- تک نرخ شدن ارز سرنوشت محتوم اقتصاد ایران
- روایت عباس عبدی از توصیه اش به پزشکیان در زمان مناظرات
- گمانه‌زنی‌های افزایش قیمت بنزین تکذیب شد
- آنکارا: حکومت فراگیر در سوریه تشکیل شود
- اظهارات نتانیاهو علیه ایران و محور مقاومت
- جانشین اطلاعات سپاه: امکان براندازی از طریق نظامی و امنیتی وجود ندارد
- توضیحات یک مقام مسئول درباره واریز سود سهام عدالت ۱۴۰۲
- افشاگری علی ربیعی از سر منشاء شایعه استعفای پزشکیان
- کریم باقری به جای گاریدو روی نیمکت سرخ‌ها
- یک محدودیت جدید درباره واردات خودرو
آیا اقتصاد کشور به اندازه فوتبالش مهم نیست؟
این روزها همه جا صحبت از اقتصاد است و اگر نه در همه جا حداقل در خیلی جاها صحبت از ضعف مدیریت و به تعبیر خیلی‌ها سوءمدیریت دولت است. اما اینجانب به عنوان یک معلم روستایی عقیده متمایزی دارم. بنده به دلایلی که خواهم گفت اعتقاد دارم که در زمینه مسائل و مشکلات اقتصادی پیش‌آمده، اگر سهم صدا و سیما از سهم دولت بیشتر نباشد کمتر نیست. همین‌جا عرض می‌کنم که یقینا همه مدیران و مسوولان در نظام جمهوری اسلامی خیرخواه و دلسوز مردم و به دنبال پیشرفت کشور هستند و یقینا هیچ مدیری دوست ندارد و هرگز دوست ندارد که نحوه مدیریتش به گونه ای باشد که با انبوه انتقادات مواجه شود اما به هر حال یک مدیر هم مثل بقیه انسان‌ها ممکن است دچار اشتباهاتی بشود بنابراین در این نوشتار نه به دنبال مچ‌گیری هستیم و نه می‌خواهیم مقصرها را پیدا یا معرفی کنیم لیکن با این نگرش به طرح موضوع پرداخته‌ایم که متاسفانه در شرایط کنونی، نابسامانی اقتصادی بر جامعه سایه افکنده و هر کدام از ما در حد و‌سع و توانمان وظیفه داریم که در راستای حل این مشکلات تلاش کنیم. یکی از ابعاد این وظیفه، شناخت درست مشکلات و ریشه‌یابی و علت‌یابی آن است. اما برگردیم به اصل موضوع که چرا بنده نقش صدا و سیما را از نقش دولت بیشتر می‌دانم. از اینجای مطلب دوست دارم که بحثم را خطاب به آقای ضرغامی ریاست محترم صدا و سیما ادامه دهم. آقای ضرغامی؛ مثل روز روشن است و همگان می‌دانند که گفتمان مدیریتی آقای احمدینژاد در تمامی حوزه‌ها و به خصوص اقتصاد یک گفتمان متفاوت و متمایز با دیگر گفتمان‌های تجربه شده در طول انقلاب بود. مثلا در حوزه اقتصاد زیربنایی‌ترین شعار ایشان این بود که عدالت را فدای توسعه نمی‌کنیم و براساس همین تفکر رویکرد ایشان در عرصه عمل، اهتمام به پرداخت‌های انتقالی و حمایت‌های نقدی و پولی به اقشار مختلف ملت به خصوص در طول سفرهای استانی بود و گرچه آقای احمدینژاد این راهبرد مدیریتی را عامل کاهش فاصله طبقاتی و توزیع عادلانه منابع و ثروت می‌دانست لیکن به دلایلی بسیار محکم از همان ابتدا مشخص
آقای ضرغامی؛ در طول این چند سال همواره برای اینجانب سوال بوده که چرا رسانه ملی به این تصمیمات غیرکارشناسی و حتی جنجال آفرین نمی‌پردازد؛ در حالی که هر کدام از این گونه تصمیمات به تنهایی نقش مستقیم و بی‌واسطه در تضعیف ساختارهای اقتصادی، تولیدی و مدیریتی کشور داشتند. چگونه است که روزها و هفته‌ها قبل و بعد از یک مسابقه فوتبال باید رسانه ملی برنامه تدارک ببیند، کارشناس دعوت کند، گزارش، مصاحبه، خبر و... تدارک ببیند و حتی نه راجع به خود مسابقه بلکه راجع به حاشیه‌های کاملا دور از متن مسابقه برنامه اختصاص بدهد، اما وقتی رئیس‌جمهور برای سازمان مدیریت دستور انحلال صادر می کند و آنگاه که بودجه ۷۰۰ صفحه‌ای را به ۶۰ صفحه تقلیل می دهد در حالی که داد نمایندگان و کارشناسان بلند می‌شود که نظام برنامه‌ریزی متلاشی شد و بودجه بدون عدد و رقم به درد نمی‌خورد و امکان نظارت از مجلس گرفته شد و... اما رسانه ملی به این مسائل واکنشی نشان نمی‌دهد؟ آیا از نظر شما اقتصاد کشور به اندازه فوتبالش مهم نیست؟
آری آقای ضرغامی در طول ۷ سال گذشته چه بسیار اقداماتی که انجام گرفتند در حالی که همگان می‌دانستند اشتباه هستند و چه بسیار اقداماتی که انجام نگرفتند در حالی که می‌بایست انجام می‌گرفتند و چه حرف‌هایی که بر زبان‌ها رانده شدند و عواقب منفی به دنبال داشتند اما تلویزیون شما در بسیاری موارد ناخواسته یا سکوت می‌کرد یا همراهی.
و اما آقای ضرغامی چنانکه گفتم هدف این نوشتار نه مچ‌گیری است و نه مقصریابی بلکه به این مطالب اشاره‌ای کردیم تا یادآوری باشد به مدیریت رسانه ملی که اگر جایگاه خودشان را باور داشته باشند و شناخت درستی از قابلیت‌ها و توانمندی های ابزار در دستشان داشته باشند آنگاه می‌توانند همان عملکردی را داشته باشند که رسالت واقعی و حقیقی آنهاست که همانا دنیای امروز دنیای ارتباطات و در ایران ما رسانه ملی محور و ستون ارتباطات است.
