رویای تغییر

رشد و حرکت و تغییر از ویژگی بارز هستی و جهان زیست است و جوامع بشری با آزمودن رویه های نوین و دگردیسی به شکوفایی دست یافته اند. اینک شکوه و عظمت مدرنیته و رویه های اثبات گرایانه مدرن نیز دچار تغییر و تحول است. اندیشه پسامدرن تمامی ساختارهای ذهنی و عینی که مروج  قالب های دایمی و همه زمانی و همه مکانی است را به نقد می کشد و مرگ فرانظریه ها و فرا روایت ها را اعلام می کند. لذا جوامع توسعه یافته به مرتبه بالایی از تغییر پذیری و مواجهه با گوناگونی و تغییرات دایمی عادت کرده اند و در فرایند دایمی تحولات از اسطوره پرستی تا یکتا انگاری افراطیون کلیسا  به صلح و تکثر و عشق رسیده اند. تغییرات همیشگی شاید به دلیل ترویج نسبی گرایی و اصالت زدایی مورد نقد قرار گیرد ولی تجربه نشان داده است رهایی بشر از ساختارهای خودساخته و ذهنیات ثابت تاریخی، بالفعل شدن ظرفیتها و شناخت بیشتر هستی و انسان را به ارمغان آورده است.
جامعه ایران همانند جوامع دیگر به توسعه و پیشرفت و دگرگونی علاقمند است. ساختارها و ظرفیتهای حکومت باید با دگرگونی و جوشش اجتماعی همخوانی و سازگاری داشته باشد. چنانچه حکومت و جامعه همانند ظرف و مظروف فرض شود، حکومت باید به تبع رشد جامعه تغییر کند و با گستردگی و وسعت، رشد و تغییر جامعه را پذیرا باشد تا واگرایی وتضاد و تزاحمی رخ ندهد و شکوفایی با همبستگی وهمگرایی همراه باشد. چنانچه ظرف و ظرفیت حکومت ثابت بماند و جامعه رشد و برانگیختی داشته باشد نهایتا مظروف سرریز میکند و به نابسامانی و ناهنجاریهای سیاسی- اجتماعی و پدیدهایی همانند فرار مغزها منجر خواهد شد. در یکی از نقدهایی که به حکمرانی در ایران در دوره کنونی وارد است ایستایی، تغییر ناپذیری و ترویج الگوها و شیوه های ثابت و ناکارآمد در حوزه های سیاست، اقتصاد و فرهنگ است.
اولین نکته اساسی باز اندیشی و نقد خود است که جامعه و حکومت و نهادهای مدنی باید هیچگاه از این امر مهم غافل نشوند. در متون دینی نیز برای تغییر، رشد و تعالی مومنین، حساب کشیدن از خود و تقوا و مراقبه توصیه شده است. لذا هر چند گاه باید حکومت و جامعه ساختارها و رفتارهای خود را مورد ارزیابی و بررسی قرار دهد تا از فساد، کژتابی و انحراف جلوگیری شود. 
امروزه نخبگان و نسل جوان ایران، محافظه کاری و مصلحت گرایی حوزه سیاست را برنمی تابند و نسبت به رویه های شکل گرفته در سپهر سیاست معترضند. نخبگان معتقدند قوانین اساسی کشور در فضای انقلابی و مبارزه انگاشته شده است و قدرت بی حد و حصری به برخی گروهها داده است که با جمهوریت و تکثرگرایی مغایرت دارد و باید مورد بررسی و مورد بازبینی قرار گیرد. نسل جوانی که چند دهه با قوانین و ذهنیت پدران و اجداد زندگی کرده اند چنین ساختاری را مستلزم تغییر و اصلاح می داند و چنین رویه هایی را برای خود و فرزندان خود نمی پسندند.
رد صلاحیت بخشی از نیروهای جوان مومن و پاک که پا به عرصه سیاست گذاشته اند نه تنها موجب حذف بخشی از سلایق جامعه و ایده های تحول خواه در مشارکت و سیاستگذاری می شود بلکه در گزینش سیاسی، چهره هایی ثابت را برای چندین دهه و برای همه گروههای اجتماعی تحمیل میکند. افرادی که با شعار حرکت جهادی متخصص همه مسائل هستند و در مناصب گوناگون القاب مختلفی را یدک می کشند یقینا بجای نمایندگی مردم بیشتر تمایل دارند همه مناصب سیاسی را تجربه کند و چنین کلیشه های شخصیتی توسط مراکز قدرت در چند دهه گذشته تجویز شده است. در واقع عملکرد و قدرت طلبی عده ای خاص تاریخ یک کشور و چندین نسل را رقم می زند.
لذا باید به تکثرگرایی و تغییر و آینده روشن بیاندیشیم تا رویای تغییر در باور مردم بزرگ ایران به واقعیت تبدیل شود.