خانه ای برای آسایش یا فراموشخانه ای برای مرگ؟

زندگی بشر امروزی خواه ناخواه با دنیای امروزی و مشکلات و گرفتاری های فراوانش گره خورده است و برخی را وادارکرده تا پدرومادرشان را به خانه ای بفرستند که خانه سالمندان نام دارد. اما خانه سالمندان چیست ؟ از کجا آمده است ؟ آیا ضرورت زندگی شهری امروز این است یا در این روزگار چیزی بین مردم فراموش شده است؟ قصد ارزش گذاری نداریم و نمی خواهیم شعارهای رایج در این گونه موارد درباره وفاداری و انسان دوستی و ... بدهیم بلکه می خواهیم توجه مسئولان را به وظیفه قانونی ای جلب کنیم که ظاهرا از یاد برده اند و هرگز به این احتمال فکرنمی کنند که چرا و چگونه است زندگی سالمندان دراین ناکجا آباد. این ها سوالاتی است که وقتی ازکنار تابلو یک خانه سالمندان رد می شوی ازخودت می پرسی اما اگر سرو صدای چند پرستار در کناراین در توجهت را جلب کند، چی؟
به گزارش پایگاه خبری فریادگر، داستان به یکی از خانه های سالمندان شهر تهران بازمی گردد . منطقه ای که به گفته مسئولان شهری رتبه نخست از بین ۲۲منطقه تهران شده و نامش به افتخار بر سر زبان مسئولان شهری به عنوان سند افتخارشان می چرخد و خانه سالمندانی به ظاهر شیک و مدرن ( ازبیرون ) در یک آپارتمان کوچک بدون هیچ حیاط و باغ و تفریحگاه و استراحتگاهی بنا شده تا تبدیل به فراموش خانه ای شود برای همه؛ اعم از خانواده سالمندان و خود آنان و از همه مهم تر مسئولانی که وظیفه سرکشی و کنترل این خانه ها را بر عهده دارند.
به خانه نزدیک شده و با نشان دادن کارت خبرنگاری می خواهم وارد خانه شوم که می گویند اجازه ورد به خانه به خبرنگاران بدون وقت قبلی ! داده نمی شود . من که از این موضوع بسیار تعجب کرده بودم خواهان صحبت با مدیر موسسه شدم که گفتند این امکان هم بدون وقت قبلی وجود ندارد ... از ما اصرار و از آنان انکار. دست آخر گفتم خیلی خب پس برایم وقت ملاقات بگذارید که عنوان شد اصلا حضور خبرنگار به موسسه ممنوع است و شما به شرط این که عکس سردر آسایشگاه را در ابعادی که مدیر موسسه دستور می دهد چاپ

کنید (منظورشان تبلیغ رایگان آسایشگاهشان ازطریق یک خبرنگار بود ) می توانید در محلی غیر از آسایشگاه با مدیر این موسسه مصاحبه کنید اما ورود به این محل اکیدا ممنوع است. این را شخصی که لابلای در ایستاده بود، گفت و در را بسته و به داخل رفت. دیگر کاملا عصبانی شده بودم ... فریاد زدم مگر این داخل چه خبر است که کسی نباید بداند؟ اما هیچ سودی نداشت چون در بسته شده بود و کسی صدای مرا نمی شنید. چند دختر جوان که از ابتدا بیرون در مشغول سر و صدا بوده و خود را پرستاران سابق این موسسه نامیده بودند به طرف من آمده و مشغول صحبت شدند. پرستار اولی که مریم نام داشت در حالی که اشک از چشمانش سرازیر بود درباره چند و چون این خانه گفت: افراد برای نگهداری شدن دراین خانه باید ماهیانه بین ۷۰۰ هزار تومان تا یک میلیون تومان پرداخت کنند اما دریغ از یک لحظه آرامش و آسایش در این خانه برای بیماران و سالمندان .
