۳ پیشنهاد برای پایان دادن به لیگ فوتبال

پیشنهاد اول ما صندلی‌بازیه. به این صورت که هر باشگاهی یه نماینده معرفی می‌کنه (ترجیحا مدیران عامل که آمادگی بدنی بالاتری دارن) و مسابقه به همون روش قدیمی انجام می‌شه، فقط یه فرق داره. برای اینکه مسابقه حال و هوای فوتبال و رقابت بگیره، به جای آهنگ باید از گزارشای خیابانی استفاده کنیم، هر جایی هم که آقا جواد تو گزارشش سوتی نداد، شرکت‌کننده‌ها باید بشینن رو صندلی. بله می‌دونیم ممکنه طولانی بشه و کار حتی به چند روز و هفته هم بکشه ولی جملات احتمالی "کسی که رو صندلی نیست قطعا بازنده است" و "الان یه صندلی کمه... نه نمی تونیم بگیم یه صندلی کمه... در حقیقت این آدمان که الان یه نفر بیشترن"، می‌تونه تلخی روزای قرنطینه رو از بین ببره.
راهکار دوم ما استفاده از ظرفیت سکوهاست. یعنی چی؟ یعنی اینکه این چند ساله تماشاگرای تیم ها نشون دادن که چه استعدادی توی پرتاب اشیا دارن. پس چرا نباید از این ستاره‌های درخشان استفاده کنیم؟ پیشنهاد ما اینه که باشگاه‌ها یه ترکیب ۱۱ نفره از لیدرها و تماشاگرای سرپنجه و چست و چابکشون رو اعلام کنن. مسابقه هم روی سکوها و با فاصله ایمنی بین همه نفرات شروع می‌شه و هر تیمی زودتر بتونه همه نفرات حریف رو با پرتاب اشیا مصدوم یا معدوم کنه، میره مرحله بعدی. مسابقات به صورت رفت و برگشته، تا قانون سنگ زده بیشتر تو خونه حریف هم اجرا بشه.
سومین طرح ما به تاسی از اصغر فرهادی، پایان بازه. به این صورت که لیگ با همین وضعیتی که هست تموم می‌شه ولی نه قهرمان معلوم می‌شه، نه سهمیه‌ها مشخص می‌شن، نه تیمی سقوط می‌کنه. اینجوری تیم ها می‌تونن بر اساس فانتزی‌ها و کبودهاشون به خودشون عنوان بدن. مثلا سایپا و پیکان می‌تونن با اختلاف ۳۰ امتیازی قهرمان بشن. تازه واسه برگزای جشن قهرمانی بدون تماشاگر هم بهونه خوبی دارن. سال بعد هم هر کی زودتر مدارکشو فرستاد AFC می‌تونه تو لیگ قهرمانان شرکت کنه. شاید یه‌کم اولش هرج و مرج درست بشه ولی چند نسل بعد قشنگ دستشون بازه واسه ستاره زدن و پاک کردن فیلم و اینجور صحبت‌ها.