شورای همکاری خلیج فارس و نیاز به اعضای جدید

از زمان تشکیل شورای همکاری خلیج فارس در ماه مه سال ۱۹۸۱ (در اولین سال شروع جنگ هشت ساله ایران و عراق) هر سال، اجلاس وزیران خارجه و دفاع و... شش کشور عضو شورا شامل عربستان، قطر، کویت، امارات متحده عربی، بحرین و عمان تشکیل شده و همچنین  در دسامبر هر سال، اجلاس سران بر گزار می شود و در پایان اجلاس سران،  قطعنامه ای صادر  و به تعدادی از موضوعات مورد اختلاف بین اعضای شورا و مسایل  منطقه و بین المللی اشاره و توجه می شود. با نگاهی به قطعنامه هایی که در چهل سال اخیر منتشر شده مشخص می شود اکثر بندهای قطعنامه ها،  تکراری  و غیر قابل اجرا حتی توسط اعضای شورا  است  و فقط در حد حرف و بر روی کاغذ و برای خالی نبودن عریضه  باقی می ماند . آخرین اجلاس سران در روز سه شنبه ۲۳ ماه آذر در شهر ریاض در عربستان بر گزار شد و مثل سال های قبل قطعنامه ای صادر شد که بخش هائی در ارتباط با ایران و خصوصا موضوع هسته ای است .
شورای همکاری خلیج فارس از ابتدا و در غیاب دو کشور مهم و قدرتمند و بزرگ حاشیه خلیج فارس یعنی ایران و عراق، ناقص الخلقه متولد شده است. اگر در آن زمان، جنگ ایران و عراق بهانه ای برای دعوت نکردن از تهران و بغداد به شورا بود بعد از پایان جنگ هشت ساله، بهترین فرصت بود تا برای حفظ امنیت آبراه خلیج فارس، ایران و عراق به عضویت در می آمدند و اگر چنین می شد چه بسا حمله عراق به کویت اتفاق نمی افتاد و در صورت وقوع، با مذاکرات درون شورایی امکان داشت به عقب نشینی عراق منجر شود و نیاز به حمله آمریکا و دیگر کشورهای ائتلافی  به عراق نباشد یا اختلاف ایران با امارات بر سر جزایر سه گانه در فضایی دوستانه قابل حل بود و همچنین موضوع هسته ای بهتر تبیین می شد.
اکنون با همه تاخیراتی که در عضویت ایران و عراق به عمل آمده و خسارت های غیر قابل جبرانی بر جای گذاشته به مصداق هر زمان ماهی از آب گرفته شود تازه است برای جلوگیری از خسارت های بیشتر و بعدی و برای حفظ امنیت جمعی و ممانعت از ورود قدرت های فرا منطقه ای به این آبراه استراتژیک، فرصت مناسب است تا ایران و عراق به عضویت در شورای همکاری در بیایند. حضور هشت کشور حاشیه خلیج فارس در شورای همکاری خلیج فارس بر توانمندی ها آن خواهد افزود و در این صورت نیازی نیست  تا دیگران برای امنیت منطقه تصمیم بگیرند و ورود کنند.
تقسیم هشت کشور حاشیه خلیج فارس به دو گروه شش کشور در یک طرف و دو کشور، سبب می شود اختلافات بین کشورهای حاشیه خلیج فارس حل نشود و افزایش پيدا کند و این منطقه به منطقه ای نا امن تبدیل شود و ضررش برای کشورهای حاشیه خلیج فارس و نفعش برای بیگانگان از طریق فروش تسلیحات است. در یک نمونه آن، امارات متحده عربی  ۲۳ میلیارد دلار اسلحه از جمله هواپیماهای F35 از آمریکا خریداری کرد .
تبدیل خلیج فارس به انبار تسلیحات و دپو کردن سلاح های پیشرفته نمی تواند امنیت پایدار و جمعی ایجاد کند و برعکس منطقه را در وضعیتی فرو خواهد برد که با یک اشتباه یا تحریک و دخالت قدرت های منطقه یا فرامنطقه ای  می تواند آتش جنگی را بر افروزد  که خاموش کردن آن مشکل است و هزینه های هنگفت و غیر قابل جبران به بار خواهد آورد .