سقف آرزوهای فوتبالی ام بلند نبود

اگر پسرِ بد سینمای ایران هم نباشد اما پسر بانمک و طناز چند سال اخیر صفحه جادویی تلویزیون و پرده سینما هست که لبخند را بر لب خیلی ها نشانده. او در دوران فوتبالش هم بازیکن خوب و بی حاشیه ای بود.
پژمان جمشیدی با سریال «پژمان» نشان داد جدا از فوتبال، در بازیگری هم استعداد دارد، استعدادی که خوب دیده شد و مخاطبان خاص خودش را پیدا کرد تا پیشنهادات بازیگری همچنان ادامه پیدا کند و رفته رفته بازیگری برایش تبدیل به دغدغه ای جدید و حرفه ای پرچالش مبدل شود.
او که در اولین سال برگزاری لیگ برتر، قهرمانی با پرسپولیسی ها را تجربه کرده، در گفت وگو با "مردم سالاری" از فوتبالش گفت که چقدر ساده شروع شد، از روزهایی که توپ و زمین خاکی و چمن همه زندگی اش بود. از حضور در تیم علی پروین و تجربه ملی، از رها کردن درس و دانشگاه تا پایان فوتبالش و همچنین فصل جدید زندگی اش با بازیگری.
گرچه از نظر هنری سال خوبی را پشت سر گذاشته اما درگذشت مادرش، یکی از تلخ ترین اتفاقات امسالِ پژمان جمشیدی بود.
حرف های خواندنی و جالبِ بازیگر موفقِ فیلم سینمایی «خوب، بد، جلف» که در همین مدت کوتاه اکرانش، نظر مردم را به خود جلب کرده، پیش روی شماست:
** اولین چیزی که از فوتبال تان به خاطر می آورید کدام روز و اتفاق است؟
نمی توانم یک روز و یک اتفاق را نام ببرم، از جایی که یادم می آید من مشغول فوتبال بازی کردن بودم.

** این عجین بودن با فوتبال به خاطر محله ای بود که در آن به دنیا آمده بودید؟
من در بلوار کشاورز تهران به دنیا آمدم اما بزرگ شده گوهردشت کرج هستم. مادرم تهرانی بود و پدرم اصالتا کرجی. فوتبال تنها تفریح دوران کودکی ام بود، تا جایی که به یاد می آورم فقط فوتبال بازی می کردم و درس می خواندم. در خانه با جوراب و لباس توپ درست می کردم و بازی می کردم. به خاطر همین نمی توانم بگویم که یک اتفاق یا یک فرد بود که باعث شد من سمت این رشته بیایم. فوتبال خودِ زندگی من بود.

** اینکه فوتبال تان از کوچه به سطح حرفه ای کشیده شود چطور؟ باز هم کسی در آن نقشی نداشت؟
اول راهنمایی بودم که یک معلم ورزش داشتیم به اسم حسین قربانی، از کردستان آمده بود. آن زمان که مدرسه فوتبال وجود نداشت، یک روز گفت یک پوشه و عکس و یک برگه کپی از شناسنامه و 150 تا تک تومانی بیاورید که به تیم آموزشگاهی بروید، همین کار را کردم و از همان جا فوتبال حرفه ای ام آغاز شد. بغل پا زدن و خیلی از تکنیک ها را آنجا یاد گرفتم، از همین کار آموزشگاهی به تیم باشگاهی رفتم، عضو تیم نوجوانان دارایی تهران شدم و پایم به تیم ها باز شد. از همان سالی که در تیم دارایی بازی کردم، به تیم ملی نوجوانان هم دعوت شدم.

** پس فوتبال را در رده های سنی پایه و پله به پله تجربه کردید؟
به تیم ملی نوجوانان دعوت شدم اما در مرحله آخر خط خوردم. اما در تیم جوانان، امید و بزرگسالان حضور داشتم.

