- بخش انرژی کشور نیازمند تحول بنیادین است
- طلب 127 میلیاردی پرسپولیس از وزارت ورزش!
- درباره دستور بازداشت نتانیاهو و گالانت چه می دانیم؟
- قیمت کارخانه ای محصولات ایران خودرو، ویژه آذر 1403
- عراقچی: عملیات «وعده صادق ۳» حتما اجرا می‌شود
- غریب‌آبادی: قطعنامه، هیچ ارتباطی بین برنامه هسته‌ای ایران و شورای امنیت برقرار نمی‌کند
- پاسخ ایران به قطعنامه آژانس؛ راه‌اندازی مجموعه قابل‌توجهی از سانتریفیوژهای جدید و پیشرفته
- تصویب قطعنامه سیاسی شورای حکام علیه برنامه صلح‌آمیز هسته‌ای ایران
- لاریجانی:آمریکا یا به برجام بازگردد یا با پذیرش شروط ایران دنبال توافق بعدی باشد
- این گوشی‌ها اندروید ۱۶ را زودتر از همه دریافت می‌کنند
دوشنبه ۱۳ بهمن ۱۳۹۹ ساعت ۱۷:۳۴
توصیه ای به هر دو جناح سیاسی کشور
محمدجواد پهلوان*
مباحث مربوط به انتخابات 1400 کم کم در حال داغ شدن است. هرچند در کوچه و خیابان رد و نشانه ای در این باب نمی توان یافت اما در میان اهالی سیاست ماجرا فرق دارد. طبیعی هم به نظر می رسد. به هرحال شور انتخاباتی ابتدا باید در احزاب، جریان ها و محافل سیاسی شکل بگیرد و سپس به جامعه تزریق شود. حال اینکه مردم چقدر این این جو و شور را بپذیرند و چقدر پس بزنند حدیث دیگری دارد.
مباحث مربوط به انتخابات 1400 کم کم در حال داغ شدن است. هرچند در کوچه و خیابان رد و نشانه ای در این باب نمی توان یافت اما در میان اهالی سیاست ماجرا فرق دارد. طبیعی هم به نظر می رسد. به هرحال شور انتخاباتی ابتدا باید در احزاب، جریان ها و محافل سیاسی شکل بگیرد و سپس به جامعه تزریق شود. حال اینکه مردم چقدر این جو و شور را بپذیرند و چقدر پس بزنند حدیث دیگری دارد.
چه بسا ممکن است شرایط بسان انتخابات 1388 شود که حتی غیرسیاسی ترین افراد جامعه نیز سیاسی شده بودند و با تخمه ومخلفات دیگر پای مناظره های انتخاباتی می نشستند و یا مثل انتخابات 1398 شود که انتخابات برگزار شد و خیلی از مردم از اصلا متوجه چنین رویدادی نشدند!
صرفنظر از کیفیت و کمیت ظهور و حضور مردم در انتخابات 1400 به جریان های سیاسی کشور یعنی اصلاح طلبان و اصولگرایان توصیه می شود به سراغ کاندیدای میانه و ائتلاف های خارج از جریان نروند. در چرایی این نهی، دو تجربه دم دست را باید ذکر کرد. اصولگرایان سال 1384 پشت احمدی نژاد قرار گرفتند و سال 1390 گفتند وی اصولگرا نیست و کاندیدای اصلی ما نبوده است. اصلاح طلبان نیز سال 1392 پشت حسن روحانی قرار گرفتند و سال 1399 گفتند وی اصلاح طلب نیست و کاندیدای اصلی ما نبوده است. آیا در چنین شرایطی مردم باز هم می توانند به دو گروه عمده سیاسی کشور اعتماد کنند؟
به نظر می رسد راه حل هم ساده است و هم سخت. ساده از این جهت که دو جریان سیاسی دچار قحط الرجال نیستند و می توانند چهره های اصلی خود را وارد میدان کنند و سخت است زیرا هر کدام از دو جریان ملاحظات قابل تاملی در این راستا دارند. اصولگرایان به خوبی می دانند کاندیدای اصلی آنان اگر وارد میدان شود پایگاه اجتماعی ندارد. سقف رای آنان رای 4 میلیونی سعید جلیلی بود. اصلاح طلبان نیز کاندیداهای اصلی شان رای و پایگاه دارند اما ممکن است از فیلتر شورای نگهبان عبور نکنند.
