امان از قانون، امان از بی قانونی

در وانفسای ازدحام قانون های دست و پاگیر برای عرصه فرهنگ و هنر کشور به ویژه در زمینه موسیقی، سنگ اندازی نهادهای فرهنگی دانشگاه تهران، بر سر راه کانون های رسمی فرهنگی و هنری دانشگاه به علت عدم وجود قانون واضح و روشن، نوبر خاص این روزهاست!
با دست پس زده و با پا پیش کشیده شدن این کانون ها و تلاش برای حفظ این کانون ها به صورت ویترینی در این ایام نیز بسیار قابل توجه به نظر می رسد. علیرغم وجود پتانسیل بالا برای جذب و شکوفایی استعدادهای دانشجویان در زمینه هایی مانند موسیقی از طرفی، و تمایل خود نهادهای دانشگاه (به عنوان متولی کانون های فرهنگی و هنری در دانشگاه تهران) برای فعالیت این کانونها از سویی دیگر، تلاش برای مسکوت نگه داشتن فعالیتهای کانونهای موسیقی و در عین حال حفظ نام آنها به عنوان کانون های فعال، و استفاده ابزاری از آنها در برنامه های فرمایشی، دوگانگی عجیبی را به وجود می آورد.
عدم تصویب طرح های کانون های موسیقی از جمله کانون موسیقی باشگاه دانشجویان به بهانه قانون های خیالی (که هیچگاه از وزارت علوم به دانشگاه نرسیده است)؛ ابلاغ های غیر رسمی برای تعلیق اجراهای زنده موسیقی و برنامه های مستقل این کانون، عدم حمایت از طرح ها و عدم تخصیص اتاق مستقل برای تمرین و برگزاری جلسات کانون موسیقی پردیس علوم، اضافه و خرج تراش قلمداد کردن کانون موسیقی پردیس کشاورزی و منابع طبیعی کرج و عدم تخصیص اتاق تمرین و جلسات به این کانون، سنگ اندازی در مسیر بازگشایی پردیس ابوریحان و ... تنها نمونه هایی از این روند فرسایشی هستند.
دستاویز این اقدامات، فرمایشات مقام معظم رهبری در ابتدای تابستان 1395 در باب عدم سنخیت کنسرت های موسیقی با فضای دانشگاه هاست. جالب آنجاست که به نظر می رسد این بیانات، نه در مورد فعالیت های کانونی، بلکه واکنشی به جا در رابطه با برگزاری کنسرت های بی ربط در دانشگاه ها (به واسطه باز شدن ناگهانی فضای سیاسی و فرهنگی دانشگاه ها) از طرف نهادهای دانشجویی بی ربط با موسیقی در سال 1393 و 1394 از طرف نهادهای دانشجویی کاملاً بی ربط با موسیقی باشند. نمونه این کنسرت ها، اجرای گروه موسیقی دنگ شو و چارتار در دانشکده فنی و پردیس کشاورزی و منابع طبیعی کرج، با مسئولیت انجمن اسلامی دانشگاه تهران است. برگزاری چنین برنامه هایی، به زعم نویسنده این گلایه نامه، نه تنها حساسیت زا، بی مورد و نامانوس با محیط دانشگاه است، بلکه رویدادهای موسیقی دانشجویی کانون های موسیقی را نیز در معرض اتهام ابتذال قرار می دهد. چه بسا گروه هایی نظیر گروه دنگ شو و چارتار کنسرت های بزرگتر، تخصصی تر و موفق تری را در خارج دانشگاه برگزار کرده اند.
این در حالیست که استقبال از مراسم کاملاً دانشجویی برگزار شده توسط کانون های موسیقی دانشگاه که با محتوای کارهای موسیقایی دانشجویان و سازنده زیرساخت های معرفی موسیقی غیر مبتذل و اصولی (نظیر جشنواره های اول و دوم موسیقی دانشجویی برگزار شده توسط کانون موسیقی باشگاه دانشجویان در محل باشگاه دانشجویان و پردیس هنرهای زیبا) به هیچ وجه دست کمی از کنسرت برگزار شده توسط انجمن اسلامی و امثالهم نداشته است.
در پایان نگارنده به نمایندگی از کانون های موسیقی باشگاه دانشجویان، پردیس علوم، پردیس کشاورزی و منابع طبیعی و پردیس ابوریحان، وسایر کانون ها و گروه های موسیقی دانشجویی دغدغه مند در دانشگاه تهران، از معاونت فرهنگی کل دانشگاه، شورای فرهنگی دانشگاه و مسئولان فرهنگی دانشکده ها و پردیس ها، درخواست تجدید نظر در مورد سیاست های اتخاذ شده در زمینه موسیقی و قائل شدن تفاوت بین کنسرت های بی ربطی مانند موارد مذکور با نمایشگاه های استعدادهای موسیقی دانشجویی در قالب جشنواره ها را دارد.
فرهاد عواطفی هویدا
دبیر کانون موسیقی باشگاه دانشجویان دانشگاه تهران