** تا جایی که یادم می آید شما جزو تحصیل کرده های فوتبال ما بودید، آن زمان خانواده ای که روی درس خواندن فرزندش تاکید داشت خیلی موافق فوتبال نبود.
پدرم یک آدم کاملا ورزشی بود. او 15 سال در کرج رئیس هیات کشتی بود و بعدا هم رئیس هیات کوهنوردی شد و فردی بسیار شناخته شده بود. او در ورزش خیلی هزینه کرده بود، فوق دیپلم تربیت بدنی و لیسانس زمین شناسی داشت به همین دلیل او با ورزش کردن من اوکی بود اما نه در حد درس خواندن. درس و دانشگاه اولویت اولش بود خصوصا اینکه سال 70 برادرم در دانشگاه شریف قبول شد و این کار من را خیلی سخت کرد و توقع خانواده از من بالا رفت.

** که شما هم البته جزو فوتبالیست های دانشجوی آن زمان بودید.
هم کشاورزی دانشگاه سراسری قزوین قبول شدم و هم مهندسی عمران دانشگاه آزاد گوهردشت کرج، که خب هم عمران رشته بهتری بود و هم اینکه نزدیک تر بود این را انتخاب کردم.

** اما هیچ وقت در رشته دانشگاهی تان فعالیت نکردید؟
من کلا معماری را بیشتر دوست داشتم، اصلا هم مدرکم را نگرفتم. سال آخر مشکلاتی با دانشگاه پیدا کردم و سنوات ندادند و باید دو ترم دیگر می خواندم. من 115 واحد پاس کرده بودم که دیگر دانشگاه را رها کردم.

** هیچ وقت برای حل مشکل و ادامه دانشگاه اقدام نکردید؟
آن زمان اوج فوتبالم بود و در پرسپولیس حضور داشتم. اتفاقا یک روز رفتم پیش خانم فائزه هاشمی رفسنجانی و او نامه ای به من داد که یک ترم دیگر بخوانم و مدرکم را بگیرم اما مشکلی داشتم در عالم بچگی، درگیر بحث عشق و عاشقی شده بودم و اصلا روی نامه اقدامی نکردم.

** از اینکه دنبال مدرک تان نرفتید پشیمان نشدید؟
پشیمان که نه، چون هیچ وقت به مدرک احتیاج پیدا نکردم، اما اشتباه کردم که ادامه ندادم.

** شما در دو مقطع به پرسپولیس آمدید، چرا بار اول از تیم جدا شدید؟
ابتدا سال 76 از کشاورز به پرسپولیس آمدم اما بازی به من نرسید. هفته ششم بود که حمید علیدوستی خواست به سایپا بروم. حضور در سایپا عالی بود و هر افتخاری که می شد در فوتبال به دست آورد را در این تیم به دست آوردم، به تیم ملی امید و بزرگسالان هم دعوت شدم، دوران خیلی خوبی بود، خصوصا کار کردن زیر نظر حمید علیدوستی.

** بعد دوباره از پرسپولیس پیشنهاد داشتید. درواقع رفتن به سایپا باعث شد به عنوان ستاره به تیم برگردید.
بله اوج پختگی ام بود که به پرسپولیس آمدم. تقدیر خوشایندی بود، واقعا حمید علیدوستی در زندگی ورزشی من تاثیر فوق العاده ای داشت، او شبیه خیلی از مربیان نبود، یک آدم ویژه بود. سه سال در سایپا بودم که یک سال و نیمش علیدوستی مربی بود و یک سال و نیم دیگرش هم محمد مایلی کهن.

** وقتی به پرسپولیس برگشتید هم این تیم شرایط خوبی داشت و در اوج بود.
بله وقتی برگشتم علی پروین سرمربی بود که قهرمان شدیم، اولین دوره لیگ برتر بود. سال بعدش به جام باشگاه های آسیا رفتیم که متاسفانه حذف شدیم. من تا سال 84 در این تیم بودم که وقتی کار دانشگاهم درست نشد به خدمت رفتم.

** حتما بهترین خاطره از آن سالها همان قهرمانی است؟
بله. آن سال پرسپولیس در فصل نقل و انتقالات فقط من و بهنام ابوالقاسم پور و البته سهراب انتظاری را گرفت که آن زمان کسی سهراب انتظاری را نمی شناخت که از شموشک آمده بود. در اصل من و بهنام تنها خریدهای تیم بودیم که پرسپولیس با همان خرید اندک قهرمان شد. آن زمان من، هم راست بازی می کردم هم چپ.