وی با بیان این که هیچ نظارتی بر خانه های سالمندان وجود ندارد و در واقع هریک از آنان مملکت خود مختار خود را دارند، گفت: متاسفانه خانواده های افراد حاضر در این جا نمی دانند که چه برسر آنها می آید. درچند سالی که من در این محل کار کردم نه هیچ بازرسی از بهزیستی به این جا سر زده و نه هیچ نماینده ای از اداره بهداشت و نه هیچ کس دیگر . دراین جا بیماران را کتک می زنند و با آنان بر سر هر موضوعی دعوا می کنند. از آن بدتر این که خوراکی هایی را که ملاقات کننده ها برای اهالی این خانه می آورند نیز بلافاصله پس از اتمام ساعات ملاقات باید جمع آوری و تحویل دفتر مدیریت داده شود و ما و بیماران دیگر هرگز خبری از آن همه خوراکی های جور واجور و لباس های نو و زیبایی که به فرض برای روز مادر یا پدر برای این افراد هدیه می آورند نمی شود. همه به دفتر مدریت رفته و پس از آن را خدا می داند که چه می شود ... در حین صحبت، دختر دوم که نامش لاله بود گفت: این حرف ها چیه، شما فکر می کنید چرا اجازه ورود به شما داده نمی شود، دلم می خواهد یک بازرس به این جا بیاد و ببیند که بیمارانی که کنترل ادرار و مدفوع ندارند از صبح تا شب در کثافت خود باید بمانند و برای این که مصرف پوشکی که پولش را خانواده ها داده اند بالا نرود هیچ کس حق ندارد این افراد را تمیز کند و بوی بد همیشه در کل این خانه وجوددارد .
لاله افزود: چند روز پیش بود که یک بار وسط روز یکی از خانواده های بستری شدگان در این جا به شکل سر زده خواست وارد شود اما چون ظاهر این جا را هنوز درست نکرده و از روز قبلش بیماران در کثیفی خود مانده بودند به او اجازه ورود داده نشد و گفتند فقط ساعت ۵ تا ۷ عصر می توانی بیایی اما این خانم سر و صدا کرد که مگه بیمارستانه ... من دارم کلی پول می دم و این جا قراره هتل باشه نه بیمارستان و با سر و صدا و داد و بیداد به زور وارد این خانه سالمندان شد و طبیعی است که از چیزی که دید حالش بد شد و شروع به دعوا با مدیر این خانه کرد و گفت من از شما شکایت می کنم، در این جا را پلمپ می کنم و از این حرف ها .. اما در کمال تعجب خانم مدیر تنها به او خندید و گفت هرکاری می خوای بکنی بکن .. هیچ بازرسی حق اومدن توی خانه سالمندان من نداره .. هیچ کس هم هیچ وقت در این جا رو نمی بنده. بعد هم در حالی که به اتاقش می رفت به خدمتکارها دستور داد که بیمار او را با همان لباسی که تنش است به کنار کوچه بگذارند تا این خانم بفهمد با که طرف است . آن خانم هم بیمارش را برد. مریم صحبت های لاله را این گونه ادامه داد: بعد از رفتن آن خانم و مادر پیرش من به مسئول آسایشگاه گفتم حالا اگر واقعا شکایت کنه چی ؟ اما در کمال تعجب این خانم مدیر گفت : وقتی با مشتری طوری حرف بزنی که فکر کنه از پارتی های رده بالا برخورداری ، هیچ وقت جرات شکایت به خودش نمی دهد و البته حق هم با او بود چون نه بازرس خبری شد و نه از ماموران بهزیستی و نه از هیچ کس دیگر!
