- ادعای جدید چهره نزدیک به سعید جلیلی درباره فیلترینگ
- واکنش سازمان غذا و دارو به فروش برچسب اصالت دارو در دیوار
- وضعیت آب و هوای تهران طی روزهای آینده
- اجرای همسان‌سازیِ ۴۰ درصدی برای همه بازنشستگان از آذرماه؟
- مکانیسم ماشه فعال می شود؟
- یک گزینه عجیب دیگر در دولت ترامپ
- آمادگی ایران برای توافق جدید هسته ای با ترامپ
- گوشت گرم تنظیم بازاری از آفریقا می‌رسد
- جداسازی بزرگراه‌های پایتخت در دستور کار شهرداری
- هشدار چین درباره فشار آژانس به ایران
پس لرزه‌های رفتار جنجالی امام جمعه رشت
به گزارش مردم سالاری آنلاین، در ادامه این مطلب آمده است؛
نماینده هر شخص یا هر گروه باید واقعا نماینده آن شخص یا آن گروه باشد؛ نه اینکه با آن عنوان و تابلو خودش را معرفی کند ولی هیچ ارتباط و نسبتی با شخص اصلی نداشته باشد. کما اینکه بندگان خدا که مقررشده خلیفةالله باشند باید آینه مستخلف‌عنه شوند؛ یعنی رنگ خدایی به خود بگیرند و اسماء و صفات الهی را در خود متجلی نمایند.
نماینده مردم نیز باید مردم را نمایندگی کند؛ نه‌اینکه منفصل از رأی و خواسته مردم، اعلام و اعمال نظر نماید. حال می‌خواهد وکیل ملت در مجلس شورای اسلامی باشد یا شورای شهر و روستا یا هر نمایندگی دیگری که متصور است.
نمایندگان ولی‌فقیه هم باید ایشان را نمایندگی کنند و لاجرم نیاز است ابتدا منظومه آراء و اندیشه ولی را فهم کرده و سپس آن‌ها را در مقام نظر و عمل، پیاده کنند. به‌علاوه لازم است آخرین بیانات و منویات معظم‌له را شنیده، فهمیده و نصب‌العین قرار دهند و ادبیات و عملیات خود را به‌روز کنند. از دستور رأفت ولی فقیه با وجود اختلاف سلایق و عقاید تا اعلام برائت کسی که در جایگاه نمایندگی ایشان قرار دارد فاصله بسیاری است. نماینده باید مثل آینه باشد؛ هم شفاف و پاکیزه و هم منعکس‌کننده کسانی‌که او را نمایندگی می‌کند. اگر کسی می‌خواهد خودش را نشان دهد یا حرف خودش را بزند باید از نمایندگی استعفا کند.
نماینده موظف است، آینه‌وار نظرات و مطالب اصیل را نمایش داده و پیگیری کند تا حقیقتا او را نمایندگی کرده باشد وگرنه در این امانت، خیانت کرده است.
شاید در ابعاد و انواع نمایندگی، نماینده ولی‌فقیه، سخت‌ترین کار را به‌عهده دارد؛ چون متعهد و موظف است کسی را نمایندگی کند که فارغ از بُعد و جایگاه سیاسی، شأنیت دینی و الهی دارد و خدشه به آن جایگاه با دین و اعتقاد مردم، سروکار خواهد داشت.
از همه گناهان باید بیزار بود ولی اگر بنا به بیزاری از گناهکاران باشد، ناگزیریم از همه بیزار باشیم! چه‌کسی می‌تواند ادعا کند که مرتکب گناه نشده است؟
چرا برخی با تنگ‌نظری دایره امر به معروف و نهی از منکر را تنها مساوی با امر به حجاب و نهی از بی‌حجابی می‌دانند؟ چرا نمی‌فهمیم بابت چه چیزی همه واجبات در برابر امر به معروف و نهی از منکر همچون قطره آبی در مقابل دریای پهناور است؟ چرا سختی و ظرافت این مهمترین واجب را درک نمی‌کنیم؟ چرا زبان این نسل را نمی‌فهمیم و ازقضا گمان می‌کنیم با این اعلام برائت‌ها و بیزاری‌جستن‌ها بهترین کار را انجام می‌دهیم؟ باور کنید که اینگونه عمل کردن در قبال خطاها، خود بزرگترین خطاست.
