دوم شخص مفرد

صدر در این کتاب و به مدد به کارگیری واژه ها و جملاتی که رنگ و بوی جادوگرانه یافته اگرچه از اضمحلال و فروپاشی تدریجی سلول های مغز و بدن اش و درگیری با یک بیماری هولناک و کشنده روایت می کند اما به طرز عجیبی ما و هر مخاطبی در هرکجای جهان را به زندگی امیدوار می سازد و حتی در همزیستی با بیماری نیز تصویری همذات پندارانه و جذاب از این مواجهه را به دست می دهد. حمیدرضا صدر در "از قیطریه تا اورنج کانتی" بار دیگر دلبستگی اش در کاربرد فعل دوم شخص مفرد را نیز این بار و در واپسین مجال، به شکلی افراطی نشان می دهد و خود، بیماری، ما وحتی جهان را مخاطب فرض می کند و برای همه از این تجربه می گوید. هرچه کتاب پیش می رود علی رغم اینکه می بایست نویسنده (راوی) ظاهرا به نیستی و فنا نزدیک تر شده باشد اما به طرز عجیبی با مرگ اخت شده و به چنان درک و آگاهی از آن رسیده که در انتها انگار مرگ نیز برایش تعبیر یک زندگی دیگر گونه را یافته و مهیای سفر به جهانی دیگر است؛ جهانی که در آن حتما بهترین فیلم های زندگی و زیباترین مسابقات فوتبال هستی را بار دیگر خواهد دید و با حرکت دستها و برق نگاه هایش از لذت تماشای آنها تفسیر خواهد کرد؛ درست شبیه همان تصویر آخرین دیدارش از میدان فردوسی قبل از کوچیدن از تهران ...
حمید عبدالحسینی