مریم و لاله حرف می زدند و من درحالی که ضبط خبرنگاری دردست داشتم با تعجب تنها به آنان نگاه کرده و تنها از خود می پرسیدم چگونه ممکن است؟ پس وظیفه اداره بهزیستی در این موارد چیست؟ اداره بهداشت کجاست؟ رشته افکارم را دختر سومی که خودش را نسرین معرفی کرده بود پاره کرد و گفت این حرف ها مهم نیست، مریم دیشب را تعریف کن .. این را که گفت بغض مریم ترکید و گفت: الهی بمیرم .. الهی بمیرم .. و های های گریه کرد... نسرین ، صحبت را ادامه داد : چهار روز پیش پیرمردی را خانواده اش از بیمارستان به این خانه آوردند که به دلیل شکستگی لگن به تازگی مورد جراحی قرارگفته و هنوز بخیه داشت. پیرمرد بیچاره تنها و تنها مشکلش این بود که باید از زخم هایش نگهداری شده و به طور مرتب با بتادین شستشو و ضدعفونی می شد. این صحنه هرگز از ذهنم بیرون نمی رود که به دخترش گفتم پدرتان را در آسایشگاه نگذارید، ممکن است از دنیا برود. اما او به من پرخاش کرد و گفت به شما مربوط نیست. اما من می دانستم وضعیت بهداشتی این جا چگونه است .. شب آن روز پیرمرد رابه همراه خدمتکاران ، مجبور به حمام رفتن کردند و خدمتکاران بی سواد هم از همه جا بی خبر در حالی که پیرمرد زار می زد از درد به خودش می پیچید زخم های او را با آب و صابون شستشو دادند و سپس دوش را بر روی زخم هایش گرفتند. صدای فریادهای پیرمرد هیچ وقت از ذهنم بیرون نمی رود. فردای آن روز زخم ها چرک کرده و عفونی شدند و درحالی که ما دائما با پزشک و مدیر آسایشگاه درباره او صحبت می کردیم آن ها به راحتی می گفتند به شما مربوط نیست. من تنها راه خودم را دعا کردن برای این می دانستم که دعا کنم شاید بازرس بهزیستی یا اداره بهداشت یا هرکس دیگری به آن جا بیاید که نیامد و پس از چهار روز در حالی که عفونت وارد خونش شده بود دیشب پیرمرد به حال اغما فرو رفت . من که دیگر تعادل اعصاب و روانم را از دست داده و پا به پای آن سه دختر اشک می ریختم گفتم : آیا بالاخره بازرس آمد؟ سرانجام پیرمرد چه شد؟
این بار لاله پاسخ داد که نه، هرگز هیچ کس نیامد. دیشب وقتی حال پیرمرد وخیم شد من از پزشک آنجا خواستم که اورژانس را خبر کند تا در صروت لزوم او را احیا کنند. لاله در این جا آهی دلخراش کشید و ادامه داد : آخه خانم، پدر من هم پارسال براثر تصادف از دنیا رفت و من فکر می کردم او هم مثل پدر من است، آخه خیلی به پدرم شباهت داشت ...
مریم ادامه صحبت ها را در دست گرفت و گفت : پزشک و مدیر آُسایشگاه که نسبت خانوادگی نیز با هم دارند در برابر خواهش ما که به اورژانس زنگ بزنیم ، نپذیرفته و خواستند ما را از اتاق بیرون کنند اما من هم مثل لاله ، فکرمی کردم این پدر لاله است که روبه مرگ است و کسی کاری برایش انجام نمی دهد و با شیون و زاری خواستیم به او رسیدگی شود اما پیرمرد درهمان حین ضجه های ما درحالی که لاله دستش را گرفته بود تنها به دلیل وارد شدن عفونت به خونش، نفس آخر را کشید و از دنیا رفت .... پس از فوت او، لاله فریاد زد که همه چیز را به پلیس و اداره بهداشت می گوید اما مدیر آسایشگاه که ما را شاهد جنایت خود می دید بلافاصله با داد و فریاد با ما گفت که همه حق و حقوق ما را می دهد به شرط آن که دیگر به آن جا پا نگذاریم . اما ما قبول نکرده و امروز به این جا آمدیم اما او ما را تهدید کرد که به ما تهمت دزدی می زند و پزشک (برادرزاده اش) و حسابدار ( برادرش ) نیز به شهادت می گیرد که ما دزدی کرده ایم تا به این وسیله ما را مجبور به سکوت کند ... این سه دختر اشک می ریختند و می گفتند شما بگویید ما چه کنیم؟ اکنون دیگر نه کاری داریم که بتوانیم با آن زندگی خود و خانوده مان را بچرخانیم و نه این خاطره وحشتناک هرگز از ذهنم پاک می شود. لاله گفت: خانم تو رو خدا ... شما که خبرنگارید حرف های ما را بنویسید تا دیگر مردم عزیزانشان را به این خانه ها نیاورده و پول هنگفت خود را در کشته شدن خانواده هاشان هدر ندهند . او زار زار می گریست و من تنها به وظیفه قانونی ای فکر می کردم که به عهده سازمان های گوناگون نهاده شده و به راحتی از زیر آن شانه خالی می کنند ... به سخنان وزیر بهداشت ، مدیر اداره بهزیستی و .. فکر می کنم که تا چه حد شعار می دهند و تا چه اندازه بی توجهند به این ناکجا آبادی که نامش را خانه ... خانه ای برای سالمندان گذاشته اند .
گزارش : صبا رادمان