چاره چیست؟ چاره این است که اصلاح طلبان و اصولگرایان هزینه های موارد فوق را بپذیرند. یعنی اصلاح طلبان کاندیدای اصلی را معرفی کنند اگر هم رد صلاحیت شد هزینه آن بر دوش شورای نگهبان بیافتد. اصولگرایان هم کاندیدای اصلی را معرفی کنند واگر هم رای نیاورد بروند سراغ اصلاح واقعی رویکردهای خود و میان جامعه و قدرت تکلیف خود را مشص کرده و یکی را انتخاب کنند.
پس از پایان ریاست جمهوری سید محمد خاتمی 16 سال است که هر دو جریان سیاسی کشور زیر بار مسئولیت تصمیم های خود نمی رود .ای کاش از 1400 این شرایط تغییر کند. اگر نکند اضمحلال هر دو جریان سرعت بیشتری می گیرد. چاره کار ائتلاف هایی نظیر ائتلاف 92 نیست. تجربه 8 سال اخیر نشان داد با اخراجی های یک جناح تحت عنوان میانه نمی توان به فرجام مشخصی رسید.
*حقوقدان و استاد دانشگاه
چه بسا ممکن است شرایط بسان انتخابات 1388 شود که حتی غیرسیاسی ترین افراد جامعه نیز سیاسی شده بودند و با تخمه ومخلفات دیگر پای مناظره های انتخاباتی می نشستند و یا مثل انتخابات 1398 شود که انتخابات برگزار شد و خیلی از مردم از اصلا متوجه چنین رویدادی نشدند!
صرفنظر از کیفیت و کمیت ظهور و حضور مردم در انتخابات 1400 به جریان های سیاسی کشور یعنی اصلاح طلبان و اصولگرایان توصیه می شود به سراغ کاندیدای میانه و ائتلاف های خارج از جریان نروند. در چرایی این نهی، دو تجربه دم دست را باید ذکر کرد. اصولگرایان سال 1384 پشت احمدی نژاد قرار گرفتند و سال 1390 گفتند وی اصولگرا نیست و کاندیدای اصلی ما نبوده است. اصلاح طلبان نیز سال 1392 پشت حسن روحانی قرار گرفتند و سال 1399 گفتند وی اصلاح طلب نیست و کاندیدای اصلی ما نبوده است. آیا در چنین شرایطی مردم باز هم می توانند به دو گروه عمده سیاسی کشور اعتماد کنند؟
به نظر می رسد راه حل هم ساده است و هم سخت. ساده از این جهت که دو جریان سیاسی دچار قحط الرجال نیستند و می توانند چهره های اصلی خود را وارد میدان کنند و سخت است زیرا هر کدام از دو جریان ملاحظات قابل تاملی در این راستا دارند. اصولگرایان به خوبی می دانند کاندیدای اصلی آنان اگر وارد میدان شود پایگاه اجتماعی ندارد. سقف رای آنان رای 4 میلیونی سعید جلیلی بود. اصلاح طلبان نیز کاندیداهای اصلی شان رای و پایگاه دارند اما ممکن است از فیلتر شورای نگهبان عبور نکنند.
چاره چیست؟ چاره این است که اصلاح طلبان و اصولگرایان هزینه های موارد فوق را بپذیرند. یعنی اصلاح طلبان کاندیدای اصلی را معرفی کنند اگر هم رد صلاحیت شد هزینه آن بر دوش شورای نگهبان بیافتد. اصولگرایان هم کاندیدای اصلی را معرفی کنند واگر هم رای نیاورد بروند سراغ اصلاح واقعی رویکردهای خود و میان جامعه و قدرت تکلیف خود را مشص کرده و یکی را انتخاب کنند.
پس از پایان ریاست جمهوری سید محمد خاتمی 16 سال است که هر دو جریان سیاسی کشور زیر بار مسئولیت تصمیم های خود نمی رود .ای کاش از 1400 این شرایط تغییر کند. اگر نکند اضمحلال هر دو جریان سرعت بیشتری می گیرد. چاره کار ائتلاف هایی نظیر ائتلاف 92 نیست. تجربه 8 سال اخیر نشان داد با اخراجی های یک جناح تحت عنوان میانه نمی توان به فرجام مشخصی رسید.
*حقوقدان و استاد دانشگاه
کد مطلب: 144206
