پرسپولیس و کیفیتی متفاوت

پرسپولیس مدل برانکو دو کیفیت کاملا متفاوت در دو بازی اخیر از خود به نمایش گذاشته است. یک نمایش سرعتی و هجومی مقابل فولاد خوزستان و نمایشی ناهماهنگ و متوسط در مقابل گسترش فولاد تبریز که این خود می تواند زنگ خطری بزرگ برای سرخپوشان پایتخت باشد. آنچه مشخص است یکی از عوامل اصلی برای قهرمانی ثبات فنی در کیفیت بازی یک تیم است. شاگردان برانکو ایوانکوویچ مقابل حریفانی که فوتبال را به صورت دفاعی و فیزیکی بازی می کنند دچار مشکل شده و راهکاری برای بیرون رفتن از این بن بست تاکتیکی ندارند. در این میان اگر تیمی به صورت فشرده در یک سوم میانی بازی کرده و اجازه بازیسازی به هافبک های این تیم را ندهد، براحتی ساختار فنی تیم برانکو برهم زده و میتواند به گرفتن امتیاز از این تیم امیدوارم باشد. بازی مقابل تیم های دفاعی قواعد خاص خودش را دارد. در فوتبال حرفه ای اگر تیمی نتواند در چنین بازی هایی برتری فنی خود را به حریف دیکته کند، ابتدا بازی را باز کرده و با حرکات ترکیبی در کنارها به دروازه حریف نزدیک می شود. در واقع بهترین راه برای گلزنی به تیم های دفاعی ارسال از جناحین و استفاده از ضربات ایستگاهی است. در این میان شوت های از راه دور هم راهکار دیگری برای گلزنی می باشد. قرمزپوشان پایتخت در فصل جاری با وجود بازیکنانی چون رامین رضائیان، حسین ماهینی، محمد انصاری، وحید امیری و فرشاد احمدزاده از کنارها به خوبی استفاده نکرده است. آنچه مشخص است سرمربی کروات سرخپوشان برخلاف فصل گذشته علاقه ای به بازی در کنارها نداشته و اجازه نفوذ مدافع کناری و شرکت آنها در فاز تهاجمی را نمیدهد. چنین تفکری مقابل تیم هایی مثل سایپا تهران، صنعت نفت آبادان و گسترش فولاد تبریز تاثیرات منفی خود را نشان میدهد. حال در این میان یک نکته حائز اهمیت است. پرسپولیس با حرکات ترکیبی در کنارها و ارسال از جناحین موفق به گلزنی مقابل هر سه حریف شده است. حتی دربازی مقابل شاگردان نعیم سعداوی هم شاگردان برانکو با حرکات ترکیبی در کنارها دروازه حریف را بازی کردند. در این میان حضور رامین رضائیان در چنین بازی هایی میتواند کمک شایانی به سرخپوشان کرده و شرایط را به سود آنها تغییر دهد. گرچه عدم استفاده از ترکیب سید جلال حسینی و حسین ماهینی در قلب دفاع و حضور رامین رضائیان و محمد انصاری در کنارها همچنان سوال اصلی اهالی فوتبال از برانکو ایوانکوویچ است. پرسپولیس در غیاب محسن مسلمان کاملا نظم تیمی و خلاقیت میانه میدان را از دست داده بود. حضور این بازیکن تاثیر مستقیمی در عملکرد دیگر بازیکنان بخصوص در فاز تهاجمی دارد. ریتم بازی و سرعت تیمی قرمز پوشان در غیاب این بازیکن به شدت دچار مشکل شده و هافبک های دیگر تیم نتوانستند توپ را در تمام نقاط زمین به گردش در بیاورند. در فوتبال ایران تیمی قهرمان می شود که بتواند در بازی‌های فیزیکی برتری فنی خود را به حریف دیکته کند. در این میان هرچه به پایان فصل نزدیکتر می شویم تیم ها با این سبک بازی مقابل حریفان قرار گرفته و به مانند نیم فصل اول تهاجمی و باز بازی نخواهند کرد. هفته های پیش روی به خصوص چهار بازی آینده برای قهرمانی بسیار تعیین کننده بوده و حکم مرگ و زندگی را دارد. بی شک تیم های صبای قم، تراکتور سازی، استقلال و سپاهان با تفکرات تیمی مثل گسترش فولاد تبریز مقابل سرخپوشان تهرانی قرار خواهند گرفت. آنها خوب می دانند با بازی تهاجمی و دادن فضا به شاگردان برانکو به سرنوشت فولاد خوزستان دچار خواهند شد. در چنین شرایطی کادرفنی قرمزهای پایتخت باید در تفکرات فنی خود تجدید نظر کرده و برای بازی مقابل تیم های دفاعی با تاکتیک دیگری وارد میدان شود . پرسپولیس برای قهرمانی نیازمند ثبات در کیفیت بازی و استفاده از برنامه های تاکتیکی گوناگون براساس سبک بازی حریف است. شاید تیم های دیگر به مانند گسترش فولاد تبریز در همان تک صحنه منجربه گل دچار اشتباه نشوند.