** بازیکن خاصی بود که بخواهید جایش را در پرسپولیس بگیرید؟
قبل آمدن پرسپولیسی بودم اما اینطور نبود که بازیکن خاصی را دوست داشته باشم، من کلا در زندگی ام الگوی خاصی نداشتم اما یک نسل فوتبالی را خیلی دوست داشتم، آن تیم ملی که در پکن و با مربیگری علی پروین در سال 1990 قهرمان آسیا شد. تیمی که شاهرخ بیانی، کرمانی مقدم، عابدزاده و خیلی دیگر از خوب ها را در خود داشت.

** خیلی ها هنوز آن تیم را بهترین تیم ملی تاریخ فوتبال ایران می دانند.
در آن سنی که من تمام بازی ها را تعقیب می کردم و دیوانه فوتبال بودم این تیم خیلی دوست داشتنی بود. البته تیم جام جهانی 98 هم نوستالژیک بود اما من از آن تیم سال 90 خیلی خاطره دارم، تیمی مقتدر، آبرومند، تر و تمیز که به نظرم هیچ وقت دیگر تکرار نشد. خدا رحمت کند مرحوم سیروس قایقران را.

** معمولا وقتی جوان ها به تیم های سرخابی می رفتند اوایل کار با مشکلاتی در این تیم های بزرگ مواجه می شدند. شما هم این روزها را تجربه کردید؟
موقعی که دوباره به پرسپولیس آمدم تجربه تیم ملی داشتم و حضور در تیم های بزرگ برایم چیز عجیب غریبی نبود، اما به هر شکل بازی کردن در پرسپولیس واقعا کار هر کسی نیست و سختی های خاص خودش را دارد. من البته از همان روز اول در این تیم اوکی بودم، همان سال اول حضورم در تیم، منجر به قهرمانی شد. علی پروین در تیم مشوقم بود و خیلی به من اعتقاد داشت خصوصا در کار دفاعی، به خاطر همین خیالم راحت بود که می توانم رشد کنم.

** قهرمانی هم که به شکلی نوستالژیک به دست آمد؟
تیم ما آن سال خیلی خوب بود، رقابت مان با استقلال خیلی نزدیک بود و هفته به هفته با هم رقابت داشتیم. دو سه هفته مانده به پایان لیگ به برق باختیم و این ما را از کورس عقب انداخت، شرایط استقلال برای قهرمانی مساعدتر بود که خب در هفته آخر نتایج برگشت و ما بردیم و استقلال باخت و پرسپولیس در اولین دوره لیگ برتر به مقام قهرمانی رسید.

** با اتفاقاتی که در سایپا و پرسپولیس برای شما افتاد حضور در کدام تیم بیشتر در پیشرفت تان موثر بود؟
سایپا بهترین روزهای فوتبالی ام بود که برای تیم ملی امید و بزرگسالان هم انتخاب شدم اما پرسپولیس هم فوق العاده بود، خصوصا قهرمانی ای که داشتیم. هر بازی ای که می بردیم به خاطر هواداران کلی خوشحال می شدیم. من و داوود فنایی، حامد کاویانپور و بهنام ابوالقاسم پور بیشتر با هم بودیم و هم اتاق می شدیم. روزهای خوبی بود.

** در چند تا دربی حضور داشتید؟
هشت تا که یکی را بردیم، دو تا باختیم و پنج تایش مساوی شد.

** همان مساوی های کسل کننده؟
نه اتفاقا مساوی های خوب و مهیجی بود. سال های بعدش بود که دیگر خیلی تکراری و خسته کننده شد.

** و همان بحث های مربوط به شایعه مساوی های سفارش شده درآمد؟
زمان ما که اصلا چنین بحثی نبود، اصلا این بحث به نظر من اصلا درست نیست چون اگر واقعا هم قرار بود چنین سفارشی بشود هیچ وقت به بازیکن نمی گفتند و خیلی حربه های بهتر و مناسب تری برای این کار وجود داشت. هیچ وقت به ما نگفتند باید بازی را مساوی کنید.

