مربیان، باشگاهها و عقب ماندگی فوتبال

فوتبال همیشه با حاشیه های فراوان و خاص خودش همراه است اما در یکی، دو هفته گذشته این حاشیه ها بعد از برگزاری دربی پایتخت و بیان نظرات برخی کارشناسان و کی روش سرمربی تیم ملی کشورمان به اوج خود رسید و باعث شد تا با واکنش مربیان تیم های لیگ برتری به خصوص امیر قلعه نویی و علی دایی همراه باشد. اینکه حق با کیست و این حاشیه ها چقدر می تواند به فوتبال ملی کشورمان کمک کند، جای تامل و بررسی فراوان دارد لذا جا دارد به چند مورد اشاره شود.
یک:اگر بخواهیم یک بررسی منطقی به لیگ برتر فوتبال کشور داشته باشیم باید عنوان کنیم که در این فصل سطح فنی مسابقات نسبت به نه دوره قبلی لیگ برتر افزایش داشته است و دانش فنی مربیان افزایش داشته است اما اینکه خروجی لیگ در این فصل چه بوده است را باید در جای خود بررسی کرد ولی اینکه کی روش به عنوان سرمربی تیم ملی فوتبال کشورمان انتخاب شد و با مبلغ قابل توجهی قرارداد بسته شد به این علت بود تا در تیم ملی شاهد نتایج خوب و آبرومندی باشیم و قطعا وی با علم به اینکه فوتبال ما در چه سطحی قرار دارد ،این مسئولیت را پذیرفته است لذا در این برهه از زمان بیان اینکه تیم های لیگ برتری از فوتبال مدرن دنیا عقب هستند هیچ دردی را برای اینده فوتبال درمان نخواهد کرد چون وی با اطلاعات خوبی وارد فوتبال ملی ایران شده است و اگر چند روز بعد از واکنش چند مربی طی گفتگویی به اصلاح سخنان قبلی خود پرداخت ولی باید گفت این طرز تفکر کی روش نوعی فرار به جلو است!
دو:حال باید دید انتظار ما از فوتبال و به خصوص برگزاری لیگ برتر چیست ؟ آیا اینکه فوتبال ما از سطح روز دنیا عقب است و تاکنون خروجی خوبی را از دل لیگ برتر شاهد نبوده ایم باید به گردن سرمربیان بیاندازیم و آنها را مقصر این معایب بدانیم؟ بر فرض مثال آیا اگر کی روش سرمربی تیم استقلال تهران بود از امیر قلعه نویی بهتر نتیجه می گرفت؟ یا نتایج قابل قبول مربی جوانی مثل گل محمدی را می توانست بدست آورد؟ مگر مربی پرتغالی پرسپولیس در این تیم چه کرد یا مربی پرتغالی نفت ابادان چه گلی بر سر این تیم زد؟! لذا باید گفت مربیان وطنی هم به اندازه خود دارای دانش فنی بالایی هستند ولی باید دید چه ابزارهای مناسبی را برای رشد فوتبال و تیم های باشگاهی خود در اختیار دارند. متاسفانه یکی از دلایل مشکلات و عقب ماندگی فوتبال کشورمان حضور مدیران غیر فوتبالی در راس باشگاهها است که باعث وضعیت بیمارگونه اقتصادی فوتبال شده اند و همین تفکر دلیلی شده تا اکثر آنها فقط به دنبال نتیجه گرایی باشند تا سازندگی! ضمن اینکه بیشتر آنها برای اینکه دوران مدیریت خود کارنامه خوبی داشته باشند فقط به فکر برنامه ریزی کوتاه مدت هستند چون به خوبی می دانند ثبات مدیریتی وجود ندارد. لذا با این نوع طرز تفکر حاکم از مربیان چه انتظاری می توان داشت که بتوانند معجزه کنند؟ به عنوان مثال حسین فرکی با تیم فولاد فوتبال خوبی را به نمایش گذاشته است آیا می توان امیدوار بود که به این مربی کار بلد فرصت سه ساله داده خواهد شد؟ یا چرا عبداله ویسی در تیم صبا موفق است ولی در تیم پیکان برکنار می شود؟ پس باید نگاه جدیدی به فوتبال داشته باشیم و برای رشد و تعالی فوتبال کشور باید ساختار باشگاهها به صورت اصولی و برای همیشه اصلاح شود ، نه اینکه برای واگذاری دو تیم پرسپولیس و استقلال به بخش خصوصی فقط سالها شعار داده شود و همیشه افراد سیاسی باشند که این دو تیم را در اختیار داشته باشند. در پایان باید گفت که بیان تمام این حرف ها هیچ کمکی به فوتبال ملی نخواهد کرد و در شرایط فعلی همه باید دست به دست هم داده تا شرایطی را فراهم کنیم تا شاهد حضور تیم ملی در جام جهانی باشیم.