ناتوانی فدراسیون فوتبال و توهین به شعور مخاطب

امیررضا واعظ آشتیانی - انتشار قرارداد بازیکنان و مربیان در هیچ کجای دنیا به شکلی که در کشور ما وجود دارد، دیده نمی‌شود اما فوتبال حرفه ای دنیا با فوتبال بی در پیکر ما بسیار متفاوت است. در فوتبال ایران که مبتنی بر هیچ اصولی نیست انتشار قراردادها کار بدی نیست و می‌تواند موجب شفاف سازی شود، البته این به شرطی است که قانون و نظارت بر این اتفاق وجود داشته باشد.
اگر بناست قراردادها را منتشر کنیم باید یک آیین نامه برای این کار تعریف شود و ساز و کاری تعیین شود که در صورتی که باشگاهی عمدا یا سهوا خطایی انجام داد برنامه ای برای مقابله با این مسئله داشته باشیم. به قول حقوق دانان وقتی دستوری اعلام و ابلاغ می شود باید قانونی هم از قبل تعیین شده باشد که قطعا این مسئله در انتشار قرارداد بازیکنان رعایت نشده است.

واقعیت این است که فوتبال ایران بی برنامه بوده و سازمان لیگ و کمیته انضباطی آیین نامه ای برای برخورد با خاطیان انتشار قراردادها ندارند. واقعیتی که در فوتبال ایران بیش از هر چیزی خود نمایی می‌کند اطاعت پذیری از مافوق است که این مسئله نه تنها در فوتبال، بلکه در دیگر مسائل جامعه هم وجود دارد و متاسفانه فدراسیون دستوری می‌دهد و بقیه هم از این دستور پیروی می‌کنند، بدون اینکه عواقب کار را در نظر بگیرند.

قطعا برخی از باشگا ها در انتشار قرارداد ها تخلفاتی هم داشته اند اما به هر حال اگر به بازیکنی پول بیشتری نسبت به آنچه منتشر شده پرداخت شود، این پرداخت توسط یک فرد یا یک شرکتی که اسپانسر مجموعه است تامین می شود که این مسائل با گذر زمان در آینده مشخص می شود و وقتی آن شخص به اداره ی مالیات و دارایی برود تا مشکل مالیات را حل کند مشخص می شود که چه پرداخت هایی در گذشته به فلان باشگاه داشته و در واقع دم خروس نمایان می شود اما آیا در آن شرایط قانونی برای برخورد با این مشکل وجود دارد.

باید اجازه داد و فرجام این انتشار قرارداد را دید اما مطمئن باشید که که این داستان به زودی تمام می‌شود و به دست فراموشی سپرده خواهد شد همانگونه که در گذشته سقف قراداد گذاشتند و بعد از مدتی همه چیز فراموش شد. بنده در آن زمان مدیر استقلال بودم و معتقدم اکثر باشگاه ها سقف قرارداد را رعایت نکردند اما با قاطعیت اعلام می‌کنم که باشگاه استقلال بازیکنی که بیشتر از سقف قرارداد دریافت کرده باشد، در آن زمان نداشت.

باید روی این قانون نظارت وجود داشته باشد و این نظارت توسط افرادی باشد که صلاحیت داشته باشند، نه اینکه به خاطر رفاقت و دوستی و نون نمک خوردن با برخی از باشگاه ها چشمشان را به روی واقعیات ببندند. متاسفانه در فوتبال ایران نظارتی وجود ندارد و فدراسیون فوتبال هم با سو مدیریت و عدم توانایی خود باعث توهین به مخاطب و مردم می‌شود و البته این مسائل موجب سوژه ی خنده رسانه ها و همان مردم هم می شود.

در نهایت امیدوارم وزیر ورزش تحولی مثبت در این خصوص ایجاد کرده و از خود، میراثی قابل قبول به یادگار بگذارد چون کسانی که در فدارسیون فعالیت می کنند، ۲۰ سال است که تغییر نکرده اند و تنها عمر خود را تلف می کنند و هر رئیسی که انتخاب شود را نیز در خود حل می کنند. در چنین فضایی اگر رئیس بخواهد فعالیتی غیر از مسیر تعریف شده انجام دهد، باید تاوانش را بپردازد