** سابقه درگیری در دربی هم داشتید؟!
یک بار با عنایتی درگیری لفظی داشتم که از همان صحنه هم دوربین کلوزآپ گرفت و دائم آن صحنه را نشان می دادند! اما محروم نشدیم و ما را بخشیدند.

** امروز بیشتر رفقای تان ورزشی هستند یا هنری؟
هر دو، فرقی نمی کند.

** برای گذراندن خدمت سربازی بود که به پاس رفتید؟
بله سرباز شدم. آن زمان شرایط خیلی خوبی در پرسپولیس داشتم که مجبور شدم بروم و این خیلی به من لطمه زد. البته کار کردن با مصطفی دنیزلی یکی از نقاط خوب و برجسته حضورم در پاس بود. او آن زمان پاس بود و بعد به پرسپولیس رفت و من چون سرباز بودم نتوانستم با او بروم. با پاس به جام باشگاه های آسیا رفتیم.

** دنیزلی محبوبیت زیادی در فوتبال ایران دارد.
او فوق العاده بود. حضور در تیم او یکی از بهترین سال های ورزشی زندگی من بود. او رابطه خیلی خوبی هم با من داشت، با من و جواد نکونام. پرسپولیس هم دوره او خیلی خوب بازی می کرد اما به سپاهان باخت و قهرمان نشد. او مربی خیلی محبوبی بود.

** می توانید از بین مربیانی که با آنها کار کردید یکی را تاثیرگذارترین در زندگی فوتبالی تان بنامید؟
نمی توانم انتخاب کنم چون همه برایم زحمت کشیدند، علی پروین، حمید علیدوستی، مصطفی دنیزلی، بلاژه ویچ، جلال طالبی، مایلی کهن. حمید علیدوستی خیلی تاثیرگذار بود و اگر من را از پرسپولیس به سایپا نمی برد اصلا شاید همان زمان فوتبالم تمام می شد. شاید هم نمی شد و در پرسپولیس می ماندم و یک سال دیرتر به فوتبال ایران معرفی می شدم. به هر حال علیدوستی خیلی به من اعتماد کرد، یک بار بازی من را دید، 10 – 15 دقیقه با تیم ملی دانشجویان جلوی سایپا بازی کردم و او خواست که به تیمش بروم.

** آن زمان بازیکنان انگار خیلی سخت تر از امروز به تیم ملی می رسیدند.
چون فقط در دو مقطع اردوی تیم ملی جدی می شد یکی برای جام ملت ها و یکی هم مقدماتی جام جهانی اما امروز این اتفاق در تمام طول سال می افتد و مربی فرصت دارد همه را تست کند. مثلا زمانی که بلاژه ویچ آمد زمان زیادی نداشت، زمان ما اینقدر سفر و اردو نبود.

** در فوتبال امروز در مقایسه با گذشته راحت تر می شود چهره شد. دوست نداشتید جزو نسل امروز فوتبال ایران بودید؟
خب فوتبالِ آن زمان محاسنی داشت که امروز ندارد، مثلا جایگاهش در بین مردم خیلی بیشتر بود. مردم ذخیره های پرسپولیس را هم می شناختند اما امروز خیلی ها بازیکنان فیکس پرسپولیس و استقلال را هم نمی شناسند. فوتبال آن زمان فراگیرتر بود، با وجودی که امروز فوتبال ما خوب است، پرسپولیس یکی دو سال است که خیلی زیبا بازی می کند، استقلال هم پوست اندازی کرده و بازیکنان جوانی دارد که تا سال ها برای این تیم افتخارآفرینی خواهند کرد.

