اگر دست خیری برای این خانه پیدا شود...

به گزارش ایسنا، نقشه‌ تهرانِ امروز نام این بنا را «بنیاد آموزشی میلاد طاها» معرفی کرده، اما نقشه‌های قدیمی‌تر نامی به جز آن را ثبت کرده‌اند هرچند قابل خواندن نیست، ولی نامِ شخصی مشخص روی نقشه ثبت شده است، اگر قرار به دیدن خانه طبق نقشه‌های قدیمی‌تر باشد آن حتی در چند قدمی مجلس شورای ملی قدیم قرار دارد، نبش اولین کوچه در خیابان جورکش.
و حالا بیش از پنج ماه است که مالک آن با نصب کاغذهایی با متنی یکسان اعلام کرده که قصد فروش این خانه را دارد: «این ملک به مساحت ۵۶۵ متر مسکونی به فروش می‌رسد تلفن تماس ...»
هرچند خرید و فروش بناهای تاریخی هیچ منع قانونی ندارد، اما فعالان میراث فرهنگی در تلاش‌اند تا با پیدا کردن سرمایه‌گذاری که قصدش حفاظت از این بنای تاریخی است، از پابرجا ماندن این بنای تاریخی در دل بهارستان مطمئن باشند.

محمدعلی عزت‌زاده - دبیر انجمن ایران‌شناسی - یکی از این فعالان است که برای پیدا کردن سرمایه‌گذاری که بتواند این خانه را از تخریب نجات دهد، تلاش می‌کند. او در نوشته‌ای خطاب به «نیکوکاران و نهادهای فرهنگی» از آن‌ها خواسته‌ است: «خواهشمندم برای پیشگیری از تخریب این بنای ارزشمند، آن را خریداری و به مرکز فرهنگی تبدیل کنند. طرحی برای این امر نیز موجود است.»
او در گفت‌وگو با ایسنا می‌گوید:‌ طبق بررسی‌هایی که انجام داده‌ایم، مشخص شده این بنای تاریخی هنوز در فهرست آثار ملی به ثبت نرسیده است، اما با این وجود اطلاعات نسبتا دقیقی از آن وجود دارد. بر آن اساس به نظر می‌رسد این خانه اکنون حدود ۹۰ سال دارد و در دوره پهلوی اول ساخته شده و از ابتدا در اختیار خانواده‌ای بوده که چند دست گشته و مالکان کنونی قصد فروش این بنای تاریخی را دارند.
او با بیان این‌که از مدتی قبل در تلاش است تا سرمایه‌گذاری را برای خرید این بنای تاریخی پیدا کند، از ایده‌هایی که برای کاربری این بنای تاریخی در نظر دارد، می‌گوید: «اگر سرمایه‌گذار موافق باشد می‌توان طبقه نخست این بنای تاریخی را به یک نمایشگاه (موزه) دائمی و طبقه دوم آن را نیز به دفتر مرکزی "انجمن ایران شناسی" تبدیل کرد.»
به نظر می‌رسد در صورتی که پیش از هر اقدامی این بنای ارزشمند تاریخی که از قضا موقعیت مناسبی دارد و اصلا به همین دلیل احتمال شناسایی شدن آن توسط کارشناسان میراث فرهنگی بسیار کم است، تا کنون در فهرست آثار ملی به ثبت رسیده بود، هیچ نگرانی از خرید و فروش آن نیز وجود نداشت و احتمال آسیب وارد شدن به آن کمتر بود.