محاسن جلب افکار عمومی غرب

به عنوان مقدمه باید گفت آنچه مخالفت روزافزون با ایران را سبب شده همانا قدرت و نفوذ روزافزون ایران در منطقه و به چالش کشیده شدن هژمونی آمریکاست که هیچ کدام نمی‌توانند همدیگر را تحمل و تفوق دیگری را بر خاورمیانه بپذیرند چرا که به صلاح استقلال و کیان و وزانت ایران نیست که قدمی پس بگذارد و آمریکا هم خوی استعماری و منافع منطقه‌ای خود را نمی‌تواند با قدرت گرفتن ایران، نادیده بگیرد. علت القای ایران هراسی در دل همسایگان عرب ایران هم نخست اقتصادی و فروش تجهیزات نظامی است و دوم، حفظ جای پای آمریکا را کشورهایی مثل عربستان و ترکیه و رژیم صهونیستی بر عهده خود فرض می‌دانند. چون ترکیه که در برابر ما گاهی به میخ و گاهی به نعل می‌زند عضو ناتو و پیرو سیاست غرب است و جهت توسعه‌طلبی تاریخ خود ‌نمی‌تواند ایران قدرتمند را در کنار خود تحمل کند و عربستان و رژیم صهیونیستی نیز از کشورهای اقماری آمریکا هستند و بقای آنها به حمایت آمریکا بستگی دارد. ناگفته نماند که ما به همان دلیلی که آمریکا از رژیم‌های صهیونیستی و آل سعود حمایت می‌کند، ما از سوریه و عراق و مقاومت و فلسطین و یمن پشتیبانی می‌کنیم که نخست بنا به فلسفه عقیدتی ماست و دوم، این حمایت‌ها استقلال ما را تضمین و بیمه می‌کند و به همان دلیلی در این مناطق حضور داریم که آمریکا و اقمارش حضور تخریبی دارند و همه آن حضورها و تخریب‌ها هم آن است که به مرزهای ایران نزدیک شوند و آنچه در آنجا اجرا می‌کنند در خانه ما مجری باشند.
اما آنچه می‌تواند در این آَشفته بازاری که پس از روی کار آمدن «ترامپ» تشدید شده است، جبهه ما را تقویت کند سه نکته بیش نیست: نخست سپردن امور سیاسی به نهاد دیپلماسی خبره و قابل و موقع‌شناس کنونی و پرهیز از دخالت‌های نا به جایی که در آن متخصص نیستیم و گاهی تیری در تاریکی رها می‌کنیم و متاسفانه بر هزینه‌های نظام می‌افزاییم و بارش را سنگین‌تر از پیش می‌کنیم و از گذشته‌های دور و نزدیک هم عبرت نمی‌گیریم. دوم حفظ وحدت داخلی است که می‌تواند بنیان مرصوص ما باشد و هر دوراندیش نکته بین مسلمان و ایرانی را به این واقعیت غیر‌قابل انکار ملزم می‌کند که نه به گفتار و نه در عمل بر این اساس، خدشه وارد نکند چون امر مسلمی است که اگر جبهه داخلی متفرق ‌و چند دسته باشیم، شکستن ما آن هم در این شرایط، قطعی و آنی است و در آن صورت «نه از تاک، نشان می‌ماند و نه از تاک نشان!» و نکته سوم جلب افکار عمومی مردم آمریکا و به تبع آن اروپاست زیرا در آمریکا و اروپا، تاثیری که افکار عمومی بر حکومتها می‌گذارد، غیر از این سوی عالم است نشان آن که بعد از صدور فرمان غیر عقلانی ترامپ مبنی بر عدم ورود هفت کشور مسلمان بویژه ایران به خاک آمریکا، افکار عمومی آمریکا به حمایت از ایران و مخالفت با فرمان ترامپ متمایل گردید تا آنجا که اذعان شد به این که تیم ملی کشتی آمریکا به لجاجت با رئیس جمهور تازه کار خود به ایران آمد و دیدیم که در تهران و کرمانشاه به روشن‌بینی و هشیاری مردم موقعیت شناس ایران به طرز شایسته‌ای قدر دید تا آنجا که هر کدام از کشتی‌گیران در بازگشت به خاک آمریکا سفیر حسن نیت و مبلغ خوبی برای ایران شدند و جمله «جردن باروز» نابغه کشتی آمریکا و جهان که گفت «در ایران بیش از هر کشوری در جهان محبوب است » و نیز رضایت تک تک کشتی‌گیران آمریکا که بر روی تشک ‌حتی در مبارزه به همتایان روسی و آذری و گرجی به شدت از ناحیه ایرانیان تشویق می‌شدند افکار عمومی ایالات متحده را بیش از پیش به ایران و سفر به کشور عزیز ما ترغیب کرد. از جمله، خبری که «ابراهیم پورفرج» رئیس جامعه تورگردانان به ایسنا داده است (به نقل از روزنامه ایران) به این که بسیاری از شهروندان آمریکایی می‌خواهند از سر لجبازی به ایران بیایند، امر مبارک و قابل تاملی است. بخت خوش، عمل نسنجیده ترامپ، شری بود که به خیر ما انجامید « الخیر فی ماوقع». مایه شادی ما آن که اروپاییان هم با آگاهی از شوق سفر آمریکایی‌ها به ایران، اشتیاقی دو چندان یافته‌اند و عده گردشگرانشان مثل مشتاقان آمریکایی به ایران، از نظر عده نیز دو برابر شده است. سفر و حضوری که به آن بیش از گذشته نیازمندیم چون علاوه بر آن که می‌تواند نگرش مردم جهان را نسبت به دین و فرهنگ و مدنیت ما که به علت سوء تبلیغی استعمار و استثمار، تخریب و منفی شده بود بازسازی و مثبت نماید، از حیث سیاسی، فرهنگی و اقتصادی نیز بسیار به سود ماست. پس باید همه زمینه‌های عاطفی و فرهنگی و اقتصادی و اجتماعی چنین حضوری را فراهم نماییم و تکریم مهمان را همان گونه که از ارزش‌های نژادی ودینی ماست گرامی بداریم چرا که گرامیداشت و تامل و توجه به نیازهای معقول و مشروع و تضمین امنیت و آرامش روحی و روانی مهمانان از تاکیدات مولای متقیان در نهج‌البلاغه شریف است.