسانه ای کشورمان اندکی تامل کنند و تصمیم بگیرند که براساس خواست و نظر و سلیقه مخاطبان خود در همه رده های سنی برنامه سازی کنند و یادشان بماند که نوروز وقت شادی و خوشحالی است نه عزا و غم و ترس و وحشت.