ما به سه شنبه های بدون خودرو عادت داریم

هرچه عقب تر برگردیم حرکات عامه پسند، تاثیرگذارتر، بوده اند اما با گذر زمان، مشاهدات مردمی از این حکایت کردند که فعالیت برخی مسئولان در همین حرکات عامه پسند خلاصه می شود؛ این بود که چنین حرکاتی دیگر نزد مردم خریدار نداشته و به بیانی از مُد افتادند.
 
مردمی که در انبوه جمعیت از هم پیشی می گیرند تا کارت های متروشان را به مکعب های کوچک زردرنگی که روی دیوارهای خروجی مترو نصب شده اند بزنند بلکه رقمی(ناچیز) به کارتشان برگردد، یا آن هایی که در فشار بی آرتی ها(اتوبوس های تندرو)، چندین بار لای درهای تاشو، استخوان هایشان صدا داده،  شاید اصلا مسئولانی را که به دلایل «مناسبتی»، در مترو حاضر می شوند، نبینند. فشار سوارشدن و و تردد زمانی دو چندان می شود که این کار را بخواهی هر روز انجام دهی از طرفی این ازدحام  با حضور«دستفروشان سامان داده نشده»، توسط شهرداری باز هم بیشتر می شود.
 
 حال، سوالی که پیش می آید این است؛  یعنی مسئولان نمی دانند همین که سعی دارند اتوبوس و مترو و دوچرخه سوارشدنشان را «خبر»ی کنند، یعنی این که این قدر در همه سال های مسئولیت پذیری خود و هم ردیفانشان، از مردم فاصله گرفته اند که تازگی و نوبودن کارشان منجر به ارزشمند شدن خبر مترو و اتوبوس سواریشان می شود؟
 
آن ها فکر نمی کنند که مردم ممکن است پیش خودشان بگویند کاری را که ما به صورت یومیه انجام می دهیم، برای مقامات مسئول(حتی دست چندم آن ها)، آن قدر غیر معمول است که از آن عکس می گیرند و فیلم بر می دارند. اگر هم مسئولان، این کار را برای خوشحال شدن مردم (یا حفظ محیط زیست علی الخصوص در سه شنبه های بدون خودرو) انجام می دهند، با گشتی در شهر، متوجه خواهند شد که مردم، خوشحال که نمی شوند هیچ؛ ممکن است عصبانی تر هم بشوند؛ مردمی که این روزها به خاطر بالارفتن قیمت ها و ناتوانی در تامین هزینه های زندگی، خیلی زودتر از گذشته ها عصبانی می شوند.
 
عده ای هم این حرکت مسئولان را نوعی فرهنگ سازی برداشت می کنند؛ این که مردم تشویق شوند به جای خودرو شخصی، اتوبوس و مترو سوار شوند یا این که با دوچرخه تردد کنند. مردم اما دوست ندارند به تعداد مسافران اضافه شود، چون این وسایل دیگر جا ندارند و چشمشان آب نمی خورد چیزی به سیستم حمل و نقل شهری اضافه شود؛ آن ها در زمان حال، زندگی می کنند و شاید پیشینه قضیه هم برایشان مهم نباشد که روزگاری شهرداری می زیسته که برای تبلیغات انتخابات ریاست جمهوری، استخدام های بالایی در مترو انجام داده و بعد که موقع پرداخت حقوقشان شده، قیمت بلیط را بالا برده.
 
 با همه این تفاسیر، به نظر می رسد یک فرهنگ خاص در میان مردمی نهادینه می شود که عصبانی نباشند و حضور افراد دارای مسئولیت در کنار مردم و در وسیله حمل و نقل عمومی نه تعجب کسی را برانگیزد و نه خبری شود.