دکتر هم دکترهای قدیم

      آن قدیم ها یادش به خیر! بچه که بودیم مادرمان همیشه پیش فامیل می گفت ؛ «پسرم می خواهد دکتر شود! ». بنده خدا نمی دانست من از خون می ترسم و زخم را که می بینم حالم به هم می خورد. همیشه هم اصرار داشت با خواهر برادرهایم «دکتر بازی» کنم. می گفت ؛ «دکتر که بشوی پولدار می شوی!». افسوس...!  من آن روزها نمی دانستم این «پول» چه موجود عجیبی است! حالا که «سیاست» خوانده ام می فهمم «پول» یعنی «قدرت». «پول» که داشته باشی، «قدرت» هم داری، و می توانی هرجور که خواستی «شلنگ تخته بیندازی!» و نگران نباشی که کسی به تو بگوید؛ «بالای چشمت ابرو!». این روزها دکتر هم که باشی ظاهرا همینطور است .

         همین اواخر بود که یک هنرمند عزیز (مهران مدیری) سریالی طنز در باب بخشی از واقعیات جاری در جامعه پزشکی ساخت و گروهی از این جماعت، در رفتاری عجیب، کاری کردند که سریال با آن «کبکبه و دبدبه !» تعطیل شد. الان هم که یک آقای احتمالا دکتر با روپوشی سفید جلوی درب بیمارستان می ایستد و بدترین توهین ها را به یک کارگردان هنرمند و یک هنرمند مولف روا می دارد و کسی نیست بگوید بالای چشمت ابرو. این درحالی است که مثلا اگر یک هنرمند اشتباها کاریکاتوری کشیده بود یا جوکی تعریف کرده بود که بوی توهین می داد، یقینا پدر و مادرش را به عزایش نشانده بودیم! نکردیم ؟!!! ...کردیم . همه مان یادمان است.

        آن قدیم ها «دکتر» که می شدی می گفتند اول باید «حرف» دل مردم را بشنوی و بعد «درد» دل مردم را چاره کنی. الان چه شده که نه به درد دل مردم می رسیم و نه حرف دل مردم را می فهمیم؟ من گمان می کنم جامعه ما وارد یک دوران بحرانی شده است. دورانی که بخش مهمی از مردم ما همدیگر را نمی فهمند، صدای همدیگر را نمی شنوند و نمی خواهند سر به تن همدیگر ببینند.  اینجا دیگر سواد و مدرک هم نقشی ندارد. از قضا متاسفانه «آنان که غنی ترند محتاج ترند!». روزگاری دکتر که می شدی یعنی «شعر» می فهمیدی، یعنی دستت بوی «کتاب» می داد، یعنی کلامت «در و گهر» بود و هر کس حرفی داشت اول باید می آمد در خانه شما، اما حالا چه شده که یک هنرمند در سوگ برادر هنرمندش ضجه می کشد و عاجزانه درخواست پیگیری پرونده پزشکی او را دارد و دکتر ما حرفش را نمی فهمد؟ واقعا حواسمان نیست؟ او که از بین ما رفته «کیارستمی» بود و او که ضجه می کشد «مهرجویی» است . 

        چه برسر جامعه ما آمده که «پول» اینگونه شده ابزار «قدرت»؟ یادمان باشد دنیا در «عصر ارتباطات» به سر می برد و در این عصر «آگاهی»، «دانش» و «اطلاعات» عامل «قدرت» است . ما در چه عصری به سر می بریم که چون «پول» داریم می توانیم سریال تعطیل کنیم و به هنرمندان مملکت توهین کنیم؟ این انکار کردنی نیست که بخشی از جامعه پزشکی ما در معنای عام، جامعه ای قابل انتقاد است و بطور مشخص در بسیاری از موارد از آرمان های انسانی و حرفه ای خود فاصله گرفته است. با کمال احترام به آن بخش زحمتکش پزشکان و کادر بهداشت و درمان باید بگویم؛ این حقیقت را کف راهروی بیمارستان ها، تخت های اطاق عمل، باجه های داروخانه و آمبولانس های امداد به ما می گویند. وضعیت جامعه پزشکی ما اعم از خدمات و درمان به عنوان یک کلیت (سوای موارد استثنائی) ، آنقدر قابل انتقاد است که کسی نمی تواند آن را منکر شود. با اینحال همیشه هنرمندان و افراد فرهیخته، نیمه پر لیوان را نگریسته و به این شغل و حرفه، نگاهی آسمانی داشته اند. اکنون هم که مرگ هنرمند ارزشمند کشور جناب کیارستمی در ناباوری رقم خورده ، نجیبانه منتظر پاسخ مراجع علمی و قانونی هستند. حال چه شده که یک نفر از جامعه پزشکی هر روز جلوی در بیمارستان می ایستد و سخیف ترین سخنان را با تصویر خود در فضای مجازی می پراکند؟ اینجا دیگر سخن از یک فرد یا یک صنف نیست. اینجا سخن از «عاطفه» است. اینجا سخن از «انسانیت» است . اینجا سخن از یک جامعه است که گویی راه خود را گم کرده و به نظر من بیش از متولیان بهداشت و درمان ، متولیان فرهنگ اعم از رسانه ها و نهادهای آموزشی باید به فکر چاره باشند.
*مدرس دانشگاه

شکی نیست محل مطالبات قانونی در باره یک اتفاق ، محفل هنری یا مراسم بزرگداشت و ... نیست و بیان مطالبات هم نباید یکسویه و با اتکاء برعاطفه و فضای رسانه ای باشد و شاید از این منظر بهتر بود جناب مهرجویی و دوستانشان  همان مجاری قانونی را برای پیگیری برمی گزیدند و از این بابت بر گفتار و رفتار ایشان هم که باید از هر نظر الگوباشند بتوان نقدی وارد کرد ، اما نگرش صنفی به موضوعات و در ادامه فضای جامعه را آلوده به « توهین های اینترنتی » نمودن هم در شان یک جمع فرهیخته و علم آموخته نیست .