یوونتوس؛ بانوی خیلی ‌پیر!

یوونتوس، ‌در همان مرحله ‌اول دور حذفی‌ لیگ قهرمانان حذف‌ شد تا حسرت قهرمانیشان ۲۵ ساله‌شود. ‌اما مساله مهم‌تر علل باخت تیم‌ بود، عللی که ردپایش در تمام ۲ سال گذشته با وجود تغییر سرمربی یکسان‌است و اگر معجزه‌‌ای به‌نام رونالدو نبود امسال نمی‌توانستند لیگ ایتالیا را فتح ‌کنند.
آن علل مربی و بازیکنانی‌ است که برنامه‌ای برای حرفه‌ خود ندارند. در سال قبل خیلی راحت می‌توانستند با استفاده از موقعیت میزبانی به نیمه‌نهایی لیگ‌قهرمانان صعود‌کنند و در نهایت هم فینالیست شوند اما اشتباهات بچه‌گانه مربی و بازیکنان بی‌رمق و بی‌کیفیت در بازی برگشت با تیم شگفتی‌ساز آژاکس و جوانانی که یادآور نسل طلایی این باشگاه پس از سال‌ها بود مانع از رسیدن به نوک قله ‌شد. اما آیا این وضع درست است یا نمی‌شود تغییر‌کرد؟ ‌ما با مربی طرف هستیم که پاکت‌ سیگار برایش مهم‌تر از فیلم آنالیز بازی رقباست. مائوریزیو ساری در حالی با عنوان قهرمان لیگ‌اروپا با چلسی راهی یوونتوس‌ شد که در تمام فصل برنامه نداشتن تیمش برای حمله و رها کردن کار‌های دفاعی مشهود‌ بود و به اذعان خودش در امر روانشناسی و ارتباط با باریکنان ضعیف‌بود و بازیکنان به او توجه نمی‌کردند. ‌همچنین در زمینه خرید بازیکنان و چینش بازیکنان با وجود امکانات مالی باشگاه ضعیف عمل‌کرد. ‌یکی از انتقادات وارده به او، ‌استفاده مکرر از گونزالو هیگواین است و دلیل این انتقاد، وزن بالا و سرعت پایین وی است که باعث از کار انداختن قوای تهاجمی می‌شود و عملا مساوی‌است با ۱۰ نفره بازی‌کردن،‌ ساری در حالی وارد تورین‌شد که وعده ‌داد با تکیه بر سبک بازی هجومیش؛ ساری‌بال باعث می‌شود رونالدو، رکورد آقای گلی سری‌آ را که ۳۸ گل است بشکند، اما در کل فصل چیزی که مشهود ‌بود، عدم توانایی ارسال توپ به مهاجمین بوده ‌است. ‌در واقع چیزی به اسم هافبک و بازیساز معنا نداشت و رونالدو که با ۳۷ گل بهترین گلزن یوونتوس در فصل بود عموما با اقدامات فردی یا بازی‌سازی‌های دیبالا موفق به فتح دروازه می‌شد و عملا وی و دیبالا تنها بودند.
در طرف مقابل با بازیکنانی طرف هستیم که بجای استفاده از امکانات باشگاه مطرح و ثروتمندی مانند یوونتوس و استفاده از درآمد خود و تمرینات خصوصی،‌ وقت خود را به بطالت و منتشر‌کردن عکس‌هایشان و شرکت در مراسم خوشتیپ‌ترین ورزشکار سال صرف می‌کنند. به طور مثال دنیلو، مدافع برزیلی که در ابتدای فصل از منچسترسیتی جذب ‌شد،عملکرد ضعیفی داشت‌ و حضورش توام با دریافت اخطار از داور بود، ‌مثل شروع دوباره سری‌آ بعد از کنترل کرونا که وی در دو بازی ۲۰ دقیقه در زمین حضور‌داشت اما ۲ کارت زرد هم دریافت‌کرد، ‌یا بازیکن برزیلی دیگر یعنی داگلاس ‌کاستا، که مهاجم تحسین‌شده‌ای است اما مصدومیت‌های مکرر باعث میشد دست تیم در پوست‌گردو گذاشته‌شود و خودش نیز مدام فرم مطلوبش را از دست‌بدهد و فرصت کسب افتخار را از دست ‌بدهد. این عوامل به همراه مصدومیت کاپیتان و مدافع با تجربه باشگاه یعنی جورجی کیلینی در ابتدای فصل باعث تحلیل رفتن قوای باشگاه‌ شد و سبب از دست‌دادن سوپر‌کاپ ایتالیا و جام حذفی و لیگ‌قهرمانان شد، لیگ داخلی را هم به صدقه‌سری رونالدو و معجزه‌هایش فتح‌کردند. ‌رونالدو در این فصل در ۱۲ بازی متوالی گلزنی‌کرد تا در رکورد‌های لیگ‌ایتالیا هم سهمی داشته‌باشد،‌اما نتوانست رکورد گلزنی لیگ را بشکند و توپ‌طلا را کسب‌کند و با اعطاعنوان  بهترین بازیکن فصل به دیبالا در میان بهت فوتبالدوستان فصل جالبی را از نظر عناوین سپری‌نکرد.
در تمام ادیان و اصول فسلسفی،‌استفاده از وقت و پیشرفت‌کردن نسبت به دیروز یک اصل بسیار مهم‌است،‌آیا بازیکنانی که حتی نمی‌توانند یک پاس سالم بدهند،حیات‌دارند؟‌یا مانند زامبی‌ها مرده متحرک و وحشتناک برای هواداران هستند،‌در حالی که رونالدو چند هفته قبل‌ یکبار ۵ ساعت قبل از شروع تمرینات‌ تیم،تمرین انفرادی انجام‌می‌داد و همچنین بعد از پایان تمرینات و یکی از نتایج این تمرین این است که در دوران حضورش در یوونتوس فقط وی در مراحل حذفی گلزنی کرده‌است.‌انیشتن‌ جمله‌ای دارد که حجت را بر همه تمام کرده‌است:‌اگر ارزش وقت را می‌دانستید،‌هیچگاه کفش بند‌دار نمی‌پوشیدید.
سید‌‌مهدی داودی