** اینکه تیم های باسابقه آن روزها از هم متلاشی شدند و دیگر تیمی به اسم پاس نداریم برایتان دلگیر و ناراحت کننده نیست؟
واقعا جای تاسف دارد، یک باشگاهی که کلی آدم عمرشان را در آن تلف کردند، می گویم تلف کردند چون وقتی باشگاه منحل می شود و کسی هم ککش نمی گزد، می شود تلف شدن عمر و جوانی یک عده. پاس یک باشگاه نبود، یک مکتب بود. آدم هایی سالها در آن زندگی کردند که بعدها رفاقت های شان به رفت وآمد خانوادگی رسید، تیم در ایران و آسیا اقتدار داشت اما به سادگی به خاطر ناکارآمدی برخی تیم را به شهر دیگری فرستادند و درنهایت پاس نابود شد.

** بعد از پاس هم به استیل آذین رفتید.
در 30 سالگی، من و کلی بازیکن دیگر به خاطر علی پروین به این تیم رفتیم تا کمک کنیم به لیگ برتر بیاید، اما در بازی برگشت فینال باختیم و به لیگ برتر نرفتیم. خیلی ها همان سال فوتبال شان تمام شد اما من اتفاقی مجید جلالی را در مجموعه ورزشی آزادی دیدم که گفت دفاع راست می خواهم، در شهرستان بازی می کنی؟ گفتم می آیم که چهارشنبه رفتم اهواز و روز جمعه هم بازی کردم. بعد دیسک کمرم عود کرد. فصل 88-89 رفتم ابومسلم که خیلی نامنظم بود. با وجود داشتن این همه هوادار و اینکه مشهد شهر فوق العاده ای هست اما با آن مدیریت، سامانی نداشت و با اعصاب خراب به تهران برگشتم. عید 89 بود که از مدیر باشگاه خواستم که 40 درصد قراردادم را ببخشم و به تهران بیایم. بعد از آن دیگر از لیگ برتر پیشنهاد خوبی نداشتم، یکی دو تا پیشنهاد از لیگ یک هم داشتم اما مغرور بودم و نمی خواستم بروم. 6-7 ماه پشتم باد خورد و شرایط جوری شد که تصمیم گرفتم کلا دیگر بازی نکنم. البته به اندونزی هم رفتم و تست دادم و انتخاب شدم اما وقت بستن قرارداد پشیمان شدم و سال 90 بود که عطای بازی کردن را به لقایش بخشیدم و رفتم. دو سال هم در تیم پاراگ مربیگری کردم و قهرمان جام حذفی تهران شدیم بعد که بحث سریال پیش آمد و دیگر کلا از فوتبال دور شدم.

** وقتی دور فوتبال خط کشیدید، چه حسی داشتید؟
قبلش وقتی به این روزها فکر می کردم خیلی عذاب می کشیدم. خب خیلی سخت بود، هر فوتبالی که می بینی خودت را در آن می بینی، ولی آنقدر افسرده نشدم که آهنگ داریوش گوش کنم (باخنده)، به هر حال مقطعی از زندگی ام بازی کردن در زمین فوتبال بود که تمام شده بود. خوشحال بودم که آدم پرحاشیه ای نبودم و مردم دوستم داشتند و بعد از آن هم می توانستم زندگی نرمالی داشته باشم.

** به پژمانِ فوتبالی چه

این آدمِ بخصوص، (پیمان قاسمخانی) مخاطب را می شناسد. من لااقل کسی را سراغ ندارم که اینطور باشد، او هر کاری در سینما و تلویزیون انجام داده، گرفته. پیمان موجود منحصر به فردی است که واقعا نمونه ندارد. هر کاری که به یاد دارم از برره و پاورچین گرفته تا مارمولک، مکس، نان عشق موتور 1000، سن پطرزبورگ، ورود آقایان ممنوع، طبقه حساس و... همه و همه موفقیت آمیز بودند. طنز او در عین سادگی رکیک نیست، از الفاظ زشت استفاده نمی کند و شاید یک دلیلش که مردم کارش را دوست دارند و به او اعتماد دارند، همین باشد. مردم به اسم او به سینما می روند چون کار کمدی اش را می پسندند

نمره ای می دهید؟
با توجه به آرزوهای کودکی ام، 20 می دهم. با شرایطی که من داشتم، هم درس می خواندم و هم بازی می کردم، از کرج به تهران می آمدم و وضع مالی آنچنانی هم نداشتم اما باز به خیلی از آرزوهای بچگی ام رسیدم به شماره 17 تیم ملی و 10 پرسپولیس به خاطر فرشاد پیوس و شاهرخ بیانی، به این خاطر به خودم بیست می دهم اما حالا که فکر می کنم با وجود توانایی هایم، سقف آرزوهایم خیلی بلند نبود و به همین خاطر به پژمان نمره 17 را می دهم.

