استاد شجریان، رسانه ملی و باقی قضایا

شکایت استاد شجریان از رسانه ملی به خاطر پخش بدون رضایت آثارش بعد از 9‌سال منتهی به حکمی شد که به نفع طرف مقابل بود. وکیل شاکی در مورد آخرین جلسه دادرسی می‌گوید: «سلیقه و طرز تفکر قاضی این بود که صدا و سیما کار بدی نکرده و شاید پخش آثار به نفع موکل هم بوده‌است، و هیچ کدام از دلایل ما مورد توجه دادگاه قرار نگرفت، و نهایتاً یک‌روز بعد، دادگاه رأی مبنی بر ردّ شکایت صادر و اعلام کرد پخش آثار موکل در صدا و سیما، موجب شهرت وی شده، و به زیان او نبوده‌است.
این‌که حکم صادره تا چه میزان با قوانین و مقررات مطابقت دارد، و آیا در دادگاه تجدید نظر تأیید یا رد خواهدشد، و حتی این‌که صدور چنین حکمی چه تبعاتی برای عالم هنر و هنرمندان دارد، مورد بحث نگارنده نیست. در این یادداشت صرفاً به نکته‌ای خاص می‌پردازم که بسیار قابل‌تأمل است:
قاضی محترم پرونده شکایت شاکی و استدلال وکیل او را نپذیرفته و با قبول دفاعیات متشاکی به نفع او حکم داده‌است. استدلال رسانه ملی این است که انتشار آثار یک فرد از صدا و سیما حتی اگر محمدرضا شجریان هم باشد، موجبات معروفیت او را فراهم می‌آورد! اگر این استدلال را بپذیریم، مدیران رسانه ملی در مخمصه ویژه‌ای قرار می‌گیرند و باید پاسخ‌گوی سؤال بسیار مهم‌تری باشند:
آیا قرار دادن تریبون رسانه ملی در اختیار جمع بسیار محدودی از مداحان و سخنرانان و سیاسیون که اتفاقاً ذائقه سیاسی بسیار نزدیکی به مدیران رسانه ملی دارند، موجبات معروفیت آنان را فراهم نمی‌آورد؟ آیا این امر با هدف تبلیغ برای یک حزب سیاسی خاص صورت نمی‌گیرد؟!
طی سالیان گذشته امکانات مالی گسترده‌ای برای راه‌اندازی مؤسسات آموزش عالی با هدف تربیت مداحان صرف شده‌است.
آیا رسانه ملی غیر از چندنفر مداح خاص که معمولاً سابقه موضع گیری تند سیاسی دارند، و چندنفر واعظ خاص که وابسته به جریان سیاسی تندرو هستند، فرد دیگری را نمی‌شناسد که با علم کردن مکرر آن جمع محدود، متهم به جانبداری سیاسی و واگذاری رانت آنتن سیما به یک دسته سیاسی تندرو نشود؟!
چگونه است که پخش آثار استاد شجریان از سیما موجب معروفیت او می‌شود، اما پخش چندباره سخنرانی‌های مذهبی یک واعظ که در سخنرانی‌های سیاسی خود در اجتماعات مختلف غیر از صدور حکم جهاد (!) علیه دولت منتخب مردم، به هر حربه‌ای برای تقویت جناح سیاسی رقیب دولت متوسل شده، بری از شائبه تبلیغ برای «چهره ساختن» از ایشان است، و مصداق استفاده حزبی و جناحی از امکانات عمومی تلقی نمی‌شود؟!