** به خاطر تعداد کم بازی های ملی تان می گویید؟
قرار نیست که همه 100 بازی ملی داشته باشند، من کلی می گویم. پوشیدن پیراهن تیم ملی برای هر بازیکنی باید افتخار باشد و این برای من هم یک موضوع بسیار خوشایند بود.

** بالاخره چند بازی ملی دارید؟
من می گویم بیست و یکی، عادل فردوسی پور می گوید 14 تا و فدراسیون هم می گوید 19 تا (با خنده) اما خیلی هم فرق نمی کند و این تفاوت چیز عجیب و غریبی نیست. یک بازی ملی هم افتخار کردن دارد.

** همانطور که در سریال پژمان دائم تکرار می شد یک گل ملی هم به ثمر رساندید؟
بله بازی با گرجستان بود. در پرسپولیس هم دو سه تا زدم. یکی از آنها به سپاهان بود که طلسم بردن در اصفهان شکست.

** وقتی فوتبال را کنار گذاشتید واقعا با همان مشکلاتی که در سریال پژمان البته به صورت غلو شده نشان داده شد، مواجه شدید؟
زمانی که بازی می کردم وقتی به سوپرمارکت می رفتم فروشنده اصلا نمی گذاشت دست به هیچ چیزی بزنم و خودش همه چیز را می آورد اما وقتی فوتبالم تمام شد دیگر به من محل نمی گذاشت و خودم باید همه چیز را برمی داشتم. این برایم کمدی جالبی بود. یا وقتی به بانک می رفتم اصلا نوبت و این حرفها نبود و سریع کارم انجام می شد اما بعد از فوتبالم به بانک رفتم و دو ساعت نشستم، کسی هم من را نشناخت و چکم هم برگشت خورد، اما وقتی از بانک آمدم بیرون دو نفر آمدند و با من عکس انداختند. اینها را به پیمان قاسم خانی می گفتم که او می گفت از اینها یک خط بنویس. طرحش را پیمان نوشت و قرار شد عید 91 آن را بسازند که نرسید به سال بعدش موکول شد.

** که خیلی هم طرح و سریال خوبی از کار درآمد.
گرفت دیگر. این نگاه درست پیمان بود. او گفت اگر این سریال را یکی غیر از فوتبالیست بازی کند نتیجه نمی دهد و می شود یکی مثل سریال ها و فیلم های شکست خورده فوتبالی، گفت اجازه بده اسم خودت باشد و خودت بازی کن. من هم اعتماد کردم و کاری شد که همه دیدند. به نظرم پیمان یک نابغه است.

** پژمانِ سریال «پژمان» انگار یک خط را در کار طنز دنبال کرده و به «خوب، بد، جلف» رسیده.
نه، پژمان در فیلم خوب، بد، جلف با پژمانِ آن سریال خیلی فرق دارد. البته هر کمدینی در دنیا یک خطی دارد و به هر شکل در همان خط نسبتا حرکت می کند و هر کارش نقاط مشترکی با نقش های قبلی اش دارد و من هم از این قاعده مستثنی نیستم. کلا طنز کار کردن سخت است، در کل فیلم ها و تئاترهایی که بازی کردم «خوب، بد، جلف» خیلی سخت بود.

** مخاطبان فوتبال و سینما چقدر با هم تفاوت دارند؟
مخاطبان سینما و تلویزیون عام تر هستند، مثلا خانم ها نمی توانند به استادیوم بیایند، نه اینکه هوادار فوتبال نباشند اما به هر حال ما این مخاطب را در ورزشگاه نداریم، اما مخاطبان سینما و تلویزیون همه اقشار جامعه را دربرمی گیرد.

** با کدام مخاطب راحت تر بودید؟
من هر چه دارم از فوتبال دارم و از هوادارانش، خصوصا از پرسپولیسی ها، آنها مرا حمایت کردند که شدم پژمان جمشیدی و این را هیچ وقت نمی توانم فراموش کنم. بعد هم پیمان قاسم خانی کمک کرد و به این سمت رفتم.

** دیگر کاملا با زندگی جدید خو گرفته اید؟
دوست داشتم فوتبالم را برای همیشه ادامه دهم اما خب نمی شد، فوتبال سن دارد و برای همیشه نمی توانی بازی کنی، اما قطعا هنوز هم فوتبال را بیشتر دوست دارم.

** زندگی هنری با ورزشی خیلی تفاوت دارد، زندگی ورزشی یک زندگی منظم و روتین است، پذیرفتن دنیای جدید که برای تان سخت نبود؟
کار سینما و بازیگری کلا تایم ندارد و خیلی سخت است. وقتت دست خودت نیست و نمی دانی دقیقا کِی کار داری و کِی نداری درحالیکه در فوتبال همه چیز مشخص هست، کِی مسابقه داری، کی تمرین داری، چه تایم هایی از سال باید در اردو باشی و ... بعد دیگر وقتت دست خودت هست.

** یعنی زندگی هنری سخت تر است؟
نه فوتبالی. داشتن زندگی حرفه ای ورزشی خیلی سخت است، خواب و استراحت و غذا خوردنت باید روتین و معین باشد، تمرینات بسیار سخت را داری اما از نظر تایمی زندگی ات منظم تر است.

** کارهای تلویزیونی و سینمایی تان چند تا شد؟
اولین کارم که همان سریال «پژمان» بود. بعد سریال تلویزیونی «سال های ابری» از مهدی کرم پور و حالا هم سرِ کار «نفس» از جلیل سامان هستم و همچنین سریال نوروزی «خانه ما» از سامان مقدم. سینمایی ها هم «آتش بس 2»، «50 کیلو آلبالو» و «خوب، بد، جلف»، البته یک نقش هم در فیلم جدید علیرضا امینی دارم.

** کدام کار را بیشتر از همه دوست داشتید؟
همه را، اما «خوب، بد، جلف» عالی بود.

** می شود گفت در این کار آخر سینمایی تان به بلوغ بازیگری رسیدید؟
شاید این را منتقدان و کارشناسان بگویند، اما من کلا تلاش می کنم هر کاری را به نحو احسن انجام دهم. در «50 کیلو آلبالو» همان کاری را انجام دادم که کارگردان گفته بود و مانی حقیقی هم راضی بود. در کار خانم میلانی هم همین طور، آدم هر کاری که انجام می دهد در همان وقت که دیده می شود همه از آن تعریف می کنند. شاید اگر 50 کیلو آلبالو را الان بازی کرده بودم همه می گفتند این بهتر از خوب، بد، جلف بوده.

** طنز پیمان قاسم خانی طنزی است که برای خنداندن مردم زور نمی زند، طنزش با زندگی روتین مردم همخوانی دارد.
این آدمِ بخصوص، مخاطب را می شناسد. من لااقل کسی را سراغ ندارم که اینطور باشد، او هر کاری در سینما و تلویزیون انجام داده، گرفته. پیمان موجود منحصر به فردی است که واقعا نمونه ندارد. هر کاری که به یاد دارم از برره و پاورچین گرفته تا مارمولک، مکس، نان عشق موتور 1000، سن پطرزبورگ، ورود آقایان ممنوع، طبقه حساس و... همه و همه موفقیت آمیز بودند. طنز او در عین سادگی رکیک نیست، از الفاظ زشت استفاده نمی کند و شاید یک دلیلش که مردم کارش را دوست دارند و به او اعتماد دارند، همین باشد. مردم به اسم او به سینما می روند چون کار کمدی اش را می پسندند.

** دیالوگ هایی که دارید بیشتر در فیلم نامه هست یا بداهه هم چیزی می گویید؟
کلیت کار و متن پیمان خیلی محکم است و نیاز به دستکاری ندارد، اما در عین حال به من اجازه می دهد که با وجود تازه کار بودن در این عرصه، بعضی موقع ها بداهه هم در حد یکی دو جمله بگویم، او دست بازیگر را باز می گذارد اما اگر خوب از کار درنیامد خودش آن را روتوش می کند.

** با سام درخشانی هم ترکیب خوبی تشکیل داده اید.
کار کردن با او خیلی خوب است، با سام راحتم، شوخی اش هم درآمده! همکاری با خانم ویشکا آسایش و حمید فرخ نژاد و سایرین هم خیلی خوب بود.

** وقتی پیشنهاد بازی کردن در سریال پژمان را قبول کردید فکر می کردید در سینما و تلویزیون بمانید؟
نه، واقعا زمانی که داشتم این سریال را کار می کردم فکر نمی کردم که اینقدر بازیگری برایم جدی شود که در یک سال دو فیلم سینمایی بازی کنم و هر دو رکورد گیشه را بشکنند. صادقانه می گویم که اصلا فکرش را نمی کردم.

** این لفظی که دائم در فیلم جدیدتان تکرار می شد، «پسرِ بد سینمای ایران»، از کجا بود، واقعا چنین لقبی را از جایی گرفته بودید؟
نه، اول اسم فیلم انتخاب شد و بعد این لفظ در فیلم گنجانده شد که به اسمش بیاید. جلف را قرار بود سام بازی کند که یک آدم بی خیال باشد، من هم پسرِ بد سینما. اسم فیلم این نبود اما بعدا اینها به کار اضافه شد.

** از اینکه در پایان فوتبال تنها به یک پیشکسوت و یا مربی فوتبال تبدیل نشدید و به نوعی سرنوشت تان تغییر کرد، راضی هستید؟
اینکه لطف خدا بود و از سرنوشتم راضی هستم البته کار راحتی هم نبود و خیلی سختی کشیدم. خیلی حرف کشیدم و هیچ وقت هم در مقام پاسخگویی برنیامدم. البته عاقبت به خیری به این نیست شاید خیلی از آنهایی که بعد از فوتبال شان مربی شدند و یا پیشکسوت، شرایط شان از من بهتر باشد، مثلا من حاضر بودم هیچ کدام از چیزهایی که الان دارم را نداشتم اما مادرم را داشتم... به هر حال از زندگی ای که دارم خوشحالم و باز هم تلاش می کنم.

** برسیم به پرسپولیس. قهرمان می شود؟
شانسش برای قهرمانی در لیگ که خیلی زیاد است ولی همه چیز هم اوکی نیست. تراکتورسازی برده و 6 امتیاز فاصله خیلی مطمئن نیست آنهم برای هفت- هشت هفته و ممکن است که امتیازها باز هم جابه جا شود. پرسپولیس باید مقتدر بازی کند تا خیال همه راحت شود.

** هافبک های پرسپولیس را چطور دیدید؟
رضاییان و ماهینی هر دو خوب بازی می کنند.

** دربی را اینطوری که رقم خورد پیش بینی می کردید؟
خیلی هم دور از ذهن نبود چون پرسپولیس و استقلال را خیلی براساس نتایج قبلی و سابقه شان نمی شود نگاه کرد و سنجید. سال هایی بوده که فکر می کردیم نتیجه خوبی می گیریم اما باختیم، هر بازی شرایط خاص خودش را دارد. درهرصورت تیمی که می برد تاکتیک بهتری را انتخاب کرده، استقلال هوشمندانه تر بازی کرد. باید برای بردن جنگید.

** سخت ترین روز فوتبالی و تلخ ترین روز هنری تان؟
بازی ایران و بحرین که سه بر یک باختیم و بحرینی ها با پرچم عربستان رقصیدند سخت ترین روز فوتبالی ام بود. روز تلخ هنری که زیاد نداشتم، اما یادم هست نمایشی داشتیم که در تئاتر فجر شرکت می کرد که یک ذره اذیت شدم. کسانی بودند که بلیت خریده بودند جو را خراب کنند، آن روز، روز تلخی بود ولی در کل روز بدی نداشتم.
گفت و گو : مرضیه دارابی/مردم سالاری